Dark beauty

Οι δαιμονες ειναι εδω

Ζαλιζομαι,
Οχι απο το φθηνο κρασι που ρεει στις φλεβες μου, οχι
Αλλα απο το αρωμα του
Που ειναι ακομα στο δωματιο της θλιψης μου οταν εκεινος λειπει.
Σκεφτομαι μονοαυτον,
Μονο το ψυχρο του γελιο,
Που αλλοτε ηταν σαν μελωδια στα αυτια μου,
Μα πλεον φανταζει σαν βομβα που εκτιγνειται,
Μολις του ειπα πως αισθανομαι,
Μολις του ειπα την αληθεια,
Μολις εκανα τον εφιαλτη μου πραγματικοτητα
Μολις τον κοιταξα στα βαθυγαλανα ματια του και του ειπα "Σ' αγαπω".
Αξιοθαυμαστο που τα ματια μου δεν εχουν στερεψει απο δακρυα
και που η καρδια μου ακομη χτυπαει μονο για αυτον.
Κλεισμενη στο σκοτεινο δωματιο που κρεμονται στους τοιχους οι πινακες,
Που καποτε αποκαλουσε τεχνη οπως ονομαζα εγω τα σημαδια του στο λαιμο μου
Τωρα ειναι στοιχειωμενο απο τις αναμνησεις του,
Απο την ηχω των λυγμων μου
Και το σαρκαστικο του γελιο
Οταν του φωναξα μεσα απο τα πρεισμενα μου χειλη  " Αϊ στο διαολο" καθως κατευθυνοταν προς την πορτα και με το γελιο του να αντηχει
Γυρισε και μου απαντησε με τη σιγουρια της ποθητης του φωνης
"Απο εκει ηρθα"
Τελικα ο Σαιξπηρ ειχε δικιο
Η κολαση ειναι αδεια
και οι δαιμονες ειναι εδω.
Με αυτες τις σκεψεις αρπαξα ενα πινελο και εβαψα τον καμβα μαυρο
Μεσα σε ενα δωματιο που του λειπει το φως
Για να αντιπροσωπευει τα συναισθηματα του:
     Ανυπαρκτα...
Καποιος καποτε μου ειχε πει
Καθε μεγαλος ερωτας απαιτει εναν μεγαλο χωρισμο
Τωρα το καταλαβαινω...