"ซง~ยุน~ฮยอง~"
ตุบ!
"เล่นบ้าอะไรแต่เช้าเนี่ยบ๊อบบี้!"
บ๊อบบี้ไม่ตอบหลังจากทิ้งตัวเข้าใส่ เขาเพียงหัวเราะร่วนพลางกระชับกอดเอวผมที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงในห้องเขา ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้เส้นผมฟูๆดัดหยิกสีน้ำตาลที่เงยขึ้นมามองทำเอาผมต้องกดหยุดเกมแล้วยกจอยสติ๊กหนี
การกระพริบตาปริบๆมองมานี่มันอะไรกัน
"อยากได้อะไรรึไง" ผมถาม
และเขาหัวเราะ ก่อนจะซุกหน้าเข้ากับท้องของผม จมูกโด่งๆฟัดไปมา ผมหลุดขำ พยายามดันเขาออก แล้วสุดท้ายก็หงายหลังลงไปนอนแผ่บนฟูกนุ่มๆทั้งที่มือยังถือจอยเกมค้างไว้อย่างนั้น
บ๊อบบี้ยอมผละออก เขาดูพอใจกับผลงานการก่อกวนผมในระดับหนึ่งเลยทีเดียว
"เราคบกันมานานแค่ไหนแล้ว" จู่ๆเขาก็ถามขึ้น ขยับตัวสูงๆมานั่งคร่อมตักของผม คิดว่าตัวเองเบานักหรืออย่างไร
ผมเลิกคิ้ว ยอมทิ้งจอยสติ๊กจากนั้นยื่นมือไปแปะบนแก้มสากสองข้างแทน
"เกือบสองเดือนแล้ว"
จะว่าเร็วก็เร็ว จะว่าช้าก็ช้า พวกเราเริ่มคบกันในฐานะอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนเมื่อวันคริสต์มาสของปีที่แล้ว
"โกนหนวดได้แล้วนะ ตอเพียบเลย"
บ๊อบบี้จับมือของผมที่เริ่มซุกซนลูบแก้มเขาเล่นออก จากนั้นโน้มตัวลงมาต่ำ กระทั่งปลายจมูกของเราแตะกัน เขายิ้ม ในขณะที่ผมหลบตา
أنت تقرأ
[iKON] SINOSIJAK
أدب الهواةday by day in every moment, there is something we want to memorize #ฟิคชนชจ