Trust Me

2. De confrontatie

Tweede hoofdstuk. Xx Veel leesplezier

Link P.O.V.
Eindelijk, school is klaar. Straks gaan we afspreken bij Joost. Ik ben eigenlijk niet in de stemming om af te spreken, maar misschien vrolijkt het me wel op... Ik zit nog steeds met die nieuwe jongen in mijn hoofd, ik krijg het maar niet uit mijn gedachten. Hij keek zó bang toen ik naar hem toe liep... Aan de ene kant voel ik me schuldig, maar ik ben stiekem wel een beetje nieuwsgierig. Als ik thuis kom smijt ik mijn fiets tegen de schutting en loop het huis in. "Mam, pap?" "Is er iemand thuis?" Geen antwoord. Waarschijnlijk zijn ze nog aan het werk. Ik besluit om even wat drinken te halen in de keuken. Op de keukentafel ligt een handgeschreven briefje van mijn moeder: Hoi schat, hoe was het op school? Wil je nog even een paar boodschappen voor me doen? Het geld ligt er bij. Xx Mam. "Zucht", ook dat nog. We hebben om 16:00 afgesproken bij Joost. Als ik op tijd wil zijn moet ik nu echt gaan! Bedenk ik me opeens. Snel ren ik naar buiten om naar de supermarkt te lopen.

Jeremy P.O.V.
"Stop!" Beschermend kruis ik mijn armen voor mijn gezicht, "Ik ben jullie slaafje niet!" Dreigend komt mijn vader op me af, mijn hart begint weer sneller te kloppen. Opnieuw neemt de angst mijn lichaam over, mijn 'vader' maakt er gebruik van. Hij geeft me een klap vol in mijn gezicht. Daarna tackelt hij me. Ik val vol op mijn rechtershouder. Ik voel mijn benen onder me weg glijden, dan lig ik op de grond. "Je gaat NU naar de supermarkt om boodschappen te doen!" "En waag het niet om niet meer terug te komen!" Zegt mijn moeder. Ik zucht, er zit niks anders op. "Ik wou dat ik nog mijn echte vader en moeder had!" Schreeuw ik met tranen in mijn ogen. "Gelukkig zijn die er niet meer!" Schreeuwt mijn 'moeder' naar me. Dan word het me teveel en ren ik naar buiten, naar de supermarkt tegen mijn zin in. De tranen staan nog steeds in mijn ogen. Het eerste wat ik zie als ik binnenstap bezorgt me een hartverzakking. De jongen met de gele muts staat bij de groente afdeling. Ik draai me snel om een loop naar het brood.

Link P.O.V.
Ik stap met tegenzin de supermarkt in. Maar ja, er zit niks anders op. Ik heb groente nodig dus loop ik naar de groente afdeling. Vanuit mijn ooghoek zie ik een jongen naar me staren. Het duurt een seconde voor ik doorheb dat het Jeremy is. Opnieuw zie ik de schrik in zijn ogen staan, en als ik goed kijk zie ik dat hij nog net een traan wegveegt. Dan draait hij zich snel om. Hij denkt vast dat ik hem niet heb gezien. Wat is er toch aan de hand met die jongen? Net als ik heb besloten hem te achtervolgen word ik op mijn schouder getikt. "Ahum, weet U misschien waar ik vleeswaren kan vinden?" Vraagt een opvallend oude meneer. Het duurt even voordat ik doorheb dat hij me ziet als een winkelbediende. "Sorry meneer, dan moet U niet bij mij zijn..." "O-o, dan ga ik maar weer." Verward blijf ik een seconde staan, dan schiet Jeremy me opeens weer te binnen. "Shit!" Roep ik hardop. Nu ben ik hem kwijtgeraakt. Een paar mensen kijken me afkeurend aan. Ik voel dat ik rood word en loop snel weg. Dan zie ik Jeremy opeens bij de broodafdeling staan. Langzaam schuifel ik naar hem toe. Hij heeft niet door dat ik naar hem toe loop. Als ik achter hem sta, leg ik mijn hand keer op zijn schouder. Ik één beweging draait hij zich om en krimpt in elkaar. Geschrokken trek ik mijn hand terug. Hij kijkt me recht aan met zijn blauw-grijze ogen. Ze zijn betraand. Voor de derde keer zie ik de angst in zijn ogen staan. Voor een moment blijft het stil, dan ren hij snel weg.

Jeremy P.O.V.
Bij de brood afdeling is het rustig, hier kan ik even op adem komen. Langzaam kalmeer ik. Waarom moet die jongen mij zo nodig in de gaten houden? Zou hij iets vermoeden? Misschien heeft hij mijn angst opgemerkt. Het neemt mijn lichaam over, alle beelden van vroeger schieten voorbij. Ze mogen het nooit te weten komen, niemand. Het is ook niet eerlijk, Link heeft alles. Zorgzame vrienden, lieve ouders... Ik denk terug aan die verschrikkelijke gebeurtenis... (Flashback)
Het was een woensdagmiddag, ik was 11 jaar. Samen met mijn broertje Enzo kwam ik terug van school. Vlak voordat we naar binnen wouden gaan hoorden we opeens een gil. Toen pas merkte ik dat de deur op een kier stond. Geschokt rende ik naar binnen, maar voor ik wat kon zien werd ik van achter beetgepakt een opgetild. Er zat een doek voor mijn ogen, maar ik kon door een spleetje zien. ik voelde dat ik werd vastgebonden aan een stoel. De werkelijkheid drong me opeens te binnen. Een enorme angst overviel me, ik was verstijft. Een kwartier lang zat ik daar, ik kon het nog steeds niet beseffen. Ik hoorde de mannen, als het mannen waren, door ons huis rennen. Ik hoorde ze spullen oppakken en meenemen. Mijn ouders protesteerde enorm, ze trapten om zich heen en ze maakte hevig kabaal. Wat er toen gebeurde had ik nooit verwacht, en man kwam naar mijn ouders toe lopen om ze waarschijnlijk de mond te snoeren. Op dat moment schopte mijn vader de man keihard in zijn maag. De man was woedend! Er kwamen twee andere mannen aan rennen om te kijken wat er was gebeurd. Ik zag dat ze hun pistolen uit hun jas pakten. Ik wist niet wat me overkwam, zó bang was ik. Tranen stroomden over mijn wangen. Een moment later hoorde ik twee enorme knallen... Mijn ouders, die altijd zo lief en zorgzaam waren, lagen beweegloos op de grond. Ik probeerde het tot me door te laten dringen, maar daar had ik geen tijd voor. De mannen keken nu naar mij en Enzo. Ik zag hun dodelijke blik en keek weg. Ik verwachte elk moment een stekende pijn, maar het kwam niet. In de verte hoorde ik politiesirenes. De mannen keken elkaar aan en stormde het huis uit. De mannen werden gepakt, ze hadden niks verwoest, behalve mijn leven.
(Einde flashback)
Met tranen in mijn ogen kijk ik naar het brood wat ik in mijn handen heb, hoelang heb ik hier gestaan? 5 minuten? 10 misschien? Opeens voel ik een hand op mijn schouder, met een ruk draai ik me om en krimp ik in elkaar. Mijn schouder waar ik op ben gevallen steekt hevig. Nu pas kijk ik van wie de hand was. Ik had het kunnen verwachten, ik kijk recht in de ogen van de jongen. Dan ren ik, zo snel als ik kan.

Omg wat erg dat ik dit heb geschreven. Ik laat het er toch in, want dan zie je gewoon het verschil tussen het laatste en eerste hoofdstuk!