Harten & Ego's #2: Gekneusde harten & Verknoeide ego's

14. Verrassingen bij maanlicht

★
14. Verrassingen bij maanlicht

Nikolai keek me aan met een frons tussen zijn ogen die hem er niet knapper op maakte. Echt helemaal niet. 'Nee, eigenlijk niet echt,' zei hij toen langzaam. 'Dan zou ik misschien wel afknappen als ze niet leuk genoeg is.'

'Gelukkig dan maar dat ik niet op je val, want anders had je zojuist mijn hart in twee stukken gebroken alsof het marsepein is.' Ik trok mijn mondhoeken naar hem op en ik zag verwarring in zijn ogen. Ik negeerde het, omdat dat het enige was dat ik kon doen. Met een knal gooide ik mijn kluisje dicht.

Ik draaide me om, om tegen Ash' borstkas te botsen. Hij kon me nog net beetgrijpen om te voorkomen dat ik viel.

Om mijn ongemakkelijkheid niet te laten zien, kon ik maar een ding doen en dat was zo breed mogelijk naar hem grijnzen. 'Hoi!' zei ik, te enthousiast.

Was daarnet nou net gebeurd wat ik dacht dat er gebeurd was? Had Nikolai me proberen te versieren? Maar waarom in vredesnaam? Hij wist dat ik met Ash was.

Maar dat zegt toch niets voor jou, Road? Je hebt immers al vaker bewezen dat trouw zijn jou niet zo heel veel zegt. Je bent al eerder vreemdgegaan. Misschien denken jongens wel dat je gemakkelijk te krijgen bent. En geef ze eens ongelijk.

Er ging een rilling door me heen toen ik aan de weddenschap dacht waardoor ik Nolan boos gekregen had. En zijn ouders, al hadden die het me niet met zoveel woorden gezegd. Ik kwam nog steeds over de vloer en ik had een zoon ongelukkig gemaakt, maar ik maakte de ander juist gelukkig nu.

'Road?'

Ik knipperde met mijn ogen en keek recht in de groenblauwe van Ash. Mijn hart sloeg even een slag over.

'Alles goed?' Zijn stem klonk ver weg en vaag.

Het voelde of ik stroop in mijn hele lichaam had, of alles aan elkaar plakte en ik niet meer helder kon nadenken. Het ging moeizamer dan normaal. Toch wist ik mijn hoofd zover te krijgen dat het knikte. 'Ja,' kraakte ik, 'het gaat prima. Echt uitstekend.' Om dat te benadrukken stak ik een duim op en daardoor voelde ik me helemaal een idioot.

Soms was ik blij dat niemand gedachten kon lezen, want ze zouden alleen maar denken dat ik gek was en ik kon het ze niet eens kwalijk nemen. Soms dacht ík dat zelfs.

Ash trok een wenkbrauw op, liet zijn ogen over me heen gaan, maar zei verder niets. Het was of hij stilzwijgend naar een teken zocht, naar iets zocht. Uiteindelijk schoten zijn ogen naar iets naast me.

Iemand naast me, realiseerde ik me.

Nikolai. Hij stond nog steeds tegen de kluisjes geleund en speelde met een aansteker. 'Ik heb haar niets gedaan, Van de Sandt. Hooguit beledigd om haar laarzen.' Hij knikte naar mijn voeten. 'Maar dat kan ze wel hebben, denk ik.' Zijn stem was hees en klonk een beetje of hij verkouden was. 'Dat is het. Dus je hoeft niet bang te zijn dat je geliefde vriendinnetje nu depri is.'

'Alsof je depressief kunt worden om de dingen die jij zegt.' Ash snoof, half in mijn oor, en het klonk nogal hard. 'Het is een serieuze ziekte en daar moet je niet mee spotten.'

Er kwam alleen een snuif uit de mond van de andere jongen gevolgd door een 'whatever.'

Ash trok zacht aan mijn arm om me mee te trekken en ik viste mijn tas van de grond. 'Mijn laarzen en ik zien je later wel.' Ik negeerde de vreemde blik die Ash op mijn Allstars wierp.

Toen liet ik me meetrekken door mijn vriendje.

Zodra we ver genoeg waren, siste hij: 'Wat was dat nou tussen jou en Nikolai?'

Ja, dat zou ik ook wel willen weten. Ik schokschouderde. 'Niets. Wat zou er moeten zijn?'

'Stond hij nou serieus met je te flirten? Denkt 'ie soms dat je een makkelijke prooi bent, omdat je al eens vreemdgegaan bent?' Met een ruk draaide hij zijn hoofd naar de andere kant van de hal waar Nikolai met een blondine stond te praten. Zijn zus Gemma, realiseerde ik me.

