Ne kadar da sıkıcı bir gün.
Şu son zamanlarda hiç olmadığı kadar sıkıldım buradan. Her şey o kadar sıkıcı ki. Her gün aynı şeyleri yaşamaktan bıktım. Okul ve ev arasında gidip gelen hayatım olmasa gayet iyiyim aslında. Okulumdaki peşimde dolanan insanlar olmasa aslında dahada iyi olabilirdi okulum. Tabi bana hayranla bakan kızlar ve nefret dolu bakan erkekler olmasa dahada iyi olabilirdi. Ev hayatım zaten zulüm gibi. Gözleri işlerinden başka hiç bir şey görmeyen Annem ve Babam var. Annem yine neyse ama babamın benim varlığımı bildiğinden şüphe ediyorum, Ama buna alıştım, doğduğumdan beri hep aynıymış. Anneme karşıda bu huylarını sergilemiyor değil. Sanki karşısında Ailesi değilde yabancı iki insan var. Tabiki evdeki hayatım sadece bu küçük sıkıntılarla bitmiyor. Kurallar, Kurallar, Kurallar hayatımın her yeri kurallarla dolu, ailem bu konuda çok değişik. İnsan her yaptığı işi düzenli, kurallı yaparmı ya? Evet yaparmış. Bana zorlada olsa yaptırıyorlar. 18 yaşında olmama rağmen hala eve 9 dan önce gelmem lagzım, 12 den önce uyumam lagzım, sabah 7 de kalkmam lagzım. Bu kurallar yüzünden hayattan sıkıldım. Bazen intihar etmeyi düşünmüyor değilim, ama şu hayatta en değer verdiğim insanı (annemi) yanlız bırakmaya gönlüm ragzı olmuyor.
Bu arada, Ben kim miyim ? Ben Pera. 18 yaşındayım. Amerika'nın Washington eyaletinde yaşıyorum. Zamanında Türkiye'de yaşamışlığımda var. Ailem zamanında buraya gelip iş kurmasaydı muhtemelen Türkiye'de yaşamaya devam ederdim. Varlıklı bir ailenin tek çocuğuyum. Ego gibi olmasın ama genelde yakışıklı olduğumu söylerler. Peşimde çok kız var ama ilgilenmiyorum, İşim olmaz. Bugüne kadar tek bir kızı sevdim, tek bir kızı bekledim, tek bir kızla çıktım. Ama tabi küçükkendi, Şimdi beni görse tanımaz büyük ihtimal. Zaten Kim bilir nerelerdedir şimdi, kiminle birliktedir, En önemliside eskileri hiç hatırlıyormudur, hayır ya buda sorumu tabiki hatırlamıyordur.
