Voice inside my head
"Mukhang okay naman kayo." Saad ko.
Nakatingin ako sa mga rosas na itinanim ko at maganda ang naging bunga. Nandito ako sa loob ng green house.
Iba't ibang kulay ng rosas ang nandito. This is my sanctuary. Napaka peaceful dito at nakakarelax silang tignan. Ngayon ay umalis silang tatlo at pinili ko nalang maiwan dito sa bahay. Sa totoo lang, hindi pa ko nakakaapak sa kumpanya ng asawa ko. Parang may nagsasabi sakin na huwag ng magpunta don dahil may mali.
Napatingin ako sa glass door ng green house ng may kumatok dito. Nakita kong nakatayo doon si Manang. Tumango ako para bigyan siya ng hudyat na pwede siyang pumasok.
"Hindi pa ho ba kayo kakain, ma'am?" Tanong nito.
"Busog pa ako, manang." Nakangiti kong saad at nilapitan ang isang pulang rosas.
"Tumawag ho kasi si sir. Kumain na daw po kayo dahil kung hindi--" Dinugtungan ko na agad ang sasabihin niya dahil palagi nalang iyon sinasabi ni Filip.
"Siya mismo ang magpapakain sakin." Natatawang Saad ko at tumingin kay Manang. "Kakain ho ako maya-maya."
"Tsaka kailangan niyo pa hong uminom ng gamot." Paalala nito.
Bumuntong hininga ako at tumango na. Fine. I'll eat.
Palaging ganiyan si Filip. Natigil lang ng nakasama ko sina Kim at Felix pero ngayong alam niyang ako lang mag isa dito kasama ang mga kasambahay ay ganiyan nanaman siya. I find it too sweet. Araw araw ay hindi niya nakakalimutang tumawag kahit na nasa gitna ito ng importanteng meeting. I'm always he's number one priority.
Naalala ko noon, sumakit ang ulo ko dahil may nakita akong baril sa ilalim ng kama noon. I don't know but there's something about the gun or that gun. Agad tumawag sina Manang kay Filip dahil di nila alam ang gagawin. Nasa importanteng meeting siya noon kasama ang foreign investors niya. Di nagtagal ay dumating siya sa bahay at dinala ako sa ospital. Sabi ng doktor normal lang daw iyon.
Pag uwi sa bahay ay tsaka ko lang sinabi sakaniya ang nangyari kaya sumakit ang ulo ko. Nagalit pa siya nun sa sarili niya dahil ang careless daw niya. I asked him kung may past ba ako about sa baril or something pero ang sabi niya ay wala daw.
Hanggang ngayon, wala akong idea.
"Ma'am? Ayos lang po ba kayo?" Tanong nito.
Ito ang nagpabalik sa aking ulirat. I'm thinking too much. Nginitian ko ito at nauna ng pumasok ng bahay.
Nakahanda na doon ang pagkain. Asusual, I'm eating alone. Inaya ko si manang para samahan ako pero kumain na daw niya.
Nasa kalagitnaan ako ng pag kain ng lumapit saakin si Marie.
"Ma'am, si ser po kausapin ka." Saad nito.
"Salamat." Saad ko at inabot ang telepono sakaniya.
"Hello?" Saad ko
"Good afternoon, baby. Are you eating now?" Tanong nito.
"Yeah." Walang gana kong sagot.
"Is there something wrong?" Mapanuring tanong nito.
"Wala naman. I just feel so alone." Saad ko.
"You can watch movies. Do you want me to go home?" Saad nito.
Napangiti ako sa kasweetan nito. Hay, Filip.
"You don't have to. Tsaka alam ko namang may mga kailangan kang gawin." Saad ko.
"Do you want to just visit me here? I'll send a driver to pick you up." Saad nito.
"No. I'll just be your distraction." Malambing kong saad dito.
Narinig ko ang mahinang tawa niya na naging rason sa aking pag ngiti.
"I miss you." Malambing na saad nito.
"Palagi naman." Sagot ko.
"I want to see your face every second of everyday." Saad nito.
"Stop it!" Natatawang saad ko.
He's making me blush.
"What? Nagsasabi lang ako ng totoo." Saad nito.
Narinig ko sa kabilang linya ang boses ng isang matandang babae.
"Excuse me, Sir, Mr. Perez just arrived." Saad nito.
"I'll be there." Saad naman ni Filip.
He's too busy. Narinig ko ang buntong hininga niya bago magsalita.
"Baby, I need to hang up now." Matamlay na saad nito.
"Okay. Oh, wait. Have you eaten?" Tanong ko.
"Yes baby. Now, finish your food and I'll call you later, okay?"
"Yes boss." Saad ko.
"I love you."
"I love you."
Binaba ko ang telepono sa aking tabi. Halos mapasigaw ako ng makita ang pigura ng isang lalaki na madalim na nakatingin sakin. Asusual, nakaigting nanaman ang kaniyang mga panga.
"You scared me!" Saad ko habang nakahawak sa aking dibdib.
"Didn't mean to." Saad nito at umupo sa tapat ng inuupuan ko.
"Kain." Aya ko. Tumango lang ito at prenteng sumandal.
"Bakit ngayon ka lang kumakain?" Tanong nito habang nakataas ang kilay.
"Wala akong gana. Kaso ang kulit ng kapatid mo." Natatawang saad ko habang umiiling.
"You're very fond of him." Seryosong saad nito.
"Ofcourse, Felix. He's my husband." Saad ko.
"Well, how long do you know him?" Tanong nito na nagpakunot ng noo ko.
He's being weirder and weirder everytime na magkausap kami na kaming dalawa lang. Pero hindi naman ako na c-creepyhan sakaniya.
"Why are you asking me this?" Saad ko.
"I wanted your memory to come back but at the same time I'm hoping it won't." Saad nito.
What does he mean?
"Why?" Tanong ko.
"Your past was too dark that I don't want you to remember it." Mahinang saad niya.
Kumunot lalo ang aking noo. My past is too dark? What does he mean?
"What do you mean?" Nagtatakang tanong ko.
"Eatwell, Samantha." Saad nito bago tumayo at naglakad palayo.
Kinilabutan ako sa pagtawag niya ng aking pangalan.
"Samantha..."
"Sam..."
"Samantha, I'm sorry..."
"I... Love you."
I heard voices inside my head. Same as Felix's voice.
Agad akong napahawak saaking ulo. Damn! What is happening to me?!
