Gözümü açtığımda gün aymıştı. Bedenimi öyle güçlükle hareket ettiriyordum ki, bir süre daha gözlerimin açılmaması için çırpındım ama uyanmıştım işte. Yağmur durmuştu, hatta hava güzeldi. Sanki dün hiç bir şey yaşanmamış gibi. Yan tarafımda babam ve kardeşim vardı. Uyanmışlardı. Yanlarına yaklaştım ve sıkıca sarıldık annemin eksikliğini kapatmaya çalışıyorduk sanki. Buna alışılır mıydı bilmiyordum ama bildiğim tek şey devam etmemiz gerektiğiydi. Bunu babam ve kardeşimde biliyordu. Tamam, eskisi gibi olmayacaktı hatta kardeşim bir mucize olupta yürüse bile hep eksik kalacaktık. Sanki annem kendi bacaklarını kardeşime bağışlamıştı. Her günün daha da zor olacağını düşünerek yanılmışım. Hayat annemi bizden alınca sakinleşmişti adeta. Geceleri bile çok zorlamıyordu artık. Bottakiler kayıplarının acısını bir nebzede olsa dindirebilmek için çırpınıyordu. Bu yüzden hemen hemen herkes birbirleriyle sohbet etmeye başlamıştı. Bizde katılıyorduk buna. Neden burada olduğumuzu, önceden neler yaşadığımızı her şeyi konuşuyorduk zaten konuşmaktan başka ne yapılabilirdi ki?
