Controlfreak (18+)

Hoofdstuk 1

"Sabien! Breng jij de doos in de slaapkamer naar beneden?" schreeuwt Nina, mijn beste vriendin, naar me. Vandaag is de dag dat ik ga verhuizen. Na twee jaar samengewoond te hebben met mijn beste vriendin, ga ik nu écht op mezelf wonen. Ik sta er niet van te springen, maar ik had geen keus. Nina gaat samenwonen met Armin en ik moet dus wel weg. Ze vonden het niet erg als ik bleef, maar dat wou ik zelf niet. Dat lijkt me super awkward. Ik heb een leuk appartement in de stad gevonden en alles is al klaar, alleen de laatste dozen moeten worden gebracht. "Ben je klaar? Armin zit te wachten in de auto." Nina komt de kamer binnen. Ze kijkt een beetje verdrietig. "Het is zo leeg. Ik besef het nog niet helemaal." Ze geeft me plotseling een stevige knuffel. "Ik ga je missen, Sabien." "Ik jou ook, Nien. Je gaat het heel leuk hebben met Armin. Dat weet ik zeker." Ik lach naar haar en nu zie ik ook een glimlach op haar gezicht verschijnen. "Ik kom je vaak opzoeken. Dat beloof ik." Ze geeft me nog een knuffel en pakt dan de verhuisdoos uit de kamer. "Kom. Armin wacht." We lopen samen naar de auto en stoppen de laatste doos in de achterbak en dan rijden we in stilte naar het nieuwe appartement.

Het is iets over zeven en Nina en Armin zijn net weg. Ze hebben me nog geholpen met het een en ander uitpakken. Ik heb nog geen eten in huis, dus besluit om boodschappen te gaan doen om de voorraad te vullen. De supermarkt is hier gelukkig om de hoek.

Na ruim een half uur loop ik met drie overvolle tassen weer het gebouw binnen. Ik had echt veel nodig. Voor mij staat nog een man in een donker pak te wachten op de lift. Plots moet ik niezen en de man voor me draait zich om. "Gezondheid." Ik knik dankjewel en als ik opkijk zie ik dat hij me bekijkt. Hij heeft kort donker stekelhaar en helderblauwe ogen en even denk ik hem ergens van te kennen, maar ik kan mijn vinger er niet helemaal op leggen. Zodra we de lift in stappen druk ik op de knop van de 7e verdieping. "Ben je nieuw hier?" vraagt hij uit het niets. Ik kijk naar hem op en frons. Waar ken ik hem toch van? Ik weet zeker dat ik hem ergens eerder heb gezien. "Ik heb je hier nog nooit eerder gezien. Vandaar." voegt hij eraan toe, omdat ik geen antwoord geef. "Ja, ik woon hier pas." Sinds een uur. "Aha, ik moet ook op de 7e verdieping zijn. Zal ik helpen met je boodschappen?" vraagt hij na enige tijd, terwijl hij staart naar hoe onhandig ik de boodschappentassen vast heb. "Uh....ja graag." Een beetje hulp kan geen kwaad, toch. ''Geef maar'', zegt hij met een knipoog en hij pakt de tassen uit mijn hand. Ik loop met hem richting mijn appartement en terwijl ik de deur openmaak, zet hij de tassen neer bij de deur. "Dank u", zeg ik niet goed-wetend wat ik verder nog kan zeggen. "Geen dank. Hoe heet je als ik vragen mag?" "Ik heet Sabine", glimlach ik. Hij glimlacht ook en steekt zijn hand naar me uit. "Ik ben Milan. Aangenaam." "Woon je hier?" vraag ik geïnteresseerd. Hij schiet in de lach. Waarom, weet ik niet precies, maar beantwoordt dan mijn vraag. "Nee, een goede vriend van mij woont hier. Daar, om precies te zijn." Hij wijst naar de deur aan de andere kant van de gang. "O". Ik kan echt niets anders zeggen dan dat. "Ja, ik kom hier erg vaak. Ik zie je vast nog wel een keer." Hij glimlacht weer. Hij heeft een mooie glimlach. Erg mooie glimlach. "Ik ga maar weer. Een fijne avond, Sabine." En dan loopt hij weg, richting de deur aan de overkant. Waar ken ik hem toch van?