Merhaba eskilerden bir kız çocuğu.Geçmişin izlerini üstünde taşıyan bir tozlu defter arasında fotoğrafına rastladım.Üzerindeki tozları sildim çünkü mazi sana yakışmıyor.Bakıyorumda fotoğrafın gülüyor ama konuşmuyor.Bir de kendime baktım ama hiç susası yok gülmüyor da...Anlamadım ki ne oluyor?Bir terslik var bir organ gibi bütün mutluluklar sana nakledilmiş.Fazlasıyla sende var ama bende eksik çok.Hayatımızdaki bütün insanlar kitap ayracı sanki.Bir bizi ayırmadıkları kalmıştı.Çok iyi bu da oldu.Kaldığımız yeri de biliyoruz.Ama söyle.Niye devam edemiyoruz?Sıkıldın mı bu hikayeden?Yoksa sürükleyici değil mi bu yaşanmışlıklar.Hayır,anlamadım ki başrolde de sen varsın.Tek açıklaması var sanki.O da,sen rolünü iyi oynamışsın.Ya da kendini kaptırdın.Sen yaşamayı nefes almak zannediyorsun,ama değil işte.Herşey onunla bitmiyor.Hasta bir insanı düşün,bitkisel hayattaki.Şimdi o hasta mutlu mu, huzurlu mu ,ask yaşıyor mu,en önemlisi hareket edebiliyor mu?Tıpkı benim gibi eli ayağı hareket etmiyor,çaresizce.Ne yapacağını bilmiyor.Kavuşmanın hazzını yaşamadan bir kaç kürek toprak üstünü kapatır.O dünyaya sığdıramadığı aşkı,iki metrelik çukura sığdırır.Kim bu koca yürekli insan?Ben ve Ben...
