Beste unicorns die dit in de toekomst gaan lezen,
"Maar wacht! Ik woon niet meer thuis.. oh eenhoorns." Zei ik sip. "Hoezo niet?" Vroeg hij verbaasd.
"Nou mam en pap zijn gescheiden en pap woont nu in Londen, maar door duivelcorn mam moest ik bijna naar een inrichting daarom wil ik nooit meer bij haar zijn." Legde ik uit.
"En waar woon je nu dan?" Vroeg hij terwijl hij me in zijn auto zette om me naar een dokter te brengen. "Bij mijn vriendje." Zei ik met een grote eenhoornglimlach. "Dan kan ik toch gewoon op bezoek komen?" Vroeg hij.
"Oh ja..." hij start de auto. "De dokters gaan toch niet mijn eenhoorn afpakken hè?" Vroeg ik. "Nee natuurlijk niet, waar heb je hem eigenlijk vandaan?" Vroeg hij. "Ik heb hem van een duivelcorn psycholoog gestolen." Zei ik vol trots. "Wat?" Vroeg hij ineens.
"Oh ja een psycholoog probeert mij te pakken te krijgen omdat ik op een bureau stond van een leraar en moet stoppen met eenhoornwoordjes." Zei ik samengevat. "Wat heb jij een hectisch leventje zeg." Zei hij lachend.
"May the Unicorns be ever in you favor. Heb ik tegen hem gezegd." Lachte ik. "Die is echt goed!" Hij lachte en zette de auto op een parkeerplaats. "Hij krijgt mij nooit." Zei ik en stapte uit de auto. "Auw!" Riep ik toen ik mezelf onhandig stootte aan de deur.
We liepen naar binnen. "Ik vertrouw geen dokters." Zei ik onzeker. "Komt goed." Zei hij geruststellend. "Kan iemand helpen? Volgens mij heeft mijn zusje haar arm gekneusd!" Riep Max.
"Breng haar naar zaal 1 kamer 3!" Riep iemand. We liepen met een dokter mee en Max legde me in een bed. "We gaan röntgenfoto's maken van je arm zodat we het zeker weten." Zei de dokter.
"Zijn dat stralen van een hoorn van een eenhoorn?" Vroeg ik. "En misschien moet je hierna ff naar een psycholoog." Zei hij. "Ik dacht het niet!" Riep ik. "Als ze pijn heeft gaat ze vaak rare dingen zeggen dit meent ze niet." Lachte Max.
"ECHT NI.." Max duwde zijn hand op mijn mond. "We gaan." Ze trokken het bed mee en tilde me op een ijzeren tafel of zo ik kan het me niet goed meer herinneren.
"Je zusje heeft alleen een gekneusde arm." Zei de dokter na een uurtje. "Kan ik nog wel mee op kamp?" Vroeg ik. "Als je netjes je medicijnen slikt." Hij gaf mij een potje wondereenhoornpillen. "Is goed!" Ik pakte ze en klom uit het bed.
Dit was mijn eenhoorntastische leventje vandaag.
Ik spreek jullie later wel!
Bubaaaii!!!
