De wraak van Sabine...

De vrouw in de spiegel...

Nina zag bijna niks doordat het zo donker was. Ze voelde aan de muur of er een lichtknopje was maar ze voelde niks. Ze vond een kaars en wat lucifers op een kastje en stak de kaars aan. Ze liep door de kamer met de kaars in haar hand. Ze zag dat de kamer ongeveer 5 meter lang was en 7 meter breed. Er stonden twee stoffige banken in en een open haard. Nina liep voorzichtig naar de open haard. Er lag wat hout ik dus stak Nina een nieuwe lucifer aan en gooide die tussen het hout. Al vrij snel begon het goed te branden en was de kamer verlicht. Iedereen keek om zich heen en Nina blies de kaars uit. Ze legde hem op het kastje en keek ook rond. Het was een stoffige kamer met veel spinnenwebben. Er stond een kastje met een spiegel erboven, het kastje waar de kaars op stond. Verder was er een raam die met houten balken dicht gemaakt was. 'Dit is zo gaaf!,' zei Nina. Toen hoorde ze opeens een harde gil. Nina keek geschrokken om en zag dat Amber bang naar een hoekje wees. In de hoek zat een enorme spin. 'S... S... Spin...,' zei Amber bang. Veerle liep naar de spin toe. 'Wedden dat hij nep is?,' zei ze dapper. Toen ze op ongeveer een halve meter afstand was van de spin liep hij opeens opzij. Veerle gilde en rende terug naar de rest. 'H... Hij... Is... N... N... Niet... Nep...,' zei ze terwijl ze steeds bleker werd. Jennifer lachte zachtjes maar toen ze Veerles dodelijke blik zag hield ze snel haar mond dicht. 'Is er geen stofzuiger ofzo? Dan kunnen we hem misschien opzuigen,' zei Michelle. 'Ja natuurlijk is er een stofzuiger in een oud stoffig huis waar al niemand is geweest in jaren. Ja dat klinkt heel logisch,' zei Nina sarcastisch. Ze draaide zich om en bekeek de kamer weer. Toen ze in de spiegel keek kreeg ze bijna een hartaanval. Achter haar zag ze een meisje, niet heel veel ouder dan zij. Ze was niet duidelijk te zien maar de had kort blond pluizig haar en keek Nina met grote ogen recht aan. Nina wilde gillen maar er kwam alleen een zielig gepiep uit haar keel. Michelle hoorde het en vroeg: 'Nina? Was jij dat? Wat is er?' Nina wees voorzichtig naar de spiegel, maar ontdekte toen dat de vrouw weg was. De anderen keken ook naar de spiegel. 'Wat is er Nina? Ik zie niks,' zei Amber. 'D... Daar was een vrouw. Ze was ongeveer onze leeftijd met pluizig blond kort haar en hele grote ogen. Ze... Ze kwam me bekend voor...' De anderen keken nu ook een beetje bezorgd. 'Zullen we terug?,' vroeg Veerle die ook en beetje bang werd. 'Of we gaan dat meisje zoeken.' Iedereen keek Amber aan alsof ze gek was geworden. 'Wauw Amber, sinds wanneer ben jij zo dapper geworden?,' vroeg Jennifer. Amber haalde haar schouders op. 'Geen idee.' Iedereen keek naar Nina. 'We gaan nog niet weg,' zei ze dapper. 'We zijn er pas net.' Ze liep terug naar de hal en opende de andere deur. Piepent ging hij open... Ook in deze kamer was het donker maar kwam er wat licht van het raam, waar een houten balk af was gebroken. Nina liep langs de muur en vond een lichtknopje. Toen ze hem omhaalde verscheen er een klein lichtje aan het plafond maar na twee seconden spatte het lampje uiteen. Veerle gilde en maakte een spastische beweging. 'Wacht,' zei Jennifer, 'Waarom gebruiken we niet gewoon het licht van onze telefoon?' 'Ja, dat is best wel handig...,' zei Michelle. Ze pakte allemaal hun telefoon, maar nadat ze hem hadden ontgrendeld vielen ze een voor een uit. 'Shit, uitgevallen,' zei Nina. 'Die van mij ook,' zei Veerle. 'Yup...,' zei Michelle. Ze liepen in het donker de kamer door. Hun ogen wende langzaam maar zeker aan het schemerige licht. 'Hier is een deur!,' zei Amber opeens. Ze stond in de donkerste hoek van de kamer. De andere liepen naar Amber toe. 'Er hangt een bordje op,' zei Nina en ze las het voor: 'Speelkamer'. 'Nou dat klinkt gezellig! Laten we naar binnen gaan!,' riep Veerle en voordat de anderen iets konden zeggen liep ze al naar binnen...