Harten & Ego's #2: Gekneusde harten & Verknoeide ego's

7. Gillende prikbeesten

★
7. Gillende prikbeesten

Met een ruk keek ik op, recht in het gezicht van Nikolai. De grijns was van zijn gezicht verdwenen en ik zag iets in zijn ogen dat ik nog niet eerder gezien had. Iets ... menselijks misschien wel.

Rennende voetstappen waren overal om ons heen om uit te zoeken waar die gil in vredesnaam vandaan gekomen was. Ash rukte hard aan mijn arm en ik vermoedde dat ik morgen een blauwe plek zou hebben. Al kon me dat op dit moment niet zo heel veel schelen. Ik nam het hem trouwens ook niet heel erg kwalijk. Hij was tenslotte dronken - of in elk geval flink aangeschoten.

'Shit,' mompelde hij in mijn oor.

Het geluid van zijn stem was te hard en ik kromp een beetje ineen.

'Wat was dat?' Het was duidelijk dat zijn tong een beetje in de knoop zat en het klonk meer als 'wazda.' Of hij zei natuurlijk gewoon Mazda, al was dat niet heel erg logisch. Het was zelfs voor mijn vriendje raar om ineens midden in een gesprek een automerk te noemen. Dus ik nam aan dat hij gewoon vroeg wat er aan de hand was. Ik haalde mijn schouders op, omdat ik er ook geen idee van had.

'Dat was iemand die gilde.' Nikolai's stem klonk vreemd. Hij klonk niet of hij zichzelf klemgezopen had, maar hij klonk ook niet als de arrogante zak patat die hij normaal was. Misschien hoorde ik een vleugje paniek in zijn stem, ik wist het niet.

'Waarom zou je gillen, Nikolai?'

'Omdat je in een bijenkorf bent gaan staan?'

Ik rolde met mijn ogen. 'De winkel of eentje met vliegende prikbeesten?'

'Bij allebei kun je gillen, al zou ik voor optie twee gaan. Ik ken niet veel mensen die gaan gillen van de winkel.' Hij trok een mondhoek op en klonk weer als zichzelf. Ik moest het me wel verbeeld hebben, want waarom zou Nikolai uberhaupt van slag raken? Dat was alleen al vreemd om over na te denken.

Ik bromde: 'Ga eens winkelen als er opruiming is, dan piep je wel anders. En neem bij voorkeur Sofie mee, dan is het nog net even een graadje erger.' Ik draaide mijn hoofd, terwijl ik me uit Ash' greep losmaakte. Hij begon steeds harder te trekken en als ik nu weg zou lopen, dan zou Nikolai denken dat hij gewonnen had. Wat absoluut niet waar was.

'Een andere optie kan zijn dat iemand haar vriend met een ander betrapt heeft en nu hysterisch is.'

Ik slikte. Als het allemaal anders was gelopen, dan had het Nolan kunnen zijn die me betrapte met Ash.

'Misschien moeten we maar gewoon gaan kijken, dan weten we zeker wat het probleem is.' Met die woorden klapte Nikolai de ;laptop dicht waardoor het ineens akelig stil was in de kamer.

Ik volgde hem zwijgend, net als Ash die een arm om me heen sloeg.

Op het terras was een grote groep feestgangers stil blijven staan. Ik deed een poging om op mijn tenen te gaan staan om te kijken wat er nu aan de hand was, maar ik slaagde er niet in. Ik was niet bijzonder klein, maar ook geen lantaarnpaal van twee meter waardoor ik alles kon zien. Voor het eerst vanavond had ik spijt dat ik niet de stiletto's droeg die Sofie me aan had proberen te smeren. Dan had ik meer kunnen zien. Misschien had Sofie niet alleen maar stomme ideeën.

De enige van ons trio die er bovenuit torende, was Nikolai, maar ik weigerde om hem te vragen wat hij zag.

Opnieuw deed ik een poging om op mijn tenen te gaan staan - en vooral te blijven staan. Ik wankelde een beetje, alsof ik hoge hakken aan had. Twee armen werden om me heen geslagen, een hand op mijn heup, de ander op mijn buik.

'Ik heb je,' fluisterde Ash vlakbij mijn oor, in mijn nek.

Zijn vingers speelden met de zoom van mijn T-shirt en ik voelde de hitte die van zijn vingers kwam. Ik slikte, terwijl ik probeerde om me te focussen op wie er in vredesnaam zo hard gegild had en niet op hoe dicht Ash bij me stond.

