Başlangıç

Yaşam Zorlaşıyor

Bu bölümü James Arthur - Impossible dinleyerek okumanız tavsiye edilir. Şarkı medyada mevcuttur.

Boğazım düğümlenmişti. Konuşacağım kelimeleri yutkunuyordum, yiyeceğim lokmalar ise bırakın boğazımın düğümünde takılmasını, ağzıma bile atmaya korkuyordum. Yemek yerken mutsuz olamazdım ben. Sinirimi yatıştırır, beni başka dünyalara taşırdı yemek yemek. Şimdi ise kaşıktan bile korkuyorum...

Babam gideli 1 hafta olmuştu. Kyle ile birlikte burada tıkılı kalmıştık. 1 hafta geçmesine rağmen neredeyse hiç konuşmamıştık. Bu durum normalde sinirimi bozsa da babamı düşünmekten farkına bile varmıyordum.

" Acını anlıyorum... " diye yaklaştı yanıma Kyle ben kendi içimde boğuşurken. " Biliyorum çok zor, özellikle böyle bir durumda. Ama güçlü durmak zo... " dediği anda " Nasıl hissettiğimi anlayamazsın! Nasıl güçlü durabilirim böyle bir durumda, söyler misin? " diye lafını böldüm. Yüzünde hem şaşkınlık hem de bıkkınlık ifadesi vardı. Garip bir kombinasyondu.

" Şu an bulunduğumuz durumun farkındasın değil mi? Bu durumu sonlandırmak için çabalayacağımıza burada yas tutuyoruz! "

" Yüzüne yumruğu yemeden önce sus... "

" Haksız mıyım peki? Ama sen tabii ki bir zorlukla daha önce hiç karşılaşmadın değil mi? Bu dünyada ailesini kaybeden bir tek sen değilsin Delilah! Ben daha 5 yaşındayken anne-babamı kaybettim. Tek başıma mücadele edip büyüdüm, geliştim bir meslek edindim. Ben bunlarla boğuşurken sen el bebek gül bebek yetiştirildin. Bu yüzden bunlar sana zor geliyor değil mi? " derken yüzündeki öfkeyi anlatmaya kelimeler yetmiyordu. " Yeter artık, sus! " dedim giderek alçalan sesimle. " Eğer kimin daha fazla tecrübe sahibi olduğunu bilmek için yarışıyorsan; kazandın! Ama kimin daha güçlü olduğuyla ilgili benime yarışamazsın. Evet, psikolojik olarak güçsüzüm ama şuan şu yumruğu yüzüne yersen 1 hafta kendine gelemezsin. Şimdi sesini kes ve beni iyi dinle; arkadaşım Arya hala hayatta olabilir. Onu kurtarmam gerek yoksa psikolojim iyice çöker ve cezasını sen çekersin! " dedim az önce alçalttığım sesimi sona doğru iyice gürleştirerek. Bu sefer yüzünden korku okunduğunu görünce amacıma ulaştığımı anladım. O bana hala korku dolu ifadelerle bakarken ifadesiz bir şekilde odama, hazırlanmaya gittim.

...

Geri geldiğimde o da hazırlanmıştı. Kalbimizin hızlı çarpışları duyuluyordu. Dikkatli olmak zorundaydık. Önce oturup planı konuştu. Rotamızı belirledikten sonra her şeyi kontrol ettik. Gitmeye hazırdık.

Kapı açılır açılmaz biraz ileride bir zombi gördüm. Sonra bir anda bir el ağzımı kapatırken diğer bir el ise kapıya yönelmişti. Kyle, çığlık koparacağımı düşünüp beni geri çekmişti.Bu konuda haklıydı. " Hazır olmak zorundasın. " dediğinde hazırım anlamında başımı salladım ve kapıyı tekrar açtı.

Kapı açıldığında o zombi hala oradaydı. Ona öylece bakakalmıştım. Uzakta gözüken o canavarın 1 hafta önce bir inan olduğunu kabul etmek çok zordu. Aklıma Arya geldi bunları düşünürken. Kyle ise beni bekliyordu. Planımızı ve rotamızı hatırlayıp gözlerimi o yaratıktan çekip yürümeye başladım.

Önce bizim eve gidecektik. Oradan ulaşım daha kolay ve yakındı.Oradan Arya'nın "yaşadığı" eve ve oradan o korkunç üsse dönecektik. Panzehir gerekiyordu bize ve bu ancak orada bulunabilirdi.

