| One | Cameron Dallas |

Chapter 3

Το ξυπνητήρι μου χτυπάει στις 6 όπως ακριβώς το ρύθμισα εχθές το βράδυ. Αμέσως σηκώνομαι και αρχίζω να ετοιμάζομαι. Αφού κάνω ένα μπάνιο και βουρτσίζω τα μαλλιά μου τουλάχιστον 15 λεπτά όπως πάντα, κατευθύνομαι προς την ντουλάπα για να διαλέξω ρούχα. Φοράω την συνηθισμένη μου μπορντό φούστα με την άσπρη κοντομάνικη μπλούζα που φοράω σε ειδικές περιπτώσεις και κατεβαίνω.

Η ώρα είναι ήδη 8:00 και η μαμά μου με την ξαδέρφη μου δεν έχουν ξυπνήσει ακόμη. Παρόλα αυτά, βλέπω την θεία μου στην κουζίνα να ετοιμάζει πρωινό.

"Έτοιμο κιόλας το κορίτσι;" μου λέει χιουμοριστικά καθώς μπαίνω μέσα στην κουζίνα και κάθομαι στο τραπέζι.

"Ναι. Έχω συνηθίσει να ξυπνάω τέτοιες ώρες. Δεν μπορώ να ξυπνήσω αργά" εξηγώ.

"Πάντως η μαμά βλέπω το έριξε πολύ στον ύπνο εε;" λέει και σκάμε στα γέλια. Εκείνη την στιγμή μπαίνει η μαμά στην κουζίνα.

"Για 'μενα λέτε; Μαμά άκουσα".

"Ohh μα ναι αδερφή πως το κατάλαβες" λέει η θεία με το γνωστό χιούμορ της και σκάμε όλες στα γέλια.

"Νομίζω θα πρέπει να πάω να ξυπνήσω την Έμυλι. Αν δεν ξυπνήσει τώρα να ετοιμαστεί προβλέπω να πηγαίνουμε στο εμπορικό το βράδυ" συνεχίζει και χαμογελάει.

"Ξύπνησα και μόνη μου δεν χρειάζεται να με ξυπνήσεις, και μάλιστα εδώ και ώρα" ακούω την Έμυλι από πίσω μου. Γυρνάω να την κοιτάξω. Τα μάτια της είναι κόκκινα λες και έκλαιγε, τα μαλλιά της ξεμαλλιασμένα από τον ύπνο, και η φωνή της βαριά και θυμωμένη.

"Έμυλι είσαι καλά; Μήπως έκλαιγες;" η θεία απευθύνεται σε αυτήν και μπορώ να διακρίνω την ανυσυχία στην φωνή της.

"Είμαι μια χαρά!" φωνάζει τώρα "απλώς δεν κοιμήθηκα καλά και δεν θα έρθω μαζί σας στο εμπορικό" χαλαρώνει την φωνή της. "Κρίσταλ χίλια συγγνώμη αλήθεια. Απλώς είμαι πραγματικά πολύ κουρασμένη. Συγγνώμη" μου λέει και φεύγει. Καθώς την κοιτάω τα μάτια της μπορώ να πω ακόμη γυαλίζουν. Δεν είναι καλά, και σίγουρα κάτι έγινε.

Μόλις φεύγει από το δωμάτιο, τρέχω από πίσω της αγνωόντας τις δύο γυναίκες που στέκονται στην κουζίνα. Έχει ήδη πάει στο δωμάτιο της. Ανεβαίνω και χτυπάω την πόρτα του δωματίου της. Καμία απάντηση. Μπαίνω και δεν είναι εκεί. Που πήγε;

Μένοντας λίγο παραπάνω στο δωμάτιο, μπορώ να ακούσω τα αναφιλητά της που βγαίνουν απ' το μπάνιο. Χτυπάω απαλά την πόρτα του μπάνιου της και δεν απαντάει. Ξανά χτυπάω όταν την ακούω να φωνάζει "Φύγε ρε μάνα γαμώτο!".