"แม่ขา~~มินนี่ ไม่ยอม แม่ต้องจัดการเรื่องนี้ให้หนูนะคะ"
"เรื่องอะไรคะลูกสาวคนสวยของแม่" ร่างหนาของหญิงวัยกลางคนถามลูกสาวแสนรักแสนหวงของเธอ หลังจากที่กลับมาจากงานเลี้ยงรุ่นของผู้เป็นสามี
"ก็อิพี่ตูนสิคะ มันไปอ่อยพี่กัปตันลูกของคุณลุงนาวา จนเขาไม่มองหนูเลย" หญิงสาวรีบฟ้องทันที ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้ม ติดจะรั้นไปสักนิดเบะปากแบบงอล
"ตายจิง มันกล้าทำลูกแม่เสียหน้าหรอ ไม่ได้แล้ว แม่จะต้องจักการ ดูสิลูกสาวแม่สวยขนาดนี้มองข้ามไปได้ไง ไม่เป็นไรเดียวแม่จะนัดลุงนาวาให้พาพี่กัปตันมากินข้าวที่บ้านเรานะลูก"
"ดีคะแม่~" สองแม่ลูกหันมาหัวเราะกันอย่างกระดี้กระด้า
ร่างบางในชุดสูทเป็นทางการก้าวเท้าเข้ามาในบ้านอย่างสงบเสงี่ยมไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรผิดจึงทำให้น้องสาวคนละแม่ต่อว่าเขาและยังพลักเขาจนล้มขมำกลางงานเลี้ยงอีก
"เข้ามาแล้วหรอไอตัวดี "
"คะ..ครับ คะ...คุณน้ามีอะไรให้ผมทำรึป่าวครับ" ร่างบางตอบกลับกล้าๆกลัวๆ
"ฉันไม่มีแต่ ลูกมินนี่มี แกกล้าดียังไงถึงกล้าไปอ่อยตากัปตันหะ! แกคิดว่าจะหาผัวรวยให้เขามาพาแกไปอยู่อย่างสุขสบายรึไง" ว่าแล้วแม่เลี้ยงใจร้ายก็ขว้าเข้าที่ท้ายถอยของร่างบาง
"ผะ...ผมไม่เคยคิดแบบนั้นคะคลับ ฮึก.." ร่างบางพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่อยากจะแสดงความอ่อนแอออกมา
"ทำไม!แค่นี้จะร้องไห้!" เธอตะคอกออกมาเสียงดังลั่น พร้อมกับกระชากผมจากด้านหลัง
"ฮึกๆ....ผมป่าวฮะ"
"หึๆ ไม่พอใจ ก็ไปสิหนีไปเลย ไม่มีแกสักคนคงดีกว่านี้อีกอย่างแกก็ไม่ต้องมาทนทำงานเหมือนขี้ข้าด้วย " เธอแสยะยิ้มอย่างเย้ยยัน
"ทำไม คุณน้าชอบไล่ผมออกจากบ้านละคะ..คับ ผมทำอะไรผิด"
"หึ ผิดสิแกผิดทุกอย่างนั้นแหละ ทั้งหน้าตา ท่าทาง หุ่นบางที่เห็นแล้วทำให้มั่นไส้และที่สำคัญแกมันไม่ใช่ลูกฉัน รู้ไหมถ้าไม่มีแกสักคนที่นี่จะมีความสุขกว่านี้"
"ฮึกๆๆ...." น้ำตาที่พยายามอดกลั้นเอาไว้เอ่อไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนทั้งคำด่าและคำดูถูก แต่ทุกครั้งเขาก็พยายามไม่สนใจ ยังไงบ้านหลังนี้ก็ยังมีคุณพ่อที่ยังรักและห่วงใยเขาอยู่
"ฉันนี่ยอมในความด้านของแกจริงๆไล่ที่ไรก็ไม่ยอมไป หน้าด้านหน้าทนอยู่ได้ แต่อย่างว่าน้ำหน้าอย่างแกจะไปไหนรอดถ้าไม่มีฉันค่อยออกคำสั่ง ป่านนี้คงเรียนไม่จบ"
"ไม่! พระคุณนั้นแหละที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับผมครอบครัวของผม เพราะคุณนั้นแหละ ที่ทำให้ผมต้องตกอยู่ในนรกถ้าพ่ออยู่ที่นี้..."
เพี๊ย!!!