Arabaya atladığımda Kyle zaman kaybetmeden arabayı çalıştırdı ve yola koyulduk. " Bu yaratıklar hakkında neler biliyorsun? "

" Çok fazla bilgim yok. "

" Bildiklerini anlat. " dediğimde başta cümlelerini toparlayamadı ama sonra her şeyi baştan anlatmaya karar verdi. " Bildiğim kadarıyla sese duyarlılar. Sese göre hareket ediyorlar. Bu nedenle oldukça sessiz olmalıyız. "

" Başka... "

" Aslına bakarsan başka bir şey bilmiyorum. " dedi. Beni hayal kırıklığına uğratmış gibi bakıyordu. " Bu çok önemli bir bilgi. Bu kadarı bile yeterli. " dedikten sonra o ifade gitmiş, yerini ifadesiz bir surata bırakmıştı. Benim için de aynısı söylenebilirdi. Bunu nasıl başardığım hakkında hiçbir fikrim yoktu.

Eski evime vardığımızda manzara korkunçtu. Her yerde yaratıklar kol geziyordu. Ayrıca etraf çürük et kokuyordu. Ani bir refleksle burnumu tıkayıp evime baktım. Oraya ulaşmak imkansız gibiydi. Benimle aynı kanıda olduğunu düşündüğüm Kyle arabayı tekrar çalıştırdı. Bu sefer rotamız Arya'ydı. Onu canlı bulabilmek için dualar ediyordum. Arya'ya daha önce bu kadar çok ihtiyacım olduğunu hissetmemiştim.

Duygu dolu dualarımı bitiren ani frenle kendime gelmiştim. Mola vermiştik. Açlıktan guruldayan karnım artık isyan ediyordu. Son olaylardan beridir neredeyse hiç yemek yememiştim. Bu normalde benim için büyük bir başarı olsa da şuan içinde bulunduğumuz koşullar için gayet doğaldı.

Etrafta herhangi bir yaratık olmadığına kanaat getirdikten sonra hazırladığımız sandviçlerden yemeye başladık. " Arya'yla nasıl tanıştınız? Anlatsana biraz. "

" Okuldaki ilk arkadaşımdı. Okula başladığımızdan beri beraberdik. Birbirimizi kardeş olarak görürüz. Şuan ona çok ihtiyacım var. "

" Bir arkadaşın olduğu için şanslısın. "

" Tabii hala varsa... "

" Böyle konuşma! Her zaman bir umut vardır. "

" Umudumu yitirmedim ki. " diye karşılık verirken laflarına arkadan gelen yaratığın sesiyle irkildik. " Artık gitsek iyi olacak. Sanırım burada istenmiyoruz. " dedi Kyle ve yola koyulduk tekrardan.

" İşte geldik. Arya'nın evi nerede peki? " diye yöneltilen soruya cevabım oldukça garip oldu. " Bi-bilmiyorum... " dedim. Bu cevaba en az Kyle kadar şaşırmıştım.

" Peki nasıl bulacağız onu? " şeklindeki ikinci soruya yine düzgün bir cevap veremedim. " Arayacağız " demekle yetindim. Kyle " tamam" anlamında başını salladıktan sonra aramaya koyulduk Arya'yı.

...

" Burası da değil. " derken Kyle çoktan sıkılmıştı. Bu baktığımız ikinci evdi. Ancak baktığımız her evde biraz daha sönüyordu umutlarım. 3. eve yönelirken yaratıkların yaklaştığını görünce arabaya atlamak zorunda kalmıştık. Kyle yaratıkların arasından yavaşça ilerliyor, bana evleri inceleme fırsatı sunuyordu.

4. , 5. , 6. ev derken umutlarım iyice azalmıştı. Sinirlerim bozulmaya başladı. Kyle da benden pek farklı değildi. Sinirlerinin gerildiği yüzünden belliydi. Ancak büyük bir sabır örneği göstererek evleri incelememe yardım ediyordu. Bu takdir edilesi bir işti.

12. evde de yoklardı. Umutlarım yerlerde sürünürken az ötede gölgeler gördüm. Kyle'a yaklaşmasını söylediğimde isteğimi yerine getirdi. Gölgelere yaklaştıkça içimdeki korku ve endişe de büyüyordu. Gölgelere iyice yaklaştığımızda onların aslında birer gölge olmadıklarını fark ettim. Karşımdaki şey inanılmaz korkunç bir tabloydu. Gözümden akan tek damla yaş, ağzımdan çıkan tek kelimeye eşlik etmişti. " Arya! " .

Çok uzun bir aradan sonra yeni bölüm geldi! Çok üzgünüm ama dürüst olmalıyım. Eğer kitap yazacak moraliniz yoksa yazamazsınız. Güzel bir şey ortaya çıkmaz. Kitap yazmayı özlemişim cidden. Beklettiğim için özür dilerim. Oy ve yorumlarınız için teşekkürler! Yorumlarınız benim için çok önemli. Görüşlerinizi belirtmeyi unutmayın!