Kusura bakmayın yeni bölümü çok geç yayınladım :(
Annem vefat ettiğinden bu yana tam 3 ay geçti . Ben , ben değilim artık . Çökmüş durumdayım. Hayatımda o kadar çok şey değişti ki ...
Şuan da bulunduğum yer , her şey farklı ...
En başından anlatıyım ...
Geçen hafta varlığımı ve hala hayatta olduğumu farkettim. 2 aydır kendimde değildim , ruh gibiydim . Geçen hafta biraz daha kendime geldim . Annemin son sözlerini beynimde duydum birden.
"Bana bir şey olursa diye mektubu yazdım. Odamda ki çekmecenin içinde . Çekmecenin anahtarı ise dolabımda ki çantamda . Bana bir şey olursa kardeşine iyi bak . "
Odamdan çıktım ,sürekli yatmaktan kaskatı kesilmiş vücudum yüzünden zor da olsa yürüyebiliyordum . Babam ve Jesica daha uyanmamıştı . Zavallı Jesica ona destek çıkmam gerekirken kendimi kaybettim ve onu daha da üzmüştüm .
Salona doğru yöneldim . Çevreme baktiğımda annemin hiçbir eşyasını göremedim . Sanırım babam hepsini kaldırmıştı .
Ne kadar da saçma hayat bu .
Nasıl bir şans ki bizde ki ?
Daha sonra aklıma annemin bana yazdiğı mektup geldi.
O kadar çok merak ettiğim mektubu 3 ay boyunca okumamıştım , cesaret edememistim veya kendimde olmadığımdan okuyamamışımdır .
Annemin odasina yöneldim bu kez de . Odanın kapısına geldigimde ellerimin titredigini hissettim .Kapıyı her ne kadar zor olsa da açtım . Annemin kokusu...
Gözlerimden yaşlar süzülmeye başladi . Yine ve yine ...
Ama bu sefer pes etmiyecektim .
Dolaba yöneldim. Dolabı açtığımda annemin o cıvıl cıvıl kıyafetleri vardi ve yine o misler gibi kokusu...
Dolabin alt bölmesinde duran siyah küçük çantayı buldum . İçinden anahtarı aldım ve çekmecenin yanina gidip açtım . Bir zarf duruyordu ve bir de kutu .
Zarfı açtım . Annemin inci gibi yazilmiş yazisi ...
"Biricik yavrum , bu mektubu okuyosan artık benim bu hayatta olmadığım demektir . Ama ben senin hep yanındayım . Biliyorum şu sıralar zor dönemlerden geçmişsindir . Ama sen her ne kadar benim küçük kızım olsanda büyüdün . Benim hayatta olmamam senin güçsüzleşeceğin anlamına gelmez . Sen hep güçlü olmalısın . Bu mektubu yazma nedenim ise seni üzmek değil . Gerçekleri bilme vaktin geldiğindendir . Nasıl söyleyeceğim bilemiyorum ama biz senin gerçek ailen değiliz . Ama ben seni hep öz evladım gibi gördüm . Seni hiç ayırmadım . Biliyorum bunu söylemem çok geç oldu ama bunu yüzüne söyleyemedim . Ne olursa olsun üvey kardeşin olsa bile Jesica'yı korumani istiyorum senden . Böyle bir seyi sana bu kadar geç soyledigim icin üzgünüm . BENİ AFFET . SENİ SEVİYORUM MELEĞİM . "
