De wraak van Sabine...

Doorgedraaid...

'Jullie kunnen verder...,' zei de stem. Het duurde even voordat Nina en Amber uit de shock kwamen van Veerle's hoofd die zojuist over de grond rolde. Toen stonden ze langzaam op en liepen ze weer verder, naar de volgende kamer. De kamer war ze waren aangekomen was helemaal leeg, op een scherm na... Het scherm was zwart, maar zodra de deur van de vorige kamer dicht viel, werd hij even wit. Toen klonk de stem weer en verscheen op het beeld het gezicht van Sabine, de zus van Amber. Ze was doorzichtig en slecht te zien. 'Jullie zijn eindelijk hier...,' zei ze. Eindelijk wist Nina waarom dat meisje in de spiegel haar zo bekend voor kwam, net als de stem. 'Sabine?,' vroeg Amber verbaast. 'Ja, dat klopt Amber... Ik ben de geest die jullie je vrienden heeft laten uitmoorden. Nouja... Ongeveer dan...' Ze was even stil, maar ging toen weer verder. 'Bij de vorige kamer was het, ongeveer geluk dat jullie niet werden onthoofd. Tenminste... Dat dachten jullie... Het was al de hele tijd mijn plan om jullie twee in leven te houden...' Amber keek Sabine op het scherm aan. 'Maar... Waarom? Wat? Ik snap het niet!,' zei ze verward. 'Ik zal het uitleggen...,' zei Sabine, 'Weet je nog het busongeluk... Waar ik om het leven kwam? Dat was jouw schuld Amber... Door jou miste ik mijn bus, waardoor ik een bus later moest pakken... Als jij had gezorgd dat ik op tijd was... Waren jullie vriendinnen nu niet dood... En zou jij, Amber, ook niet dood gaan. Of nouja... Niet pijnlijk.' Ze lachte vals. Nina keek Amber aan en zei: 'Amber? Dus dit is jouw schuld? AMBER DOOR JOU ZIJN JENNIFER, VEERLE EN MICHELLE DOOD! ALLEMAAL DOOR JOU!' Ze keek nu heel boos, en Amber wist dat dit niet meer goed kon gaan. Langzaam liep ze achteruit. Nina liep naar voren maar vlak voor haar voeten viel een mes op de grond. 'Weet je... Ik wilde Amber zelf vermoorden... Maar als jij het wilt doen, Nina, vind ik dat ook geen enkel probleem. Ik kijk wel toe... Laat haar lijden!' Amber stond nu in een hoekje van de kamer en Nina liep met het mes op Amber af. Amber kon geen kant meer op en zei: 'Nina luister! Het spijt me! Ik wist niet dat dit allemaal mijn schuld was! Door mij is iedereen dood en het spijt me echt maar alsjeblieft doe me geen pijn!' Nina luisterde niet. In plaats daarvan hield ze het mes wat omhoog. Ze pakte Amber vast zodat ze geen kant meer op kon en sneed langzaam kleine sneetjes in haar gezicht. 'AU! NINA HOU OP!,' bleef Amber maar roepen, maar Nina wist niet meer van ophouden. Ze bleef maar door snijden en begon ook langzaam af en toe een vinger af te snijden. Amber gilde van de pijn. Het bleef maar door gaan en door gaan... Nina was compleet doorgedraaid en hield niet meer op. Ze bleef meer dan een kwartier in Amber snijden en hoe harder Amber gilde, hoe vrolijker Nina werd. Toen werd het gegil van Amber steeds minder... Ze had geen energie meer over... Langzaam zakte ze op de grond en Nina werd een beetje rustig. Beide zaten ze onder het bloed, Amber's bloed. Amber hijgde maar kon steeds lastiger ademen... Langzaam zakte ze weg, in een oneindige slaap, net als Jennifer, Michelle en Veerle... Doen ging er weer een nieuwe deur open. Nina gooide het mes in een hoek, veegde Amber's bloed van haar gezicht en handen, en liep door naar de volgende kamer. Ze was compleet doorgedraaid en ze wist niet meer wat ze deed. Ze voelde niks meer. Geen spijt... Geen verdriet... Geen blijheid... Helemaal niks... Ze was compleet levenloos geworden...