trapped by a loverboy {VOLTOOID}

Hoofdstuk 2 trapped by a loverboy

POV Lisa:

5:00 het was vroeg in de ochtend toen ik ineens wakker werd gemaakt Loes stond voor me bed. Ik zei tegen haar dat het nog maar 5:00 was en dat ik de eerste 2 uur vrij had dus helemaal niet vroeg op hoefde te staan. Loes zei dat het heel belangrijk was, met een rare stem, het klonk alsof haar kil werd dichtgeknepen. Ik deed vermoeid mijn licht aan ik zag haar maar was Loes nou ineens heel rood en toen paars? En ze had het heel benauwd zei ze tegen me ze had het vorige maand ook al en ze zei dat ik het geheim moest houden. En dat niemand het mocht weten en niemand wist het. Alleen ik. Zelfs mam wist het niet. Maar goed ik vertel het verhaal wel verder....... ohh ja ze had dus ook hoofdpijn en buikpijn, ik wist niet wat ik moest doen dus ik maakte mama wakker. Loes werd boos maar ik moest wel, mama was heel bezorgd en ze besloot om naar de dokter te gaan, ze belde de dokter en we konden gelijk komen. Dus daar gingen we met zijn drieën, papa die was naar zijn werk dus die kon niet mee. (Papa moet altijd heel vroeg weg omdat het een uur rijden is naar zijn werk.)

We konden gelijk mee naar de onderzoek kamer en ze gingen Loes onderzoeken. Ze zeiden dat ze niks konden vinden dus we werden naar het ziekenhuis doorgestuurd. Mama had ons allebei ziek gemeld omdat ze wist dat het nog heel lang zou gaan duren voor we thuis waren.

We waren in het ziekenhuis en we mochten gelijk naar de eerste hulp. Wij moesten in de wachtkamer wachten zodat ze Loes makkelijker konden onderzoeken. Na een half uur wachten kwam er iemand naar ons toe, een jonge vrouw van ongeveer 25 jaar en zei dat wat ze hadden gevonden erg bijzonder was en vroeg of we mee kwamen zodat we het konden bespreken in een rustige kantoor.

We waren in een kantoor van die mevrouw en ze keek ons ernstig aan. Ik werd er een beetje zenuwachtig van en vroeg wat er aan de hand was.

Dokter:"Oké, we hebben een heel bijzonder verschijnsel gevonden, we weten niet precies wat het is maar jullie kennen leukemie toch wel? Één van de soorten kanker?"
Mama en ik knikte angstig.
Dokter:"Nou we hebben zoiets dus gevonden maar dan 20x erger."
Mama en ik zwegen en wachtte tot ze haar verhaal vervolgde.
Dokter:"Ik wil jullie niet angstig maken maar de kans dat ze het overleeft is heel erg klein.
Ik:"hoe klein precies als ik vragen mag?"
Dokter:"we kennen deze soorten kanker bijna niet en er zijn maar 2 mensen per jaar over de hele wereld die dit krijgen dus de kans dat ze het overleeft is maar 12%."
Mama moest huilen, ik kreeg traanogen en moest ook bijna huilen. Ik kon niet geloven dat er een kans zou zijn dat ze er niet meer is.
Ik:"waar is ze nu dan?"
Dokter:"ze ligt op de zevende verdieping in kamer 2."
Ik vroeg nog of mama mee ging maar ze zei dat ze zo misschien zou komen.