Aras'ın Derin'i

ACI

Telefonumun sesiyle huzurlu uykuma bir son vermem gerekti. Ònceki gün arasla sevgili olmuştuk ve mutluluktan bulutlarda geziyordum resmen. Telefona baktîğımda babam arıyordu. Onu çok òzlemiştim hemen açtım ve kulağıma götürdüm.
"Babacım? "
" Derin sana birşey sòylemeliyim " sesi çok gergin ve endişeli geliyordu.
" Noldu baba sòyle yoksa birine mi bişey oldu?! "
Babamın cevabiyla adeta adeta beynim uyuşmuştu.
" Annen... Annen kaza geçirdi kızım hemen gelmelisin... " dedi ve telefonu kapattı.
Gòzlerim dolarken hemen korumalardan birini aradım ve uçak biletimi ayarlamasınî ankaraya gideceğimi sòyledim. Uzerimde geceliğim vardı hemen bir siyah dar pantolon, siyah bol ve kîsa bir bluz giydim ayağıma siyah botlarımî geçirdikten sonra siyah deri çantama telefon cúzdan vb koyarken ellerim titriyordu. Korumalardan biri kapîyı çaldî hemen açtım ve arabanın hazîr olduğunu sòyledi. Hemen arabaya bindim. Vucudumun titrediğini fark etmemek elde değildi gözlerim ise ağlamaktan şişme derecesine gelmişti. Havaalaninda arabadan indim ve hızlî adımlarla uçağa ilerledim.
Ankara'da
Uçaktan inince koşar adımlarla yürümeye başladım babamın adamlarînın ayarladığı arabaya bindim ve hastaneye geldim.
Yoğunbakîmın ònüne geldiğimde babamın da benden bir farkı olmadîğınî onun da gòzlerinin şişmiş olduğunu gòrdüm. Koşup ona sarıldım.
"B-baba an-nem nasîl? " kelimelerim iç çekişlerimden dolayı kesik kesik çıkıyordu.
"Doktorlar ilgileniyor kîzım ben de bişey bilemiyorum kimse birşey söylemiyor... "
Bu sırada annemin odasînda bir hareketlenme başladı. Doktorlar ordan oraya koşuşturuyor kendi dillerinde birşeyler anlatıyorlardı bense olduğum yerde çivilenmiştim. Kısa bir süre sonra odadan bir doktor çıktı.
"Elimizden geleni yaptık... Gerisi hastaya kalmış... " doktor yavaşça uzaklaştî ben de babama sarılıp hıçkırarak ağlamaya başladım... Onun uyanmaması beni çok korkutuyordu... onsuz napardım? Nasîl yaşamıma devam eder nasıl nefes alırdîm? Aynî şehirde olmasak bile telefonda konuşmak, varlîğînî bilmek insanı hayata bağlıyordu. Peki ya şimdi? Bunları düşünürken babama biraz daha sokulup daha şiddetli ağlamaya başladım. Babamın da benden farki yoktu... Birkaç saat òyle ağladıktan sonra babamı oturtup lavaboya gittim. Yüzümün hali berbattı. Gòzlerim kipkırmızı ve şişti.Anılar beynimi istila ediyordu adeta... Beraber gezmelerimiz bana verdiği òğütler... Bunlarî düşünürken yere çòküp dizlerimi kendime çektim ve yeniden ağlamaya başladım... Şua na arasa ihtiyacım vardı... Onun kokusuna, onun kollarının arasında olmaya... Ama uzaktaydı ve onu da üzemezdim...
Bu kadar kısa zamanda nasıl da alışmıştım ona nasıl da bağlanıvermiştim birden...