'Ash, hij stond niet met me te flirten, maar te praten,' bromde ik en ik tikte zacht tegen zijn neus om zijn aandacht te trekken. 'Niets bijzonders. We hadden het over een oude vriendin van hem.'

Ik vertelde hem maar niet dat ze overleden was, want ik had geen idee of dat ook informatie was die ik mocht delen. Het was niet dat hij had gezegd dat ik het niet mocht, maar het voelde niet goed. Het was niets van mij, maar van hem.

'Zijn ex?' Ash keek me recht aan en ik schudde mijn hoofd, maar hij zag het niet. 'Ga je soms vreemd met hem? Doe jij het spreekwoord 'Eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger' eer aan?'

'Eens een dief, altijd een dief,' mompelde ik, 'en nee, dat doe ik niet. Jou kussen toen ik nog een relatie met Nolan had, was ook fout.'

'Dus onze kus was een fout, wil je zeggen? Onze relatie is een fout?' Zijn stem ging harder en ik zag dat een paar mensen nieuwsgierig naar ons keken. Iedereen wilde ons waarschijnlijk wel zien ruzie maken, want dan konden ze elkaar bestoken met stomme roddels.

'Heb je het al gehoord? Ons gouden koppel heeft ruzie!'

'OMG, nee, echt? Ash en Road? Nou ja, ik heb altijd al geweten dat Road een stomme slet is, want wie gaat er nou vreemd met de broer van je vriendje ... '

'Precies ... Ash verdient haar niet. En dan die stomme laarzen van haar. Dat is toch geen gezicht.'

Zijn wenkbrauwen waren gezakt en zijn ogen waren niet meer mooi blauwgroen, maar een zee in de storm. En hij wilde dat ik voor hem zou buigen, dat ik braaf antwoord zou geven en een waarheid zou vertellen die geen waarheid was. Maar dat ging ik niet doen. Hij kon een middelvinger van me krijgen. Niet letterlijk natuurlijk. Of een trap in zijn kruis. Wel letterlijk.

'Kom,' zei ik en ik beende voor hem uit, niet eens omkijkend, want ik wist dat hij me zou volgen.

Ergens in een rustige gang bleef ik staan en draaide ik me om. Hij stond een stukje van me af, zijn armen over elkaar geslagen. 'Wil je dat iedereen het er morgen over heeft dat we ruzie hebben? Nee, dat wil je niet,' zei ik voor hij iets kon zeggen. 'Dat willen we allebei niet. En ik zei niet dat onze rélatie een fout was, maar dat ik het fout heb aangepakt. Wij hebben het allebei fout aangepakt en dat weet je ook best.' Ik prikte zacht in zijn borst. 'We hadden misschien ervoor kunnen zorgen dat het hart van je broer in iets minder stukjes uiteengespat was. En ik val niet op Nikolai als je het per se weten wilt. Echt totaal niet.'

En dat was waar, maar ik had dat ook ooit over Ash geroepen. En wat zou ik gedaan hebben als hij me gekust had? Had ik hem dan teruggekust of zou ik hem weg geduwd hebben? Ik had geen idee en dat was het enge.

Sofie haakte haar arm door die van mij. Aan de andere kant deed Emma hetzelfde bij Sofie. Misschien waren we allebei bang dat ze om zou vallen, want ze stond na drie drankjes wat onvast op haar benen.

'Misschien moeten we naar huis?' opperde Emma.

Emma was altijd degene die als eerste naar huis wilde en niet altijd meeging. Niet dat we nu wekelijks uitgingen, maar zelfs eens in de twee, drie weken vond ze al teveel. Ze ging meestal alleen maar mee, omdat ze bang was dat we zonder haar in zeven sloten tegelijk zouden lopen. Niet dat ze dat ooit gezegd had, maar dat wist ik. Het was iets dat Emma deed, want ze was zo lief.

'Nee nee nee!' gilde Sofie toen. 'Ik wil nog niet naar huis, de nacht is nog veel te jong om over te zijn.'

Ik gluurde op Emma's horloge met lichtgevende wijzerplaat die me een blik terug gaf. Eén uur, een tijdstip dat zowel vroeg als laat was, afhankelijk van waar je was en wat je aan het doen was. Voor mijn vriendin was het duidelijk laat. Zelf had ik een biertje op, meer niet.

Op dat moment zag ik iets uit mijn rechterooghoek en ik draaide mijn hoofd om recht in een paar bekende ogen te kijken. Even keken we elkaar aan, toen maakte hij zich uit de voeten zonder nog iets te kijken. Gingen we nou doen alsof we elkaar niet kenden? Toen keek ik naar de naam van de kroeg waar hij net uitgekomen was. The Rainbow.

Al het bloed ging naar mijn wangen toen ik die naam zag en me realiseerde wat voor tent dit was. Een homobar. En degene die ik net gezien had, was honderd procent zeker Nikolai.