You look like hell

Chapter 3

Έπειτα με κοίταξε και μου χαμογέλασε καθώς εγώ τον κοιτούσα σαστισμένη.
Αλλά ευτυχώς ο πατέρας μου έσπασε την σιωπή και με απελευθέρωσε από την δύσκολη θέση

"Λοιπόν Βαλέρια πως και κατέβηκες?"
Είπε έκπληκτος.
"Βασικά..ήθελα να μιλήσουμε αλλά από ότι βλέπω έχεις δουλειά οπότε θα τα πούμε αργότερα"
Απάντησα γρήγορα γυρίζοντας το σώμα μου, για να φύγω

"Οχι, όχι. Ο Λουις με τον Χάρρυ θα φύγουν οπότε μην ανησυχείς."
Λέει αδιάφορα

"Ο Χάρρυ?.." Ρωταω απορημένη

"Μπες μέσα Βαλέρια" λέει ο πατέρας μου

Κοιταω για λίγα δευτερόλεπτα τον Λουις που στεκόταν στην πόρτα και έπειτα με αργά βήματα μπήκα στο δωμάτιο.

"Τελικά που είναι ή τουαλέτα?" λέει ο Λουις κάπως άβολα.
Ένα πνιχτο γέλιο βγήκε από το στόμα μου αλλά το κάλυψα με την παλάμη μου. Πήγα να του διευκρίνησω την θέση την θέση της τουαλέτας καθώς γυρισα να τον κοιτάξω, αλλά τα μάτια επικεντρώθηκαν σε κάποιον άλλον, κάποιον άγνωστο, να κάθετε στον δερμάτινο καναπέ στηρίζοντας τον αγκώνα του στο γραφείο του μπαμπά μου έχοντας την παλάμη του στο στόμα και το άλλο να το ακουμπαει απαλά στο μπούτι του "ουαου", είπα από μέσα μου, είχε πραγματικά υπέροχα χαρακτηριστικά, ειδικα τα μάτια του. Δεν μπορούσα να τα δω καλά γιατί κοίταζε κάτι σελίδες πάνω στο γραφείο αλλά έβλεπα πράσινο. Τα μαλλιά του ήταν καστανα, μακριά και σχημάτιζαν μπουκλες, ήταν πραγματικά όμορφος, θεέ μου για ποιον λόγο τον χαζευω?
Βαλέρια έλα στην πραγματικότητα. Ξύπνα. Γυρισα να δω τον Λουις αλλά είχε φύγει. Μα που πήγε?

" Ο Λουις που πήγε? "Ρωτησα νευρικά

" στην τουαλέτα προφανώς " είπε ο πατέρας μου.

Πήγα να μιλήσω αλλα με διέκοψε μία βαριά φωνή, ή δικιά του υποθέτω
"Άγγλος" σκέφτομαι ακούγοντας την βρετανική προφορά του.

"Λοιπόν Τζοναθαν. Είναι ώρα να πηγαίνω," είπε με αυστηρό τονο

"Ο Λουις?"

"Δεν χρειάζεται συνοδεία, πιστεύω" λέει με τον ίδιο τόνο

Για ποιον λόγο να είναι τόσο κακός?

"Εντάξει Χάρρυ μπορείς να φύγεις"
Στο πρόσωπο του πατέρα μου είχε σχηματιστεί η έκφραση του φόβου. Μα για ποιον λόγο?. Τι είναι αυτός ο Χάρρυ τέλος πάντων?

Εκείνος χαμογέλασε ικανοποιημένα και γύρισε για να φύγει. Τα μάτια μου είχαν καρφώθει πάνω στο πρόσωπό του και τον κοίταζα καθώς περπατούσε προς την πόρτα, αλλά εκείνος αδιαφόρησε όχι ότι με ένοιαζε και τόσο απλά ήταν τρομερα αγενες.
Αφού αποχωρίσε από το δωμάτιο κοιταξα για τελευταία φορά την πόρτα και εστίασα την προσοχή μου στον μπαμπά μου.

"Πολύ ευγενικος αυτός ο κύριος" λέω ειρωνικά

"Αστον αυτόν και πες μου τι σε απασχολεί?"

"Ήθελα να μιλήσουμε για τον χαμό της μαμάς" λεω στεναχωρημένη

"Όχι!!" φωνάζει

"Τι? Απλά θέλω να μιλήσουμε για αυτό το θέμα" λέω και νιώθω τα ξεχασμένα δάκρυα να έρχονται

"Δεν θα μιλήσω για αυτό το θέμα, αν ήθελες αυτό καλύτερα να πας στο δωμάτιο σου" λέει αυστηρά γεμάτος θυμό

"Συγνώμη μπαμπά" λέω βουρκωμενη.
Σηκωνομαι αργά από την θέση μου και πάω προς την πόρτα. Σε κάποια στιγμή η γωνιά του ματιού μου είδε τον Λουις αλλά δεν έδωσα σημασία το μόνο που ήθελα ήταν να πάω στο κρεβάτι μου και να ξαπλωσω μαζι με τους δαίμονες μου.

"Βαλέρια σε παρακαλώ έλα εδώ" είπε στεναχωρημένη καθώς κρατούσε τρία τριαντάφυλλα στο δεξί της χέρι.

"Προσπαθώ μαμά αλλά δεν μπορώ. Μαμά βοηθά με" παρακαλαω την μαμά μου με δάκρυα στα μάτια καθώς τρέχω να την αγκαλιάσω αλλά δεν μπορώ γιατί εκείνη απομακρυνεται

"Ελα να σου δώσω το το τριαντάφυλλο σου Βαλέρια" λέει και τα δάκρυά της κυλάνε στα χλωμά μάγουλα της.

Ξαφνικά κάποιος την πλησίασε.
Ήταν ένας άνδρας, ψηλός και μελαχρινός. Δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπο του αλλά η μαμά μου ήταν ήρεμη μαζί του.
Όλα γύρω μου άρχιζαν να αλλάζουν. Ο ουρανός σκοτείνιασε και θλίψη άρχιζε να ζωντανεύει στην ατμόσφαιρα.

Τα μάτια μου σχεδόν κλειστα από τα δάκρυά να κοιτάζουν την μαμά μου στα χέρια αυτού του άνδρα.
Ίσως να ήταν ο αδερφός μου, που πέθανε στην κοιλιά της πριν ακόμα γεννηθω εγώ.
Εκείνη του έδωσε ένα από τα τριαντάφυλλα χαμογελώντας. Δεν θα τον αφήσω να πάρει και τα άλλα το ένα είναι δικό και το άλλο για την αδερφή μου λογικά.
Τα βλέπω όλα και το μόνο που κάνω είναι να κλαίω αλλά δεν μπορώ να το αλλάξω. Είναι αδύνατο να τρεξω.

"Αστηηην" ούρλιαξα αλλά και οι δύο αδιαφόρησαν λες και ήμουν αόρατη.

Ή μαμά μου τον αγκαλιάσε και εκείνος επίσης έπειτα με μια κίνηση κάρφωσε ένα μαχαίρι στην πλάτη της και όλα τελειώσαν.

Το φως χανόταν και οι πρώτες σταγόνες της βροχής έπεσαν στο πρόσωπο μου όσο κοίταζα το λερομενο με αίμα φόρεμα της.

Άρχιζα να κλαιω με λυγμούς όσο εκείνος πλησίαζε το μέρος μου.

"Σε παρακαλώ φυγε" παρακάλεσα

"Σε παρακαλω"
"Φυγε"

"Φυγεεεεε" ούρλιαξα καθώς πετάχτηκα από το κρεβάτι μου ιδρωμενη..