Love/Hate

Chapter 7

                  

CHAPTER 7

Si Keith nga. Akala ko nananaginip lang ako, pero siya nga talaga. Di ko alam kung anong irereact ko, literal na natameme talaga ako.

"Okay ka lang?" sabi niya, sabay lapit sakin. Pero parang reflex na ata na maglakad ako palayo.

"Wag kang lalapit sakin." Yun na lang nasabi ko. Napatigil siya. "Anong kailangan mo?" nasabi ko ng medyo may pagtaas ang tono ko.

"Wala lang, mangangamusta lang sana. Kamusta ka naman? Biglang nawala yung masaya niyang mukha kanina. Medyo may pangamba na yung reaction niya ngayon.

"Kung di rin naman makapal mukha mo, ano?" alam kong medyo hard, pero di ko napigilan. Kalmado ko pa namang sinabi yan.

"Ah, galit ka pa nga. Sorry." Napatingin siya palayo sakin.

"Galit is such a strong word for what I feel right now. Matagal na yun. High school pa tayo nun. I think of it as a part of my life that's part of growing up" I said flatly. "I should go back inside."

As I walk back, hinawakan niya kamay ko. "Mag usap tayo, please." Sabi niya ng may pagmamakaawa, pero agad kong inalis yung kamay ko ng pwersahan.

"Wala tayong dapat ng pagusapan, I chose to turn a blind eye over this. Let's not talk about it." Pero hinawakan niya ulit kamay ko. Wala pa din siyang pinagbago, persistent pa din siya.

"Please. Di naman tayo magtatagal magusap." Since alam kong di niya ako tatantanan, pinagbigyan ko pa din siya.

"Okay. Go." Nasabi ko sa kanya. Nag cross arms ako.

"Sorry if bigla na lang akong nawala. Di man lang ako nakapagpaliwanag." Balisa niyang sabi.

"Kung ano man yung dahilan, di ko na aalamin, pinapatawad na kita." Tinignan ko siya, nag eye to eye contact kami.

"Kilala kita, alam kong di ka sincere sa pagpapatawad mo sakin."

"Eh, ano namang magagawa ko. Nakaraan na yun. Let's just forget it." Lalakad nanaman ako pabalik ng bigla siyang nagsalita.

"Para mo namang sinabi na balewala lang yung meron tayo dati. Pagmamahal mo sakin, sana di naman ganun na lang yun." Bigla akong napatigil. Di ko alam kung maiinis ako o maiinis lalo. Kung kakapalan ng mukha ang papairalin, aba meron na sya nun.

Lumingon ako sa kanya, with a straight face and a clenched fist on the side. "Siguro nga, kung minahal mo ako nun Keith, kung iiwan mo ako, sinabi mo sakin yung dahilan, hindi yung mawawala ka na lang bigla."

"But I love you still..." sabi niya bigla, pero mabilis akong sumagot.

"that's a joke"

"Paano kung hindi?"

"Then move on just like what I did" napatahimik siya at napatingin sa lapag. "Di naman naging tayo so I think we're both not reliable of feeling shame and guilt here, we have no right, excuse me, I have to go back." Then this time, I walked straight back without looking back. He did not stop me.

Di ko alam kung anong dapat kong maramdaman, pero one thing's for sure, wala na akong feelings for him. Nung nakita ko siya, I just felt blank. No more spark whatsoever. But I'm just wondering, am I feeling the right feeling? Am I mad because he came back and it reminded me of how he left me hanging? Or did his presence reminded me of the feeling of being my first love? Maybe I'm not sure about my feelings at all. I am confused. I'm dumbfounded.

As I walk towards our table, as they want to say hi, I pulled kuya Myko's hand all of a sudden, siyempre nagulat sila Jannah at Jeff. As I walk while dragging him, he asked. "Saan tayo pupunta?", tumigil ako saglit then nilingon ko siya, "anywhere but here" then continued walking. We got to his car.