İcimdeki acıyı umuta doğru ordanda mutluluğa çekme yolculuğu çünkü bazen acıyı temizleyip üstüne yara bandı yapıştırıp düzelmesini beklemeli ve hayatta böyle şeylerin olacağına kendimizi alıştırmalıyız.
Uyandığımda yatağımdaydım ve yoğun bir gürültü vardı.
Herkes başımda bir şeyler söylüyordu.
Gözlerimi araladım ve hafif bulanıklık olsa da burasının hastane olduğunu anlamam zor olmadı.
Dedem yanı başıma oturmuş gözlerinden uyku akan bir halde dudakları hafif kıvrıldı.
VedatDede: Hadi benim güzel evladım kalkta evimize gidelim.
O anda kafamdaki taşlar yerine oturmaya başladı sol gözümden bir damla yaş aktı ama anladım kaderimin bu olduğunu ve elimden bir şey gelmeyeceğini onun için kaderime boyunn eğdim ve dedeme kabul ettiğimin göstergesi olan kafamı aşağı yukarı salladım.
Dedem giyinebilmem için dışarı çıktı ve kuzenim Burçak'ın yardımıyla giyindim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çabuk kabullendim onların ölmesini, buna bende şaşırdım aslında, ama bu kelebeğim bir gün ömrüne çare olmaması gibi saçma bir umut olurdu.
Onun için yeniden başlamalı ve dedemide daha fazla üzmemeliydim.
