Multimedyada ilk ölen karakter olan Debbie var.
Vote vermeyi unutmayın
🙃🙂🙃🙂🙃🙂🙃🙂🙃🙂🙃🙂🙃
- Ben değilim!
- Neden sana inanalım. dedi Tom
Demek ki en başından beri benden şüpheleniyorlardı.
- Bana inanmazsanız katil dışında hepimiz ÖLÜCEZ!
- Bize kanıt göster. Dedi Miley.
- pekala size benim olmadığımı ispatlıyacağım. Dedim ve devam ettim:
- Ben gece boyunca yatakhaneden hiç çıkmadım. Bu cinayetin de gece işlendiği çok açık. Belli ki katil tecrübesiz ve kana dayanamayan biri. Ben fenciyim. Ve cerrah olmak istiyorum. O yüzden ben yapsaydım herhangi silah gibi bir aletle yapardım.
- Ve ayrıca. diyerek sözümü kesti Oliver.
- Dün akşam yemeğinde hepinizin parmak izlerinizi tespit ettim. Sizden ayrı araştırma yapmamın da sebebi buydu. Dün Fen laboratuvarına araştırmak için gidip içi boş zehir şişesine rastladım. Belli ki bu cinayette kullanılan zehirin şişesiydi. Şişenin üstündekilerle, tabaklarınızın üstündeki parmak izlerini karşılaştırdığımda katilin Judy olduğunu gördüm.
Salonda "ne, Nasıl, olamaz, Judy mi " gibi sesler artmıştı ki Adam bizi susturdu.
- Kesin sesinizi. Evet oylamaya geçiyoruz.
Herkes sırayla oyladıktan sonra müdür oyları açıkladı:
- 8 tane Judy ve 1 tane Isabelle. Tebrikler ilk cinayetinizde oldukça iyiydiniz. Şimdi idam Zaman'ı.
- Bir dakika. Judy bunu niye yaptın? dedi Alice
- Burda aklımı kaçırıyorum. Her gece öfke nöbetleri geçiriyordum ve bir gece dayanamayıp, Debbie yi öldürdüm. Üzgünüm. Lütfen beni affedin. Dedi.
Ayakta durduğu yerdeki bölme, birden açıldı ve Judy içine düştü. İçerden testere sesleri ve Judy nin çığlıklıkları geldiyordu. Hepimiz korkmuştuk.
- Mahkeme bitmiştir. Dedi o Ada'm.
Günün geri kalanında hiç konuşmadık.
Ertesi gün
Hala mahkemede olanları kabullenmiş değilim. Judy niye böyle bir şey yapsın ki?
Düşünüyordum da buraya geldiğimizde 10 kişiydik. Tom, Jack, Miley, Oliver, Debbie, ben, Alice, Judy, Daniel ve Jennifer. Ama şimdi ise, sadece sekiz kişiyiz...
- Hey Isabelle. Saat 15:00 da kütüphanede buluşalım. dedi fısıldayarak
Bu sesi nerde olsam tanırım. Bu Oliver.
- Anlaştık. dedim kısık bir sesle.
Saat 14:30
Kütüphaneye gitmek için hazırlandım. Hemen merdivenleri ikişer ikişer çıktım. Çok heyecanlıydım. Eminim Oliver bana yeni bir ipucu gösterecekti.
Ama heyecanım sadece ipucu yüzünden değildi. Biraz da Oliver i görüşceğin için heyecanlıydım. İlk geldiğimde bu çocuktan nefret etmiştim ve Jack' ten hoşlanmıştım. Ama şimdi. Ondan hoşlanıyordum. Bunu kimseye söylememeliydim. Çünkü burası evlilik programı değil sonuçta.
Kütüphaneye varmıştım. Sessizce kapıyı açtım. Oliver çoktan gelmişti.
- Sonunda gelebildin. Şimdi söz ver. Bugün olanları kimseye anlatmıyacaksın.
- Söz.
- Peki bana güveniyor Musun?
- Tüm kalbimle.
Niye böyle bişey söyledim ki? Ondan hoşlandığımı anlamış mıdır?
Hafiften bir gülümseme oluştu yüzünde. Ona bakmadan duramıyordum. Öyle tatlı Gamzeleri varda ki.
- Gel. Beni takip et. Dedi
Kitaplıktan bir kitabı çekti. Ve birden bire dolap dönmeye başladı. Dolabın arkasında gizli bir oda oluştu.
- İçeri gel.
İçeri girdim. Tişörtünün altından bir kitap çıkardı.
- Sana gösterdiğim kitabı hatırlıyor Musun?
- Tabiki.
- Şimdi başlayalım. Hadi oku.
- tamam başlıyorum. Dedim ve okumaya başladım.
" Sırlar Okulu, bundan 300 yıl önce kurulmuştur. Yerleşim yerinden oldukça uzakta olduğu için genelde buraya, varlıklı aileler istemedikleri çocuklarını getirir. Buranın Kurucusu, Dan Brown bir psikolog tur. Bu okulun kuruluş amacı da aslında budur. İstenmeyen yetim kalmış çocukları alır, ilk hafızalarını siler daha sonra onları değişik deneylerinde, denek olarak kullanır. "
- Yani biz denek miyiz? Diye sordu Oliver.
- Görünüşe göre öyle. Dedim
- Ve kitaba göre ailelerimiz bizi istememiş ve bizi buraya göndermiş. Diye ekledim.
- Bu günlük bu kadar yeter. Sonra bir ara yine buluşuruz.
- Tamam.
Hala aklım karmakarışıktı. Ne yani biz DENEK MİYİZ??????
