Rick & Daisy (verdwenen in de wildernis)

4. Eerste stapjes

"Wat?!" Net als ik op het punt stond om te vertrekken hield de vrouw me tegen. Ik verstond het niet. Hoe kan zoiets nu gebeuren?

"Ze... Ze zijn van de radar verdwenen. Het ene moment waren ze er nog en het andere moment opeens niet meer." Zei ze geschrokken. Ik schudde mijn hoofd en probeerde het duidelijk te maken.
"Misschien is hun zender gevallen, en kapot gegaan? Waar heb je ze het laatst gezien?" Ze wees naar een plek dichtbij een lange rivier. Ik dacht meteen aan het ergste... Die rivier... Na een lang, zwijgend moment zei de vrouw opeens: "Ik vond het al zo raar... Rick & Daisy stonden al een paar uur stil op de radar... Volgens mij hebben ze hun zendertje gewoon kwijtgeraakt." Ik knikte. Zou goed kunnen.
"Zijn ze nog kampen binnengegaan na deze?" Ze schudde haar hoofd.
"Neen. Dat is ook het merkwaardige, ze zijn blijven doorstappen, heel de tijd. Terwijl al de andere kandidaten al 's nachts in rust waren, zag ik twee lichtpunten nog bewegen. Dat waren zij."
"Zijn ze dan zo gedreven om te winnen?" Ze keek me een beetje boos aan.
"Hier zijn er geen winners. Er valt deel te nemen aan deze loopwedstrijd, en het kan ook nog gehaald worden maar winnen? Dat doet iedereen toch." Ik bracht daar niets meer op in, omdat ze ten eerste gelijk had en ten tweede ik er niet mee wou discussiëren.
"Misschien waren ze wel uitgeput en besloten ze een paar uur te slapen ergens in een boom ofzo."
"En de verdwijning dan? Hoe verklaar je dat?" Ik antwoordde niet, gewoonweg omdat ik er geen antwoord op wist. Er waren veel verklaringen maar welke was de juiste?

"Weet je... Rick & Daisy, ze verdienen het echt niet. Toen ze een paar dagen geleden hier toekwamen leken ze erg uitgeput, de route die ze dan verder hebben gelegd met een bewusteloze jij, was dan ook ontzettend zwaar. Er zijn erg veel heuvels tijdens de eerste etappe, het is volgens mij ontelbaar over hoeveel heuvels ze hebben moeten gaan.... Heuvel op, heuvel af, heuvel op, heuvel af... Maar ja, eenmaal ze hier dan toekwamen heb ik met ze gepraat en ze leken zo goedhartig en positief ingesteld. Dat had hen waarschijnlijk door die dag geholpen. Ik liet ze een lange nacht uitrusten, een ook de vroege morgen daarna, liet ik ze even liggen. En dan de volgende dag weer die typische avonturiers, op zoek naar het mooiere, of genieten van het mooie zelf. Mensen in nood helpen, hun prioriteit belangrijker maken dan hun eigen. Het was ongelooflijk, ze kennen je niet, maar het leek alsof ze zorgden voor hun kleine broer. Ik zag ook een houten, gesjorde brancard dat ze zelf hadden gemaakt, dacht ik. Ik vind het gewoon... zo aangenaam om te weten dat er toch mensen zijn in deze wereld die anderen nog leven geven. Dat is echte liefde. Dat is een echt hart hebben. Ze wouden er alles aan doen, om je weer beter te maken, zelf hier blijven. Maar dat gaat spijtig genoeg tegen de regels in."

Ik weet niet waarom, maar er kwamen plots tranen in mijn ogen... Nee, ik met zo een nieterig leventje, hoe durf ik dit uit te sparen voor hun? Waarom hebben ze mij gered? Ik was het niet waard. Maar toch hebben ze het gedaan, toch hebben ze door een hel geweest voor mij. Hoe konden ze geen spijt hebben van hun beslissing? Ik was alleen maar een blok aan hun been, een houtblok eigenlijk... Langzaam ging ik terug naar mijn bed. Alles rondom mij werd donkerder, de avond was aan het vallen... Maar  voor die avond eenmaal geland was en de duisternis mij volledig omringde, moest ik vertrekken. Weg van deze plaats die me niet kon helpen en naar een plaats (geen idee waar) die me wel kon helpen. Of waar ik anderen kon helpen. Ik kan geloven dat het zo een voldoening moest geven, om de mensen in nood te helpen en ik wou die voldoening ook voelen... Maar dat was natuurlijk niet mijn eerste prioriteit. Rick & Daisy vinden en eventueel helpen, mijn dank tonen, dat was mijn eerste prioriteit. De band die ze met me voelden als ik bewusteloos was, die moet dan toch nog sterker zijn nu ik leef. Ze kunnen niet meer ver zijn. Ik moet vertrekken voor het donker is... Voor de nacht valt, dat was mijn doelstelling.