KARA SEVDA

İLK MAÇ İLK DUYGU...

Aradan 10 dakika geçmişteki içeriden babamın sesi duyuldu:
-Goooooooooool! İşte bu be. İşte bu...
Koşarak salona geldiğimde babamın gözleri dolmuştu. Babama hiç kıyamam. O benim canımın içidir.
-Baba sen ağlıyorsunuz? Diye sordum.
Hayır kızım. Gözlerim doldu. BEŞİKTAŞ gol attı kuzum. Dedi ve bana sarıldun
Babam çok fazla mutlu gözüküyordu. Gerçekten bu kadar bağlanılabilirmiydi bir hayale bir amacı. Gerçekten buradan mutlu edebilir indi insanı bir maç ve bir takım. Babamın yanına koltuğa oturdum. Bende izlemek istiyordum. Merak ettiğim her soruyu cevaplayabilirdim belki.
Babam:
-Kızım senin çizgi filmin yokmuydu? Diye sordu. Doğru tamamen unutmuştum fakat ben maçı izlemek istiyordum.:
-Hayır babacığım ben maç izleyeceğim. Dedim.
Babam:
-Beni şaşırıyorsun. Dedi.
Gerçekten ben kendimi bile şaşırtıyordum. Maçın bitmesine çok az kalmıştı fakat gariptir bitmesini asla istemiyordum sürekli dakikaya bakıp bitmesin diye dua ediyordum. Gol gelmesi lazım diye babam yerinde duramıyordu.Korktum ve:
-Baba yoksa yenilirsek BEŞİKTAŞ İmam kötü bişey mi olacak😨
Siye sordum. Babam:
-Maalesef kızım. Şampiyonluk yolunda ağır darbe alınan. Dedi. İyice korkmaya başladım. Elim ayağım titriyordu. Çok az kalmıştı. İki dakika falan. Odama gittim.Hüngür hüngür ağlamaya başladım. Neolacaktı şimdi. Allahım dua ediyordum. Çok bağlanmıştır yalnızca bir saat olmuştu halbuki ne oluyordu bana. Babam gol diye bağırdı biran. İşte olmuştu, işte gol atmıştık. Koştum babama sarıldım. Gol diye bağırıyorum, ağlıyordum. Neler oluyordu bana, masallarına, hayallerime. Hepsi biranda nasıl BEŞİKTAŞ olabildi.