Trust Me

12. Gedwongen angst?

Hoii! Het liedje hierboven is wel mooi though xx

Joost P.O.V
Een schok gaat door me heen. Jeremy's ouders zijn dood. Beelden schieten voor mijn ogen voorbij, Jeremy onder de blauwe plekken. De man pakt mijn pols en trekt me dichter naar hem toe. "Geef mijn zoon terug", sist hij. Voor ik het doorheb voel ik een vlakke hand op mijn wang. Ik ruk me los en ga wijdbeens voor hem staan. "Jij bent geen vader voor Jeremy!" Ik begin rood aan te lopen, hoe denkt hij dat hij zomaar Jeremy mee kan nemen? Hij hoort nu bij ons, wij beschermen hem, "Ik krijg jullie nog wel!" Hij zegt het op een dreigende toon. Verward blijf ik staan, de man wil zich omdraaien om weg te lopen. Dan komt er iets in me op. "Je wilt Jeremy alleen zodat je iemand hebt om op in te slaan, je houd niet van hem", zeg ik vastberaden. Het gezicht van de man vertrekt, hij loopt rood aan. Voor een laatste keer kijkt hij me vals aan en loopt met grote stappen weg. Verslagen blijf ik staan, ik voel me niet veilig. Waarom verandert alles? Kan dan niks normaal verlopen? Zuchtend denk ik aan de jongens. Dit kan wel eens gevaarlijk worden.

Link P.O.V.
Joost blijft lang weg, ik maak me zorgen. Wat als dit vaker gebeurt? Nu waren Joost en Harm erbij, maar wat gebeurt er als ze er niet zijn? Niet dat Jeremy sterker is. Ik kan hem makkelijk aan, nu al helemaal, maar hij is zichzelf niet. Achter het masker van woede, schuilt een doodsbange, onzekere jongen. Waarom geeft hij niet toe? Waarom kan hij het niet loslaten? Hij wil geen hulp, maar zelfstandig zijn. Maar dat kan niet, we kunnen hem niet zomaar alleen laten. Hij zal toch echt meer moeten vertellen. Dan hoor ik de deur, Joost is thuis. Met een bleek gezicht komt hij de kamer binnenlopen. Ik zie aan zijn blik dat er iets is, "Joost?" Hij kijkt gespannen om zich heen. Dan valt het me op dat er een grote rode vlek op zijn wang zit. "Joost, wat is er gebeurd?!" "Link, haal Harm, ik moet wat vertellen". Als ik op Harm zijn deur wil kloppen staat hij al in de deuropening. Ik leg mijn vinger op mijn lippen en sein met mijn hoofd naar de trap. Harm begrijpt het en loopt mee naar beneden. Het is angstaanjagend stil, we kijken Joost afwachtend aan. "Jeremy's pleegvader", zegt Joost opeens. Ik schrik, wat bedoelt hij? Meteen dwalen mijn gedachten weer af naar Jeremy. Zijn perfecte lach, zijn schattige gezicht, maar toch zo bang en onzeker. Joost haalt me uit mijn gedachten, "Hij was in het ziekenhuis, hij wou Jeremy terug". Mijn ogen worden groot, een naar gevoel overvalt me. "H-heeft hij je geslagen?" Vraagt Harm. Joost knikt zacht, "Moeten we het aan Jeremy vertellen?" Ik denk na, wat als hij in paniek raakt? "Nee, dat kan niet, als hij ziet dat hij je geslagen heeft, gaat het mis..." Leg ik ze uit. Ze antwoorden met een kort knikje. "J-jongens", "er is iets wat ik jullie niet heb vertelt". Ik kijk Harm aan. "De nacht dat Jeremy wegliep, dat was mijn schuld". Harm barst in tranen uit, ik kijk Joost aan. "Het was niet jouw schuld Harm". "Nee jongens jullie begrijpen het niet, hij werd boos omdat ik hem wou helpen" Harm hapt naar adem. "Toen heb ik gezegd dat hij maar moest proberen om zelf op te staan, hij is gevallen en toen ik sliep weggelopen". Woede kruipt in me omhoog, hoe kan hij dat nou doen? "Jesus Harm!" "Sukkel! "Door jou was hij weg!" Voor ik het doorheb breng ik mijn hand naar zijn wang. Ik geef Harm een klap. "Link doe normaal!", hoor ik Joost schreeuwen. Maar ik luister niet. Zonder Harm had hij nooit die aanval gekregen! Met mijn vuist sla ik op de tafel en stamp de kamer uit. Ik open de voordeur en loop naar buiten. Even weg van hier. Waarom kan niks normaal gaan? Vroeger vertelde we elkaar alles, zelfs onze grootste geheimen. Nu, nu is alles anders. We verzwijgen dingen voor elkaar. Ik ook. Maar dat is anders, ik kán het niet vertellen. Als ik mijn geheim vertel, verpest ik onze vriendschap. Ik ga op een bankje zitten en leg mijn hoofd in mijn handen. Mijn gedachten dwalen weer af naar Jeremy. Ik zie zijn gezicht voor me, zijn mooie ogen, zijn lieve lach, maar ook angst. De angst die ik steeds weer zag. Het is niet eerlijk, hij verdient dit niet. Dan denk ik aan Harm. Is hij net zo bezorgd als ik? Ziet hij ook de angst? Waarom heeft hij niks gezegd over die nacht? Eerder vertelde we elkaar alles, met zijn drieën waren we beste maatjes. Is dat nog steeds zo? Misschien durfde Harm zijn geheim ook niet te vertellen, net als ik. Maar dit was belangrijk, het ging over Jeremy.

Harm P.O.V.
Ik voel me schuldig, wat heb ik gedaan? Joost zit stil voor zich uit te staren. Link is weggerend. Ik wou hem achterna gaan maar Joost hield me tegen. Heb ik onze vriendschap verpest? Ik was bang, bang dat ze boos werden. Daarom heb ik het niet gezegd. Was het beter geweest als ik dat wel had gedaan? Ik zucht en werp een blik naar de woonkamer, Jeremy slaapt op de bank. Hij is nog steeds uitgeput, hij heeft veel te veel energie verbruikt. Zonder het te willen dringt er een gedachte mijn hoofd binnen. Ik zie mezelf, om me heen staan mijn ouders. Mijn vader tilt me op en geeft me een kus op mijn voorhoofd. We eindigen in een innige omhelzing met zijn drieën. Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek. Ik mis mijn ouders, maar ik ben er overheen gekomen. Elke keer als ik naar Jeremy kijk zie ik die blik. Ik herken die blik uit duizenden. Het is gevaarlijk. Het is het verlangen naar verlossing.

Het is al beter dan het begin xx