Bir orman dolusu hüzün tohumları ektim yüreğime. Geceden sabaha çoğalıyor. Bir elimde gençliğim;aydınlık. Bir elimde çürüyen hayallerim;zifiri karanlık...
Yavaş yavaş aydınlanan Dünya tezahür ediyor ve zihnimin bulanıklığına ayna oluyor yalnızlığım.
Onulmaz bir derdin pençesinde,alacakaranlığa yenik düştü düşecek içim. Korkularım yerin derinliklerinde esir edilmiş ejderhanın büyülü nefesine gizlenmiş.
Zaman sabaha yaklaştıkça,geçmiş geleceğe perde oluyor.
Zihnimin süzgecinde anılar,mumyalanmış Tanrılar gibi canlandırılmayı ve ana karışmayı bekliyor.
Kulak ver bu musikiye!
Sessizliğin titreşime benzer tınısını yüreğinde hisset!
Sen ki zaman!Vakit, karanlıktan aydınlığa bürünmüş entarini sırtından atma vaktidir!
