De wraak van Sabine...

Puur geluk...

Toen ze allemaal in de volgende kamer waren ging weer de deur achter hun dicht, en op slot. Ze waren in een iets kleinere kamer aangekomen, met twee deuren. Toen hoorde ze de stem weer. 'Kies een deur, in de linker mag slechts één persoon, de rest moet in de rechter...' 'Maar, wat gaat er dan gebeuren?,' vroeg Veerle. 'KIES!,' riep de stem. Ze keken elkaar aan. Niemand wilde als enige de linker kamer in. 'Weetje...,' zei Amber, 'Nina is jarig, dus zij mag alleen in de linker kamer.' Voordat Nina kon antwoorden riepen Veerle en Michelle dat ze het er mee eens waren. Ze rende met zijn drieën de rechter kamer in en de deur viel dicht. Nina had nu geen andere keus dan de linker kamer in gaan... Ze deed de deur open en stapte naar binnen. Ze waren nog steeds met z'n vieren in dezelfde kamer, maar Nina werd van Veerle, Michelle en Amber gescheiden door een ijzeren tussenwand. Er zat een klein gat in, ongeveer net zo groot als de hand van een volwassenen, met een knopje. Aan de andere kant van de kamer stonden Veerle, Michelle en Amber te kijken naar drie stoelen die op een grote ronde plaat stonden. 'Ga zitten...,' zei de stem. Twijfelend gingen ze zitten. Alleen Nina stond nog. Toen ze zaten werden ze met ijzeren banden vastgeklikt en konden ze niet meer weg. Amber begon paniekerig te hijgen. 'Wat gebeurt er?,' vroeg ze hysterisch. 'Zwijg!,' riep de stem, 'Ga bij de knop staan...' Nina liep langzaam naar de knop toe. Op dat moment begon de ronde plaat waar de anderen op zaten rond te draaien. 'Druk op de knop, als je er klaar voor bent...' Nina keek bang rond. 'Wat... Wat gaat er gebeuren?' 'DRUK!' Nina legde haar vinger op de knop. Ze keek de anderen aan, die bang rond keken. Ze verzamelde wat moed. Toen hield ze haar adem in en drukte ze op de knop. De draaischijf stond stil en iedereen keek een beetje opgelucht. Toen hoorden ze een raar geluid en er schoot een mes uit de rechter muur. Hij raakte Michelle in haar hoofd. Ze gilde even, net als de andere, maar was toen stil. Er liep bloed langs haar hoofd, over haar schouder en viel toen in druppeltjes op de grond, waar zich langzaam een plasje vormde. Iedereen was opgehouden met gillen. Het bleef weer heel lang stil, zelfs Veerle maakte geen opmerking. 'Goed gedaan...,' zei de stem. De ijzeren banden schoten los en Veerle en Amber waren weer vrij. Ze hoorde een klikje en de nieuwe deuren gingen open. Langzaam liepen ze naar de volgende kamer, terwijl ze nog een keer achterom keken naar Michelle, die nog steeds levenloos in de stoel zat met een mes in haar hoofd.
In de kamer daarna waren ze weer met zijn drieën samen, zonder een ijzeren wand ertussen. Er stonden drie houten constructies. Ze waren dun en hoog en beneden was een ronde vorm eruit gesneden. Bovenin hing een groot metalen mes. Daar was de stem weer: 'Ga allemaal met je hoofd in een van de ronde gaten zitten. Alle drie voelden ze al aankomen wat er zou gebeuren. Ze hadden door dat tegenstribbelen geen zin had dus deden ze maar gelijk wat de stem zei. 'Een van jullie, zal deze kamer niet meer verlaten, niet leven in ieder geval. Wie dat is, hangt af van geluk. Bij elk mes is de kans één op drie dat hij naar beneden valt, maar slechts één mes zal daadwerkelijk vallen. Zijn jullie er klaar voor?' Ook al hoorden ze alle drie dat het geen vraag was, mompelde ze toch: 'Nee...' Het duurde ongeveer vijftien seconden en er gebeurde maar niks. Net toen Veerle wilde vragen of er nog wat ging gebeuren, viel er een mes... Een van de drie messen was naar beneden gekomen... Er rolde een hoofd over de grond en twee meiden gilde...