Alice Potter ma 9 lat. Mieszka ze swoim bratem Harry'm, kuzynem Dudley'em, ciocią i wujkiem. Gdy miała niecały roczek, jej rodzice umarli. Opiekunowie traktują ją lepiej niż Brata Harry'ego. Ma on 11 lat. Alice niestety jest nie mową, nikt nie wie d...
Obudziłam się cała obolała. Obok łóżka szpitalnego siedziała ciocia Petunia, a kanapie stojacej na przeciwko łóżka szpitalnego siedział Dudley z wujkiem. Nigdzie nie widziałam Harry'ego. Zaczęłam gwałtownie się rozglądać.
-Jezu Alice! Co się stało?!- krzyknął Dudley.
Wzięłam kartkę, która leżała obok mojego łóżka i długopis. Napisałam na niej:
-"Gdzie jest Harry?!"
-Harry'ego nie ma... Wyjechał...- powiedziała ciocia Petunia.
-Zostawił cię- dodał wujek.
Po słowach wujka strumienie lały się po moich policzkach.
-"NIE PRWDA! NIE ZOSTAWIŁBY MNIE!"
Wybiegłam z pokoju nie zważając na wołania cioci, wujka i kuzyna. Goniło mnie chyba z trzech lekarzy, trzy pielęgniarki i przy okazji dwóch ochroniarzy. Opuściłam szpital, a dokładniej wybiegłam z niego. Byłam ubrana w białą, nocną koszulę do kolan. Moje falowane włosy były całe potargane i roztrzepane. Miałam weflon w ręce a ja mimo to dalej biegłam.
Byłam już w centrum miasta. Przebiegłam przez pasy, prawie potrąciła mnie policja. Jednak mimo to dalej biegłam. Usłyszałam za sobą syreny policyjne. Cały czas dążyłam do lasu. Po pewnym czasie policja mnie zgubiła, a ja dotarłam do lasu. Jednak postanowiłam pobiec w jego głąb.
*Godzine później*
Byłam już mniej więcej w środku lasu. Nasz las był duży. Żeby dojść do środka naszego lasu trzeba przejść dość długą drogę.
Zajmie to: Szybkim biegiem: 1 godzinę. Truchtem: 1 godzinę 45 minut. Szybszym chodem: 2 godziny 25 minut. Spacerkiem:ok 3 i pół godziny.
Nie zauważyłam nawet kiedy postanowiłam usiąść pod drzewem i odpocząć. Nogi bolały mnie niemiłosiernie. Postanowiłam się trochę przespać.
"Bawiłam się z moim bratem i moimi rodzicami. Mama i Brat udawali potwory A Tata był księciem. Ja byłam księżniczką "uwiezianą'' na "wieży". Pilnowały mnie potwory żebym nie uciekła. Jednak w pewnym momencie uratował mnie książę czyli mój Tata! I byliśmy szczęśliwi.
-No to księżniczka uratowana, a teraz mały potworek z księżniczką pójdą umyć ręce, a książę zajmie się królową- Tata uśmiechnął się podstępnie i po chwili pocałował mamę."
Obudził mnie deszcz. Postanowiłam biec dalej. Jednak nie w stronę domu, a całkiem przeciwną. Biegnąc zaczęłam płakać bo uświadomiłam sobie, że śnili mi sie rodzice... I Harry... Harry, który tak po prostu mnie zostawił. Po chwili poczułam jak coś wbija mi sie w stopę. No tak... przecież nie miałam ani skarpetek, ani butów. Nie dałam rady dalej biec, więc postanowiłam usiąść sobie pod drzewem i pomyśleć, ale najpierw musiałam jakoś opatrzec rany. Gdy zobaczyłam co wbiło mi sie w stopę byłam przerażona. Wbiła mi sie gałąź! TAK, DOKŁADNIE! A ja nic nie czułam! Pewnie to przez adrenalinę.
-Szlag- pomyślałam.
Zaczęłam szukać czegoś co zatamuje krwawienie i czegoś, czym będę mogła zabandażować stopę. Kawałek odemnie zauważyłam kamień, postanowiłam go wziąć żeby zatamować krew. W tym momencie zrobiłam najgłupszą rzecz w moim życiu. Głupia ja, wyciągnęłam sobie tego patyka. Gdy go wyciągałam piszczałam, nie wiem jak, ale piszczałam. Prawie od razu z mojej stopy zaczęła lecieć fonntana krwi. Przeraziłam się. Wzięłam szybko kamień i przyłożyłam go do miejsca z którego leciała krew. W tym samym czasie, po moich policzkach leciał strumień słonych łez. Z daleka zauważyłam, że nadchodzi jakiś człowiek. Miał on na oko 19 lat. Był bardzo przystojny. Wyglądał tak:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Gdy tylko do mnie podszedł, cofnełam się do tyłu.
-Spokojnie nic Ci nie zrobię- powedział z lekkim uśmiechem.
To, że powiedział że nic mi nie zrobi to nie oznacza, że to prawda. Widziałam jak sięga po coś do kieszeni, wystraszyłam się.
-Szlag- powiedział pod nosem.
Nie umiał czegoś znaleźć, ale po chwili wyciagnal jakąś chusteczkę, mokrą chusteczkę. Zdjął kamień widząc, że zimno zatamowało krew i przetarł mi stopę. Byłam czujna, obserwowałam jego każdy ruch. Popatrzył się na mnie i uśmiechnął. Ja tylko odwrocłam wzrok.
-No gotowe -rzekł- teraz pójdziemy do moje chatki leśnej i sobie odpoczniesz.
Bałam się go jak nie wiem co. Pokiwałam głową na znak, że się nie zgadzam.
-Spokojnie przecież nic ci nie zrobię. Jak bym chciał to już dawno bym ci coś zrobił.
Jednak ja dalej kiwałam głową na nie.
-Widzę, że cię nie przekonam- posmutniał- ale ja mam na to sposób- uśmiechnął się szeroko.
Podszedł do mnie i wziął mnie na ręce jak pannę młodą. Zaczęłam go kopać. Wystraszyłam się go. On chyba był ze stali. Gdy wymierzyłam jeszcze parę ciosów on mnie przytulił i poprosił żebym się uspokoiła bo nie zrobi mi krzywdy. Pomachałam głową na znak, że się zgadzam. Mimo wszystko dalej trzymał mnie w szczelnym uścisku.
~~~ Hej, hej! Tak wiem rozdział do bani! Nie bijcie mnie!
Chłopak zrobi krzywdę Alice, czy jej pomoże?
Harry rzeczywiście zostawił siostrę, czy może nie miał wyboru?
