Wats deze boek?

Tuingereedschap (deel )

Oke, dit is een plotverhaaltje voor school, laat ff feedback achter
Neem ook even een kijkje in het ramdomme boekvan milatheunicorn

Daar sta ik weer. Voor het museum. Verderop zie ik een straatlantaarn knipperen. De straten zijn leeg, lekker rustig. In de verste verte hoor ik een uil. Wat mij betreft is dit het .fijnste moment van de dag; wat houd ik van avondlucht.
Langzaam loop ik naar voren over het pad. Natuurlijk bel ik niet aan; nee, ik loop om. Daar is namelijk geen beveiligingsalarm. Ik loop de hoek om en zie het trappetje. Ik loop het op en adem nog een keer in voor ik mijn tuingereedschap erbij pak. Nee, ik ga niet de bloemen verzorgen; ik gebruik mijn harkje om het wc-raampje open te maken en mijn hakje om de wc deur open te klikken.
Als ik mijn harkje eindelijk tussen het raampje gekregen heb, duw ik het gemakkelijk open. Nu komt het lastige gedeelte; door het raampje klimmen. Gelukkig ben ik kort en dun, dus dat scheelt.
Ik klim op het kleine hekje naast het trappetje. Brrr.... Ik zal er nooit aan wennen; dat je zonder beveiliging, op een super dun relinkje, op vijf meter hoogte vanaf de grond. En als ik één angst heb, is het wel hoogtevrees.
Ik probeer mijn voet langzaam naar de muur toe te schuifelen. Ik verlies bijna mijn evenwicht, maar grijp net op tijd de reling weer vast. Ik trek mezelf op, en als ik hoog genoeg ben zet ik mijn voet over de reling. Pffff.... Gehaald.
Langzaam klim ik weer op het hekje, maar deze keer beweeg ik me voort met mijn handen vast aan het hek. Als ik met mijn hand het raampje aan kan raken, kom ik , (me vasthoudend aan het raamkozijn) overeind. Ik zet mijn rechtervoet op de uitstekende baksteen, waardoor ik me vast kan grijpen aan het dunne buisje in de wc.
Ik trek mezelf door het raampje heen; dat heb ik al zo vaak gedaan dat het bijna automatisch gaat.
Als ik rustig mezelf op de grond laat zakken, kom ik even op adem. Je zou het niet zeggen, maar voor inbreken moet je jezelf best inspannen.
Ik kijk welk toilet het schoonste is, En plof neer op een bril.
Ik sluit mijn ogen, en denk. Denk over wat er allemaal is gebeurd; over dat ik inbrak om erbij te horen, en zo een keer mijn telefoon verloor. Over dat ik wekenlang met mijn ouders dat onderwerp heb proberen te vermijden, over dat als ze mijn telefoon gevonden zouden hebben, ik erbij was. En waarom? Omdat ik selfie's heb gemaakt in het museum, in de nacht, en ze vergeten was ze te verwijderen na het sturen. En als ik erbij ben, zal ik alles verliezen. Mijn 'vrienden', mijn familie, mijn crush die soms wel eens tegen me praatte, en eigenlijk iedereen die me vertrouwt.