ฝ่ามือหนาตบลงที่แก้มใส
"แกอย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะ ไอเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แกมันสารเลว ถ้าไม่มีพ่อค่อยหนุนหลังอยู่ป่านนี้ฉันจัดการแกไปนานแล้ว แกจำใส่กะโหลกบางๆของไว้เลยนะ ว่าลูกสาวฉันต้องได้ทุกอย่างที่เป็นของแก ฉันบอกให้แกยอมก็ยอม ถ้าไม่คงรู้นะว่าจุดจบแกจะเป็นยังไง ดูอย่างแม่แกก็แล้วกัน "
"ฮึก...ฮึกๆ .......อิอ้วน! กูจะไม่ทนแล้วเชิญมึงอยู่กับลูกสาวสติแตกของมึงไปเลย กูไม่อยู่บ้าน..ไม่สิ..นรกนี่อีกแล้ว ไม่ต้องไปแต่งเรื่องหลอกพ่อกูหรอกนะ บอกไปเลยว่ากูหนีไปกับผัวกูแล้ว แล้วต่อไปนี้มึงก็ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก...." ร่างบางพยายามเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ในใจตลอด แต่มันก็มาจบลงวันนี้เขาทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของสองแม่ลูกขี้อิจฉานี้ ต้องรวบรวมความกล้าสักแค่ไหนต้องทนสักแค่ไหนกว่ามันจะระเบิดออกมา จบสิ้นกันสักที่ อิแม่เลี้ยงใจร้ายกับอิลูกสาวขี้อิจฉา
+++++++++++++
ตอนนี้ผมแบกกระเป๋าเป้เดินมาตามทางในยามราตรีไม่รู้ว่าจะไปหยุดอยู่ที่ไหนไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่ผมจะไม่กลับไปเหยียบบ้านหลังนั้นอีกเด็ดขาด
พรึด แปะ
"โถ เอ๋ย!! " ร้องเท้าแตะที่ผมใส่ออกมาดันมาขาดอีก จะทำไงดีวะเนีย
"เฮ้ๆ น้องสาวทำไมมาเดินคนเดียวละจะ"
วัยรุ่นที่นั่งจับกลุ่มกันอยู่บริเวรหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งร้องถักขึ้น สาวพ่องกูเป็นผู้ชาย
"อ้าวๆ พี่ถามไม่ตอบ น้องหยิ่งยังงี่หน้าจับมาสั่งสอน"
ผมหันกลับไปมองพวกมันอีกครั้งแต่ก็ไม่อยากพูดอะไรมากกว่านี้รีบไปจะดีกว่า
หมับ!
หนึ่งในนั้นวิ่งมาจับแขนผมดึงไว้
"เฮ้ย!!"
"จะรีบหนีเพ่ไปไหนละจะ เรายังไม่ได้คุยกันเลย"
"ผมไม่อยากคุยกับพวกคุณ ปล่อย" ผมรีบสะบัดมือออก แล้วเตรียมจะเดินหนีอีก แต่ก็ไม่วายที่มันจะวิ่งมาลัดหน้าผมเอาไว้
"เอ๋ๆ ไม่อยากคุยดีๆงั้นเรามาคุยภาษากายกันดีไหมละคร้าบบบบ"
"ภาษากาย บ้าอะไร กูเป็นผู้ชาย! "
"อ้าว หรอเห็นน่ารักสะขนาดนี้ ฮ่าๆ แต่ลองเปลี่ยนแนวบ้างก็ไม่เห็นไปไรเลยนิ" มันพูดจบก็หันไปหัวเราะกับเพื่อนในกลุ่มของมัน
"แต่กูไม่ใช่ของแปลก ปล่อยกู!!" ผมเริ่มโวยวาย ใจสั่นไปหมด บอกได้เลยว่าตอนนี้ผม กลัวมาก
"ไปเอากับกูดีๆรับรอง กูจะไม่ทำรุนแรง"มันว่าพลางใช่นิ้วเกลี่ยคอจนขึ้นมาถึงแก้มผมรีบหันหน้าหนี
"ไอพวกเฮี้ย...." ว่าจบผมก็ผลักไปหน้าปลาจวดนั้นแล้วก็รีบวิ่งออกมทันที เสียงโวยวายตามหลังมาไม่ไกลกันนัก ไอห่าวิ่งตามมาทำไมวะ เอาวะถ้าข้ามไปอีกฝังเป็นร้านข้าวต้มคนเยอะอาจจะช่วยเราได้ ผมตัดสินใจวิ่งข้ามไปอีกฝั่ง
เอี๊ยดๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!
ตุบ
+++++++++++++++
เอาล้าวววววว ตูนเกือบได้เจอกับ พ.อ แล้วแต่จะยังไงฝากติดตามด้วยนะ
หมายเหตุ: คงจะมีคำผิดเยอะเลยโปรดอ่านไปให้เป็นอรรถรสนะคะ 555
YOU ARE READING
I Chu จะร้ายให้รัก
אקראיนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก อยากให้เข้ามาลองอ่าน แล้วคอมเม้นติชมด้วยนะคะ "นิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย ชายรักชาย ถ้ามีคำหยาบหรือภาษาวิบัติต้องขออภัยเพื่ออรรถรสในการอ่านนะ จ๊า"
