Steps.

•Αποστολη Εξετελεσθη.•

Τρέχω γρήγορα στο μπάνιο για να κανω ενα ντουζακι. Ωστοσο ο χαρακτηριστικός ήχος του κινητού μου διακόπτει τις κινήσεις μου. Ποιος να ναι άραγε; Η Εύα ποιος άλλος!

"Τι έγινε ρε!"

"Μαλακά η γκομενα του Δημήτρη τον απαταει. Είμαστε με το Νίκο σε ενα παρκάκι τέλος πάντων και την βλέπω τωρα φασωνεται με εναν σε ενα παγκάκι!"

"Ωπα Ωπα. ΤΙΙΙΙΙ;! Ααα το τσουλακι. Πρόσεχε να μην σε δει και βγαλε φωτογραφιες. Τα χρειάζομαι αυτά τα ντοκουμέντα."

"Μην ανησυχεις δεν υπάρχει περιπτωση να με δει εδώ που είμαι."

"Γιατί που είσαι μωρή", αναφωνω με περιέργεια.

"Πανω σε ενα δέντρο!"

"ΧΧΑΧΑΧΧΧΧ ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗ. Αλλα πρεπει να σε κλεισω έχω μια δουλεια", λέω κλεινοντας το κινητό μου ενώ το πετάω στον καναπέ. Φυσικα η Εύα δεν έχει μαθει κάτι για το σχεδιο ακόμη. Ξέρω πως θα με εμπόδιζε εαν της το έλεγα. Θα της το πω όμως αφου το φέρω εις πέρας. Τελικα αρχιζω να το βλέπω με αλλο ματι μιας και ο Δημητρης θα γλιτώσει απο την τσουχτρα χαρη σε μένα. Και θα τον πληγωσω και θα με συγχωρησει μετα, οταν θα μαθει οτι η Γεωργια τον απατουσε. Οχι οτι με ενδιαφέρει, αλλά κατα βάθος είμαι ένας ευσυνείδητος πολίτης που νοιάζεται για το καλό των συμπολιτών του. Που τις σκέφτομαι όλες αυτές τις μαλακιες; Απλα θέλω να πάρω το αίμα μου πίσω και μετα να σταματήσει όλο αυτό. Εχω αρχίσει και κουραζομαι. Επιτέλους κάνω αυτό το πολυποθετο ντουζακι.

Αφήνω το ζεστό νερό να χαλαρώσει τους μυες μου, ενώ βυθιζομαι στον βουρκο των σκεψεων μου. Κυρίαρχος του νου μου: Αυτός. Ηταν τόσο διαφορετικός σήμερα. Τοσο εύπιστος και συνάμα καλός μαζί μου, που πιστευω πως δεν κατάλαβε τι τον περιμένει. Μήπως να αφήσω τα σχεδια και τις δολοπλοκίες στην άκρη και να αφεθω πλέον στη φιλία ή σε οτι άλλο προκύψει; Αλλά όχι! Ο τροπος που με αποκάλεσε πουτανα, ηχεί ακόμη μέσα στα αυτια μου. Γι'αυτο και μονο πρεπει να παρω την εκδίκηση μου και μετα θα σκεφτω τη στρατηγική που θα ακολουθησω. Εγκαταλειπω τις σκέψεις μου και αρπαζω την πετσέτα που είχα πάνω στο πληντυριο. Επεξεργαζομαι για λίγο τη μορφή μου στον καθρεφτη, ενω αρχιζω να στεγνωνω τα μαλλια μου με το πιστολάκι. Κατευθυνομαι στο δωμάτιο μου και ανοίγω την ντουλάπα. Διαλεγω ενα μαυρο σορτσάκι και μια λευκη κοντή μπλούζα. Αφού ντυθω κοιταζω αλλη μια στιγμη το ρολοι. Είναι επτά παρα τέταρτο. Εφτασε η ωρα. Ωστοσο, εχω την αισθηση πως κατι μου εχει διαφυγει, αλλα δεν θυμαμαι τι! Βγαινω απο το διαμέρισμα και κατευθυνομαι στην πόρτα του διπλανου με το στοχο να χτυπησω το κουδουνι. Δισταζω για μια στιγμή, αλλα μετα σκέφτομαι πως αν τα παρατησω τωρα θα ειμαι πολυ ηλιθια. Παταω λοιπον το κουδούνι και στη συνεχεια ακούω βήματα στο εσωτερικό του. Η πόρτα ανοίγει και ξεπροβάλει η μορφή του Δημήτρη. Είναι ωραίος. ΓΑΜΩ. Φοράει μια μαυρη κοντομανικη μπλούζα Polo, ενα τζιν σε στυλ βράκα και Stan Smith. Το άρωμα του (ποσο έχει βάλει ΓΑΜΩ) με έλκει όλο και πιο πολυ. Συγκεντρώσου! ΝΕΦΕΛΗ. Αν δεν ηταν μπροστά θα με χαστουκιζα.