Steps.

•Ειναι νοστιμη τελικα.•

Αρχίζω να βαδιζω πιο γρήγορα και στη συνέχεια να τρέχω προς την αντίθετη κατευθυνση. Ομως για κακή μου τύχη ο άγνωστος άντρας επιταχύνει επισης το βήμα του.

"Βοήθεια!!", αναφωνω με όλη μου τη δυναμη ευχομενη κάποιος να με ακούσει. Τίποτα όμως. Κανείς δεν υπάρχει εδώ τριγύρω. Ερημιά. Φακ μαι λαιφ. Ακουω την ανασα του καθως με πλησιάζει ολο και περισσότερο, και ο φοβος επανερχεται, ενω ενας κομπος δημιουργειται στο στομαχι μου. Κρύος ιδρώτας αρχιζει να τρέχει κατα μήκος του σωματος μου. Μακάρι όλο αυτό να είναι απλα ενα ασχημο ονειρο!

Παίρνω στα χέρια μου το φυλαχτο της γιαγιάς μου, ελπιζοντας οι 'μαγικές' του ιδιότητες να κανουν το θαύμα τους. Γαμωτο υπάρχει αδιέξοδο μπροστά μου. Δις ιζ δι εντ. Νιωθω σιγά σιγά τις αισθήσεις μου αδύναμες και στη συνέχεια να χάνονται. Το τελευταιο πράγμα που θυμαμαι είναι κάποιον να με παιρνει στα χέρια του.

...

Ξυπναω απο το φως του ηλιου το οποίο με τυφλωνει, καθως πέφτει στο προσωπο μου, απο το ανοιχτό παράθυρο. Ωπα που βρίσκομαι; Κοιτάζω γύρω μου παρατηρώντας εξονυχιστικά τον χωρο. Μου φαίνεται αρκετά γνωστος. Holy shit! Είμαι στο δωμάτιο του. Του Δημήτρη. Πως γκενεν ατο; Μάλλον εκείνος θα ηταν ο τύπος που θυμάμαι πως με πήρε στα χέρια του. Απο τη μια με είχε γραμμένη και απο την αλλη το επαιζε σωτήρας. Μπράβο! Τώρα θα του έχω και υποχρέωση που με έσωσε, σκέφτομαι, ενω τον παρατηρώ να κοιμάται δίπλα μου. Είναι τόσο ήρεμος και γαλήνιος. Φοραει μονο το Καλβιν Κλαιν μποξερακι του, πραγμα που μου προκαλει αναστατωση. Τα χειλη του φαίνονται τόσο ζουμερα, που με κανουν να θέλω απελπισμένα να τον φιλησω και να μεινω εδω, ολη μερα μαζι του. Αλλα όχι. Δεν γίνεται. Το οτι με έσωσε, δεν διαγράφει απο τη μνημη μου τον τροπο που μου φέρθηκε. Με πληγώνει όλο αυτό, πρέπει όμως να φανώ δυνατή. Πρέπει να φύγω απο εδώ μέσα χωρίς να με καταλάβει. Παρατηρώ το σωμα μου κάτω απο το σεντόνι. Γαμωτο! Φοράω μια μπλούζα του, η οποία ερχεται στο υψος των μηρων μου, ενω καλυπτει ελαχιστα τα οπισθια μου. Με ποιο δικαίωμα με αλλαξε? Ψυχραιμια Νεφέλη. Σηκωνομαι αργά αργά προσπαθώντας να κάνω όσο λιγοτερο θόρυβο γίνεται. Παταω στις μύτες των ποδιών μου κατευθυνόμενη στο γραφείο του, πανω στο οποίο βλέπω τα ρούχα μου.

"Που νομίζεις οτι πας;", ρωτάει με αισθησιακη φωνη. Γαμωτο ξύπνησε. Θελω απεγνωσμενα να του ορμηξω και να ανεβω επανω του. Συγκεκριμενα για δυο λόγους. Αρχικα για τον σπασω στο ξύλο, επειδή μου φέρθηκε όπως μου φέρθηκε και στη συνέχεια για να τον πνιξω στα φιλια. Πρεπει ομως να φανω σκλερη.