You look like hell

Chapter 4

Συνέχιζα να ουρλιαζω μέχρι που η πόρτα του δωματίου άνοιξε απότομα.
Ή Olivia έκανε την εμφάνιση της με ένα αγόρι μαζί της, ένας τόνος αποριων χύθηκε στο κεφάλι μου εκείνη την στιγμή. Οι δύο τους με κοιτούσαν σαστισμένοι καθώς επερνα ανάσες με γρήγορο ρυθμό. Στιριζομαι στο κρεβάτι με τους αγκώνες μου και ωθώ το σώμα μου προς τα πάνω ενώ δεν έχω πάρει τα μάτια μου από πάνω τους.

"Καταρχάς πως βρίσκομαι εδώ?" λέω ενώνοντας τα φρύδια μου και κοιτώντας το δωμάτιο μου με απορία.

"Λοιπόν Βαλέρια, σε βρήκαμε λιποθυμη στα σκαλιά και σε φεραμε εδώ" λέει το μελαχρινο αγόρι

"Και εσύ είσαι ο..?" λέω με περίεργο τρόπο στον τόνο της φωνής μου

"Είμαι ο Zayn, το αγόρι της αδερφης σου."

"Olivia, μπορούμε να μιλήσουμε λίγο?"της λέω απότομα

" βέβαια, Zayn μπορείς να πας κάτω και να με περιμένεις? " λέει

εκείνος απλά εγνεψε καταφατικα και έφυγε από το δωμάτιο με γρήγορα βήματα.

"Από ποτέ τα έχεις μαζί του?

" Εγώ..τα έφτιαξα μαζί του λίγες μέρες πριν τον χαμό της μαμάς "λέει με σκισμένο το κεφάλι

"Μάλιστα, και φαντάζομαι τον ξέρεις καιρό" λέω με μία δόση ειρωνείας

"Πριν περίπου δύο μήνες μετακομησε στο L.A, απο τότε τον ξέρω" λέει ένοχα

"Το ξέρει ο μπαμπάς?"

"Ωχουυ Βαλέρια, εγώ είμαι η μεγάλη αδερφή όχι δεν εσύ, ηρέμησε επιτέλους, δεν έκανα κάποιο έγκλημα"

"Συγνώμη που ενδιαφέρθηκα, λάθος μου" ξανά ειρωνευομαι

Στριφογυρίζει τα μάτια της και ανοίγει ελαφρά το στόμα της γαι να μιλήσει αλλά την διακόπτω

"Απλά πήγαινε κατω με τι αγόρι σου εντάξει?" λέω θυμωμένα

"Να πεις στον μπαμπά να σε πάει σε κάποιον ψυχολόγο καλύτερα" λέει και κλείνει την πόρτα με δύναμη

"Γαμωτο Olivia!!" φωνάζω και σηκώνομαι από το κρεβάτι για να την ακολούθησω, κατέβαινω γρήγορα τα σκαλιά και τρέχω προς το σαλόνι αλλά δεν την βρίσκω πουθενά.
Πηγαίνω στην εξώπορτα, την ανοίγω βιαστικά και βγαινω από το σπίτι. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν ο ουρανός είχε τόσο όμορφες και ήρεμες αποχρώσεις κάτι σαν ένα σκούρο ηλιοβασίλεμα, σχεδόν ξέχασα την αδερφή μου χαζευοντας την θέα,
'Δεν βαριεσαι' είπα στον εαυτό μου και μπήκα στο σπίτι.

"Μπαμπά" φωναξα αλλά δεν πήρα απάντηση, οπότε υπέθεσα ότι θα είναι σε καμία ηλίθια συνάθροιση με τους συνεργάτες του.
Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα για να έτοιμασω κάτι για να φάω επιτέλους αφού το στομάχι μου μονίμως γουργουριζε.

Έφτιαξα ένα πρόχειρο σάντουιτς και αφού το τελείωσα αποφάσισα να ξαναπάω στο δωμάτιο μου, Και μόνο στην ιδέα ομως το όριο της βαρεμαρας ξεχείλισε, αλλά δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω ή μάλλον είχα?

Πήρα το σταθερό και άρχισα να πληκτρολόγω τον αριθμό της Lili κάτι σαν κολλητή μου θα το χαρακτηριζα.

Έβαλα το κινητό το αυτί μου και μετά από δύο χαρακτηριστικους και συνηθισμένους ηχούς άκουσα την φωνή της.

"Παρακαλώ" λέει αδιάφορα.

"Γεια σου Lili" λέω με δισταγμό

"Θεέ μου ,Βαλέρια εσύ είσαι?"λέει ενθουσιασμενη

" ναι εγώ, τι κάνεις?" λέω γελώντας με την αντίδραση της

"Τώρα που τηλεφώνησες υπέροχα εσύ?"

"Καλά.., ανατωτθομουν αν θα θέλεις να βγούμε η αν θες να έρθεις από εδώ" της απανταω

"Εννοείται πως θα βγούμε, όμως πρώτα θέλεις να περάσω από έκει να τα πούμε?"

"Ναι,ναι εννοείται, έλα κατά τις οχτώ"

"Εντάξει τα λέμε, φιλιά" λέει και εγώ με την σειρά μου κλείνω το ακουστικό.

Ήμουν χαρούμενη και ήταν τόσο υπέροχο συναισθήμα. Αν και δεν ξέρω τι μου επιφύλασσε η νύχτα, αυτή την στιγμή ένιωθα πολύ ωραία μόνο και μόνο από κατι τόσο σύντομο και μικρό.
Αφού σηκώθηκα από τον κάναπε έτρεξα τις σκάλες για να μπω στο δωμάτιο μου ,αφού φτανω στον διάδρομο βλέπω την πόρτα κλειστή ενώ εγώ την είχα αφήσει ανοιχτή προηγουμένως γιατί έτρεχα.
"Μάλλον δεν θυμάμαι" καθησύχαζω τον εαυτό μου..