Trust Me

4. De waarheid

Hahahaha hier had ik de 200 reads gehaald, was zo trots toen. Niet wetend dat het er nu 14k zijn <3 Bedankt

Joost P.O.V.
Doordringend kijk ik hem aan. Ik zie iets in hem wat ik nog niet eerder heb gezien. Angst. Was dat waar Link het over had? Jeremy bijt op zijn lip en kijkt weg. Ik zie aan heb dat hij het moeilijk heeft. "Ahum", probeer ik. Eindelijk kijkt hij mijn kant op. Ik herhaal mijn vraag: "Waarom ben je zo bang voor die knallen?" "En waarom zit je onder de verwondingen?" Dat laatste zei ik iets bozer. Geschrokken kijkt hij me aan. "I-ik", hij zucht. Dan begint hij te vertellen. Over de dag dat hij met zijn broertje thuiskwam, hoe hij van achter gepakt werd en werd vastgebonden, en het ergste, hoe hij zag dat zijn eigen ouders vermoord werden... De tranen zijn niet meer te stoppen, zijn ogen zijn doorlopen van het huilen en hij heeft enorme wallen. Ik ben er stil van, dat zoiets een leven kan verwoesten. Ik krijg er zelf ook tranen van... Na een moment stilte loop ik naar hem toe en leg mijn arm om hem heen. Hij kalmeert. Zo blijven we daar zitten, voor en hele lange tijd. Mensen staren ons aan, maar het kan me niks schelen. Voor het eerst kijkt Jeremy me aan. Ik zie nu pas wat voor mooie ogen hij heeft... Ze zijn voornamelijk blauw, maar er zit ook grijs in. Hij schenkt me een kleine glimlach toe. "Bedankt Joost", Zegt hij. "En jij bedankt dat je me vertrouwde", Grijns ik. Mijn mobiel verstoord het mooie moment. De irritante ringtoon klinkt door het hele café. Zuchtend kijk ik op jet schermpje. "Shit!" "Het is Link!" Ik kijk Jeremy aan. "We zouden afspreken vanmiddag..." "Sorry dat ik dat heb verpest". Zegt hij schuldig. "Het geeft niet". De telefoon gaat over. Joost? Waar ben je nou? Ik sta hier al een halfuur te wachten... Sorry Link, ik leg het allemaal uit oke? Ik kom eraan. "Zullen we dan maar gaan?" Vraag ik aan Jeremy.
"W-we?" "Ja tuurlijk!" "Of wou je hier alleen blijven?" Ik zie dat hij twijfelt. "Nee!" Opgelucht en dankbaar kijkt hij me aan.

Jeremy P.O.V.
Pffff! Ik ben zo opgelucht dat het eruit is. Al die jaren heb ik het bij me moeten dragen... Maar Joost weet nog lang niet alles... Ik ben blij dat hij niet meer doorgevraagd heeft over die blauwe plekken... Dan zit ik pas echt in de problemen. Ik heb mijn best gedaan om het te verbergen, maar ik ben nog steeds doodsbang. Bang voor wat er komen gaat. Dan word ik uit mijn gedachten gehaald, de telefoon van Joost gaat af. Met een half oor luister ik. Het was waarschijnlijk die ene jongen weer... Ze zouden afspreken vandaag. Ik bedenk me opeens dat ik zijn naam nog helemaal niet weet! Voordat ik het kan vragen trekt Joost me mee. "Zullen we maar gaan dan?" "W-we?" Vraag ik voorzichtig. Meteen voel ik de angst weer opkomen. Het kruipt als een deken over me heen. "Ja natuurljk!" "Of wil je liever hier blijven?" Ik twijfel, aan de ene kant ben ik doodsbenauwd. Maar ik heb ook geen zin om terug naar huis te gaan! Alles behalve dat! Ik besluit me over mijn twijfels heen te zetten en zeg: "Ik ga mee". Joost glimlacht en sleurt me mee naar buiten. Misschien kan ik ze toch wel vertrouwen! Of niet?

Harm P.O.V (die bestaat ook!)
In de verte zie ik Link staan. Hij zit was op zijn mobiel te doen. "Link!" Roep ik. "Yoo Harm, waar zat je?" "Ik moest nog mijn huiswerk maken man..." "Anders slaag ik nooit!" Link begint te lachen. "En waarom sta jij hier eigenlijk buiten?" Vraag ik. "Joost was niet thuis, ik heb hem net gebeld." Er is vast iets aan de hand, denk ik bij mezelf. Joost komt nooit te laat voor iets... Link denkt er schijnbaar het zelfde over, want zijn gezicht vertrekt. Dan hoor ik in de verte een fietsbel, ik kijk op en zie Joost fietsen! Het duurt een paar seconden voor ik doorheb dat hij iemand achterop heeft. Een kleine jongen klampt zich vast aan Joost, waarschijnlijk omdat Joost niet zo rustig fietst, lach ik in mezelf. Ik kijk naar Link, hij ziet lijkbleek. "Link?" "Gaat het wel?" Hij antwoord niet. De jongen achterop spring van de fiets af. Nu pas zie ik wie het is, het is die nieuwe! Ik kijk naar zijn gezicht, hij kijkt Link aan. Een ongemakkelijke stilte valt. Joost doorbreekt de stilte: "Umm, laten we naar binnen gaan". Zegt hij. "Dan leg ik alles uit". Link en ik lopen achter Joost aan. Jeremy loopt achteraan, hij kijkt angstig om zich heen, maar stapt toch naar binnen. Het valt me op dat hij zijn armen beschermend voor zijn lichaam houd. We gaan met zijn allen aan tafel zitten. Joost schenkt wat te drinken in. Van de grappige, drukke Link is niks meer over. Hij kijkt verbaasd en boos naar Jeremy. Joost kucht even, "Toen ik naar de winkel ging zal ik Jeremy vallen met de fiets, toen zijn we nog even naar een café gegaan om te kletsen..." Ik kijk voorzichtig naar Link. "Dat is alles?" Vraagt hij pissig. "Ja...". Ik ben even de draad kwijt... Waarom is Link zo boos? Ik zie aan zijn gezicht dat hij er niks van gelooft. Maar waarom niet? Wat zou er anders aan de hand zijn?

Link P.O.V.
Ik geloof er niks van. Jeremy rent al de hele dag voor me weg! Waarom zou hij opeens gezellig met Joost gaan kletsen. Er is iets anders aan de hand. Ik weet het zeker. We besluiten om naar boven te gaan, daar gaan we wat gamen. Harm en Jeremy, die overigens nog steeds niks heeft gezegd, zijn al vooruit. Joost wil achter ze aan gaan. Boos trek ik hem aan zijn arm naar de keuken. "Joost, vertel me nu eens wat er echt aan de hand is!" Sis ik. "Joost kijkt naar zijn arm. Nu pas merk ik dat ik mijn nagels keihard ik zijn arm heb gezet, ik laat hem los. "Link waarom doe je zo raar?" "Het was de waarheid!" Hij kijkt weg. "Ik geloof je niet!" Schreeuw ik hem toe. Joost pakt me bij mijn pols. Ik ruk me los en loop weg, weg van Joost. Shit! Denk ik bij mezelf. Dit gast helemaal fout! Nu heb ik ruzie met Joost, alleen maar door Jeremy!

Ja hoi, als je nog steeds aan het lezen bent vind ik het erg knap, maar toch bedankt poepies. 😂