Ben ölünce bir kadın ağlar,
Uzun sessizlikler sarar her yanı.
Feryat eden olmaz ardımdan,
Çünkü annem, sessiz kadınlardan.
Yedinci günün sonunda, ölmüşümdür çoktan.
Ben ölünce bir gerçek doğar,
Sadece gençliğime mi üzülür gelenlerim!
Ağlamasın diye annem, teselli etsin diğerleri,
Konuşup incitmesinler gerçekten sevenleri,
Sözünün manasını deruni bilenleri.
Ben ölünce her şey değişir.
Dünya eski dünya değildir.
İhtişamıyla dönmeye devam eder de.
Bensiz bir dünyadır artık.
Bana uzak, sana yakın sessiz ve karanlık.
Ben ölünce bir kadın ağlar.
Bir parçasını yitirmiştir sanki,
İncinmesin diye yavruları, canından olurdu belki.
Yedinci ay gelince hatırlar beni annem.
İşte ondan sonra ölmüşümdür zaten.
Ben ölünce geriye itirazlarım kalır.
Kağıtlar karalamalarla doludur.
Defterlerim onursuzluğa isyan mektubu.
İğrenirler benden ben ölünce.
Sapık derler aşığa, yazdıklarımı görünce.
Ben ölünce seneler sonra haber alır sevdiklerim.
Bu, beni bir kez daha öldürür.
Ruhumun mürekkebi tükenir de;
Sızlar bütün kemiklerim.
Tükenmez ölmeden önce anneme söylediklerim.
