Wina Przypadku?// Lirry

1. Nie chciałem się w nim zakochiwać.

Rozdział sprawdzony przez : @fine-by-me

Harry:

Kolejna trasa, ale nic nie miało być takie samo, jak na poprzednich. Może dla reszty tak, ale dla mnie wszystko się zmieniło. Zawsze myślałem, że jestem w stu procentach hetero. Ostatnio jednak w to zwątpiłem. Zakochanie się w jednym z przyjaciół z zespołu, czyniło mnie co najmniej biseksualistą... a to mnie przerażało. Najgorsze było to, że nie mogłem o tym z nikim porozmawiać. Za bardzo bałem się odrzucenia i widoku obrzydzenia na ich twarzach. Nie chciałem też, żeby ON mnie znienawidził. Dzisiaj wyszedł gdzieś z resztą, to nasz ostatni wolny wieczór. Ja jakoś nie miałem nastroju na balowanie i w taki o to sposób skończyłem sam w hotelu, upijając się do nieprzytomności. Beznadziejny, to jedno słowo dokładnie mnie w tej chwili opisywało. Pociągnąłem spory łyk prosto z butelki, a łzy momentalnie stanęły mi w oczach. Skoro już tam były, równie dobrze mogłem odpuścić sobie kontrolę całkowicie i pozwolić im spłynąć. Chwilę później moim ciałem wstrząsnął szloch. Podciągnąłem kolana pod brodę i owinąłem je rękoma. Kurwa, dlaczego ja?! Nie chciałem się w nim zakochiwać, to wyszło tak... przez przypadek. Strasznie się zmienił od czasów początków zespołu. Podziwiałem to, z jaką wytrwałością ćwiczył i jak dzięki temu wyrzeźbiła się jego sylwetka. Na szczęście charakter pozostał taki sam, jak na początku: nadal był Daddy Direction. Imponowało mi to, że nie uległ żadnej presji. Zanim zorientowałem się, co się ze mną działo, było już za późno. Wpadłem po uszy i za chuja nie wiedziałem, jak mam się z tego wygrzebać. Coraz ciężej było mi też udawać, że wszystko jest po staremu. Skoro patrząc na niego na scenie... czasem zapomniałem, że oddychanie było niezbędne.

Nagle poczułem, jak ktoś usiadł tuż koło mnie i objął ramieniem. Podniosłem głowę i ujrzałem Louisa. Teraz było już po mnie. Kto, jak kto, ale on potrafił ze mnie wszystko wyciągnąć. Zacząłem trząść się jeszcze bardziej, więc przyciągnął mnie bliżej. Minęło około dziesięć minut, zanim byłem w stanie chociaż trochę się uspokoić. Oderwałem się od niego i niepewnie spojrzałem w jego oczy. Zauważyłem w nich troskę i determinację. Z powrotem ułożyłem głowę na jego ramieniu, podając mu butelkę.

- Napijesz się ze mną?

- Zawsze, młody. - Uśmiechnął się i upił trochę wódki. Wzdrygnął się, kiedy palący napój spływał do jego żołądka. Zabrałem mu alkohol i wlałem trochę w siebie. Siedzieliśmy parę minut w ciszy, lecz w końcu szatyn nie wytrzymał.

- Co jest, Harry? Tylko nie mów, że nic. Za dobrze Cię znam.

- Wolałbym tego nie mówić... boję się, że kiedy się dowiesz, to mnie znienawidzisz.

- Nie ma takiej opcji, no dalej, będzie ci lżej, jak komuś o tym powiesz.

- Skąd tak w ogóle się tu wziąłeś? Miałeś być na imprezie? - Zapytałem, żeby jakoś odwlec nieuniknione.

- Przez przypadek zostawiłem telefon, którego, swoją drogą, nadal nie znalazłem. Za to przez przypadek znalazłem Ciebie w tej łazience. - Westchnąłem, nie ma opcji, nie odpuści.

- Louis... - zacząłem - nie chcę Ci tego mówić...

- Hazz, to Cię zabija. Jak nie mi, to komuś innemu... Liam jest całkiem niezły przy kłopotach. - Wzdrygnąłem się. No akurat jemu, to na pewno nie powiem. Hej Li, mam taki problem, bo widzisz, zakochałem się w tobie... ta jasne. Prychnąłem pod nosem.

- Już jakiś czas jesteś nieswój. - Stwierdził Louis - Młody, co się dzieję do cholery? Zrobiłeś nieletniej fance dziecko?!

- Co?!! Nie!