Hissiz

Nefes,nefese... Saniyeler sonra belkide huzura erişecektim , beynimi delip geçecek olan kurşun bu zamana kadar olan tüm korkularımı yok edecekti. anneme kavuşturacaktı beni . Ama ben ölemezdim , eğer biz oyun "Bitti"demen ölürsek ruhlarımız bizi sonsuza dek rahatsız edecekti .

Karanlığa tutsak olmuştu ruhlarımız güneş ısıtamazdı içimizi hayatımızı geri veremezdi bize insanlar istemiyordumda zaten ben karanlığımdan memnundum çünkü ; karanlık olmasaydı yıldız olmazdı eğer yıldızlar olmaz ise , gecenin tadı çıkmazdı.

Karanlığıma karşı koyan bir yıldıza karşı koyamazdım.

Ailemin ruhları o yıldızlarda saklıydı hergece onları izler hayal kurardım. Annem hayallerin kadar güzelsin derdi bende hep hayal kurardım .

Annem bana hep alışma derdi alışmak çaresizliktir , umutsuzluktur derdi ve ben annemin ölümüne alışıyordum gitgide çaresizleşiyormuydum yoksa ...

Kendimi kaybediyorum , geçmişimi kaybediyorum , hissizleşiyorum , mantıklı düşünemiyorum annemi unutuyorum o günü unutuyorum o ana dair herşey siliniyor . adamların silah sesleri babamım beni korumak için denize atışı ailemin korkusu bundan başka hiçbirşey yok ailemden geriye kalan tek şey resimler kokusunu hatırlamam için resimler yetmiyor. Sesini unutuyorum canım yanıyor unutmak kavramı bile vucudumu titretiyor .

Babam bana hep " geçmişteki anılarını ensende tut zamanı geldiği zaman hepsi tek tek yapman gerekeni kulağına fısıldayacak. " derdi öylede oldu annemin sen güçlüsün sen benim kızımsın diye nasihat verdiği günler geldi aklıma ve babamın dediği gibi geçmişim bedenimdeki yaraları sardı ya ruhum ruhum ne yapmalı ? O nasıl güçlü kalacak.

Ruhum incinmişti
Fakat bedenim hala dimdik ayaktaydı ruhum bedenime teşekkür etmeliydi . çünkü bu beden bu ruha ait değildi.