Wie er gegild had, was belangrijker. En vooral de reden waarom er gegild was. De meeste mensen deden dat niet voor niets, al had ik zo mijn twijfels bij het merendeel van de meisjes bij mij op school. Die zouden waarschijnlijk al flippen bij het zien van een spin, maar zo was ik in elk geval niet. Bovendien waren spinnen niet eens eng.

Ash duwde zijn heupen tegen me aan en brabbelde iets onverstaanbaars in mijn oor. Dit keer slikte ik nog harder. Vooral omdat ik haarfijn aan voelde wat zijn bedoelingen waren en wat hij wilde. Iets dat we nog niet gedaan hadden. We hadden gezoend, maar all the way waren we nog niet gegaan na al die maanden. Hij had niet aangedrongen en ik had het niet gevraagd. Misschien omdat we allebei aan het idee hadden moeten wennen dat ik eerst de vriendin van zijn broer geweest was. Ik wist dat het niet classy was wat ik gedaan had, maar ik kon er ook niets aandoen dat ik verliefd geworden was op Ash. Het was niet iets dat ik expres gedaan had, dat was absoluut niet het geval.

Ik opende mijn mond om Nikolai toch maar iets te vragen toen ik de sirenes hoorde. Het was dus serieus.

Niet veel later baanden twee politieagenten zich door de menigte, naar de plek. Ik maakte gebruik van de ruimte om te spieken wat er precies was gebeurd.

'Wat is er nou eigenlijk aan de hand?' vroeg ik aan niemand in het bijzonder.

Een meisje voor me draaide zich om, liet haar ogen even over me heen glijden en vertelde toen het verhaal: Er was iemand, wie wist ze niet, in het zwembad geduwd en die was met zijn of haar hoofd tegen de zijkant van het bad geklapt. De gil was afkomstig geweest van iemand anders, iemand die het gezien had en gegild had dat 'ze zou verdrinken.' Blijkbaar was Cameron in het water gedoken en hij was nu de grote held.

'We moeten de rest zoeken,' zei ik toen zachtjes, terwijl ik zijn vingers losmaakte. Hij greep me meteen weer vast. Het was nutteloos geweest. 'Ash, ik ben serieus.'

'Kan dat niet later? Serieus zijn? Ik heb eerst andere plannen.'

Een blos kroop op mijn wangen, een heleboel vlinders nestelden zich in mijn buik om die zachte en hese stem. Het liefste was ik tegen hem aan blijven staan om de wereld te laten voor wat hij was, maar ik wist dat ik dat niet kon doen, dat ik dat niet over mijn hart kon verkrijgen. Dus ik maakte zijn vingers los en deed een stapje bij hem weg.

'Nee, dat kan niet later.'

Cameron bleek aan de keukentafel te zitten, een handdoek om zijn schouders geslagen. Een van de agenten zat naast hem aan de eettafel. Hij leek de drank op het aanrecht niet zien - of deed een poging om blind te zijn ervoor. Waarschijnlijk omdat er op dit moment belangrijkere dingen waren om zich druk over te maken.

Tussen zijn handen had hij een kop thee en ik hoorde hoe zijn tanden tegen het glas tikten toen hij een slok nam.

Hij keek net op toen we binnenkwamen en voor het eerst zag ik een heel andere kant van de jongen. Niet de rijke, arrogante klootzak die dacht alles te kunnen maken. Maar een klein, bang jongetje die je het liefste wilt knuffelen. Zijn haar zat plat op zijn hoofd geplakt en zijn kleding was ongetwijfeld verpest.

'H-h-het spijt me, Road,' klappertandde hij, 'het was niet mijn bedoeling.'

'Wat was niet je bedoeling?' Was hij soms dronken? Want ik had geen idee waar hij het over had. 'Om dat meisje te redden?'

'H-h-hoe weet je het?' Zijn ogen waren groot. Zijn vingers waren wit, zo hard kneep hij in de beker. Alsof hij de warmte uit het glas wilde knijpen.

'Hoe weet ik wat? Iedereen praat erover dat je het meisje uit het water gehaald hebt, omdat ze anders zou verdrinken.'

'Ik ... ik heb haar ook geduwd.' Hij trok de deken dichter om zich heen. 'Ik heb Sofie geduwd, omdat me dat wel grappig leek.'

A/N: Wow, ik schreef weer eens wat. Ik zou echt vaker aan dit verhaal moeten schrijven, maar het wil niet echt. Het schrijven wil sowieso voor geen meter, niet een verhaal. Sorry.