Vakit sanki bir ileri iki geri gibi ilerliyordu. Bundan şikâyet etmem şımarıklık olur bilemiyordum çünkü tek isteğim tek bir kötü şey yaşamamaktı. Dualarımız duyulmuşu. Bunun için ayrıca şükrediyordum. Her şey o şartlar altında bile olsa umudumuz daha da artıyordu. Ama kötü düşünceleri uzaklaştırmalıydım zihnimden her şey ne kadar eksikte olsa güzel olacaktı. Kardeşim ve babamı izleyip bu düşüncelerle boğuşurken bir şey olmuştu. Varmıştık gideceğimiz yere görebiliyordum orayı. Herkes şaşkınca ve mutluluk gözyaşlarıyla o kareye bakıyordu. Bu bizim biletimizdi ve uğruna annemi kaybetmek beni düşündürüyordu. Evet seviniyordum ama annemi kaybetmek sevincimden daha da ağırdı. Şuan her ne olursa olsun tek isteğim kardeşimin ve bizim özgürlüğümüzdü. İşte şimdi her şey yeniden başlayacaktı. Babam, ben ve kardeşim... Eminim ki kardeşimin iyileştiğini annem görecekti. Onu kalbimde hissediyordum. Güneş tenimi yakarken babam ve kardeşimin ortasına geçip ellerinden tuttum. Başaracaktık. Son umudumuza doğru ilerliyorduk. Zihnimi sakinleştirip sadece annemin kardeşimi yürürken ki mutluluğunu aklıma getirdim. Sonra daha da sıktım ellerini her ne olursa olsun bırakmayacaktım bu elleri hem de hiçbir zaman...
