| One | Cameron Dallas |

Chapter 1

"Κρίσταλ!" φωνάζει η μαμά μου σαν υστερική περιμένοντας να κατέβω.
"Κρίσταλ!!" φωνάζει αυτή τη φορά πιο δυνατά από ποτέ και είμαι σίγουρη την έχουν ακούσει και οι γείτονες.

"Κατεβαίνω!" φωνάζω ώστε να με ακούσει χωρίς να πρέπει να ξανά επαναλάβω τα λόγια μου. Κοιτάζω για μία τελευταία φορά το παλιό μου δωμάτιο. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι μετακομίζω επιτέλους στο Λος Άντζελες. Το ήθελα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Για 'μένα αυτό είναι ένα καινούργιο κεφάλαιο, ένα καινούργιο μου βήμα για την ζωή. Θα προτιμούσα βέβαια να μην ερχόταν και η μαμά μαζί μου αλλά είπε μόνο για λίγο καιρό έτσι ώστε να βεβαιωθεί πως όλα είναι εντάξει.

Κατεβαίνω κάτω, βλέποντας την να στέκεται στην πόρτα με την βαλίτσα της στο χέρι και τις δικές μου λίγο πιο δίπλα. Ξαφνικά με πιάνει νευρικό άγχος για το αν ξέχασα τίποτα, όπως σε κάθε μέρος που πάω φυσικά ακόμα και αν αυτό είναι λίγα τετράγωνα πιο κάτω. Έχω εμμονή με το να είναι όλα στην εντέλεια το παραδέχομαι, αλλά είναι κακό που θες να είσαι σωστός και επιμελής; Μάλλον θα έμοιασα στον μπαμπά γιατί η μαμά μου δεν είναι καθόλου έτσι, αν εξαιρέσεις βέβαια το γεγονός ότι μας άφησε.

"Έτοιμη;" λέει με ένα λαμπερό χαμόγελο στα χείλη της και μπορώ να καταλάβω απ' την έκφραση της ότι είναι χαρούμενη και ενθουσιασμένη, όπως και 'γω άλλωστε.

"Νομίζω πως ναι. Ελπίζω να μην ξέχασα τίποτα μόνο. Τα έχω τσεκάρει όλα πόσες φορές αλλά και πάλι νομίζω πως κάτι ξέχασα" της λέω κουνώντας τα χέρια μου στον αέρα.

"Δεν ξέχασες τίποτα. Εν ανάγκη θα σου στείλω ότι μπορεί να ξέχασες με κούριερ. Μην πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό. Πας στην πόλη που περίμενες τόσο να πας και το μόνο που κάνεις είναι να είσαι αγχωμένη για το τίποτα; Χαλάρωσε κορίτσι μου!" λέει και με σκουντάει με ένα παιχνιδιάρικο τρόπο.

Ειλικρινά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να είμαι χαλαρή; Πηγαίνω σε άλλη πολιτεία, πολλή μεγαλύτερη πόλη και γίνεται να είμαι χαλαρή; Μακάρι να μπορούσα να ήμουν χαλαρή αυτές τις ώρες. Νιώθω ότι έχω άγχος για όλα. Θα μπορέσω να ανταπεξέλθω στο Πανεπιστήμιο; Θα κάνω νέους φίλους; Θα με δεχτούν ως φίλη τους; Θα μπορέσω να ανταπεξέλθω σε αυτή την τεράστια πόλη; Και κυρίως, θα μπορέσω να πραγματοποιήσω το όνειρο που θέλω τόσο καιρό; Να γίνω μία σούπερσταρ του Χόλλιγουντ όπως η θεία και ο θείος που ήτανε στα νιάτα τους; Φαντάζομαι πως αυτό θα είναι μία στις χίλιες πιθανότητες.