ÖLÜM NOTU

TANITIM..

Merhaba, ben Doğa Özdemir. 23 yaşındayım.En yakın arkadaşım Shan Perez. Ailemi sevmiyorum. Hatta nefret ediyorum bile denebilir. Bir tane kardeşim var ve onu zaten hiç ama hiç sevmiyorum. Küçükken ailem benimle ilgilenmek yerine onunla ilgilenirlerdi ve bu bende artık hastalık haline geldi. İnsanlara acı çektirerek yaşamayı seviyorum. Onların karşımda kıvranarak durmasını, ağlamasını, yalvarışlarını duymak benim için bir ninni gibi. İnsanların benim tarafımdan dövülüp derin yaralar alması benim yemek öğünüm gibi bir şey. Onların acizliği, kendini beğenmişlikleri, bir erkek için kavga etmelerine dayanamayan ben kendimi onlara zarar vererek küçüklük yaralarımı teselli etmeye başladım ve bu cidden çok eğlenceli.Peki bu yaralar geçiyor mu? Hayır geçmiyor. Geçti sanıp kendimi avutuyorum. Ama acılarımı teselli ettirmek istiyorum. Kafamdaki şeytan bir türlü susmuyor. Ailemi gözümün önüne getirip, bana acı çektirerek canımı yakıyor. Ama yakamayacak ben güçlüyüm bu zamana kadarda kimsenin beni üzmesine bile izin vermemişken bu saatten sonra gardımı indirmeyeceğim.

Merhaba, ben Mete Hançer. 23 yaşındayım. Ailemi seviyorum. Hayatım gayet sıradan bir şekilde ilerliyor. Küçük kız kardeşimle her gün okuldan sonra buluşur onu parka götürürüm. En yakın arkadaşım Oğuz Yıldız. Ben Mira'ya aşığım. Onunla 2 aydır çıkıyoruz ve ben çok mutluyum. Mira biraz mutlu gibi görünmese de ben ona inanıyorum ve güveniyorum. Mira, eğlenceli bir tip değildir. Hatta bir an önce gitsem diye düşünürsünüz onun yanındayken ama ben öyle değilim işte onu güldürmeyi başarıyor. Eğlendirmeye çalışıyordum. Mira'nın eski sevgilileri beni tehdit etse de onları tınlamadım hiç bir zaman. Tınlıyacağımı da sanmıyorum.

Merhaba, ben Asya Şahin. 22 yaşındayım. Arkadaşlarımı ve ailemi sevmiyorum. Hatta yaşayan hiç bir canlıyı sevmiyorum. Ölüleri seviyorum. Ölüler her zaman sessizdir ve seni gözleriyle taciz edemezler. Konuşamazlar ve sana kızmazlar. Sanırım buna "nekrofili" deniliyordu. İnsanlar benden ne kadar da korksalar umurumda değildi. Hatta seviniyordum bile. Kimse bana bulaşmayıp ucube görmüş gibi baktıklarında kendimi daha rahat ve iyi hissediyordum. Ve bu çok hoş bir duygu. Ölü insanları sevin onlar her zaman yanınızda olup sizi bırakamazlar.

Merhaba, ben Mira Uzun. 21 yaşındayım. Ailem yok. Onları küçükken trafik kazasında kaybetmiştim. İşte o zaman güvenme, sevme, üzülme, kırılma hissimi kaybettim. Hiçte lazım olmadı. İnsanlara güvenmeyi değilde bir geceliğine kullanmaya başladım. Ben burada ailemin bir mezarı bile yokken ortada cesetleri bile yokken ben burada sadece ağlıyordum. Elimden bir şey gelmiyordu. Olmuyordu.. Ve ben ne yaptım bütün insanları kullanmaya başladım. Sadece bir geceliğine...

Merhaba, ben Shan Perez. 22 yaşındayım. Benim bir ailem var mı yok mu bilmiyorum. Ben yetimhanede büyüdüm. Oradaki bir İngiliz bakıcım adımı Shan koymuş ve bende değiştirme gereği duymadım. Ailemi tanımıyordum nası görünüyorlardı hiçbir fikrim yoktu. Ben anneme mi babama mı benziyordum? Onları tanımadığım halde özlüyor ve merak ediyordum. Ama bunun hiçbir önemi yoktu.Aslında benim bir ailem dediğim en yakın sırdaşım, fiziksel acı çekmeme ve onun çekmesine yardım edebilecek kadar samimi olduğumuz Doğa Özdemir..

Merhaba, ben Oğuz Yıldız. 23 yaşındayım. Benim ailem var mı yok mu belli değil. 7 yıl önce İngiltere'ye gittiler ve sadece oradan para gönderiyorlar. Benimde işime geliyor tabi haliyle sorguya çeken yok. Beni hiçbir zaman hiç kimse sevmedi. Bir yandan ben sevsinler istedim bir yandan sevmesinler istedim. Çok karışık bir durum. Bir takım çevrem var onlarda benim gibiler. Benim için eksiklik yok aslında. Hayır var. Yok. Düşüncelerimi birbirine düğümleyen şeyler var zihnimde. Hayır yok ben gayet iyiyim. Hayır, hayır var beni günden güne delirtiyor.

Merhaba, Ben Batın Eren Ödemiş, 24 yaşındayım. Ailem ölmüş. Ben bilmiyorum nası öldüklerini aslında pek de ilgilenmiyorum. Benim zihnim farklı tüm bunlar saçma ben bir ateistim. Hiçbir şeye inanmıyorum. Biz dünyaya neden geldik. Benim psikolojim niye bozuk. Ben niye psikologa gidip bir ton ilaç içip bedenimi uyuşturuyorum. Bizi ne yarattı. Veya gerçek mi? Kime inanalım? Kimi sevelim? Kime acı çektirelim? Ve de kime ibadet edelim? Bunların hepsi her gün her saat kafamda dönüp duran soru işaretleri. Benim jilet koleksiyonumu kimde uygulamalıyım? Doğa neden beni sevmiyor? Ben neden Doğayı seviyorum? Neden insanlara değilde kendime zarar veriyorum? Bu jiletler neden bende? Bu soruların hepsinin cevabı kafamda imiş öyle diyor şeytan. Cidden bunlar var mı yoksa ben deliriyor muyum?