Controlfreak (18+)

Hoofdstuk 4

Wanneer we uit de lift stappen, pakt Milan mijn hand weer vast. Na twee glazen deuren komen we aan in zijn woonkamer. Een gigantische ruimte met in verhouding weinig meubelen. Er staat een grijze bank, een enorme tv, een klein tafeltje met de krant erop. Het heeft een open keuken met een groot kookeiland. En daar tegenover staat een eettafel waar zo een zes personen aan kunnen zitten. De buitenmuur is van doorzichtig glas waardoor je een geweldig uitzicht hebt op een groot zwembad. "Mag ik je jas aannemen?" Ik doe mijn jas uit en overhandig het aan hem. "Hoelang woon je al hier?" vraag ik.
"Bijna vier jaar."
"Het ziet er indrukwekkend uit", zeg ik terwijl ik de keuken nog eens bekijk.
Ik ben verliefd geworden op dat kookeiland, denk ik. "Dan moet je de rest eens zien", grijnst hij en hij komt weer naast me staan. "Het eten is bijna gereed. Zullen we alvast even iets drinken?" Hij pakt een fles wijn uit de koelkast en twee glazen en schenkt ze in. "Neem plaats" en hij wijst naar de bank. "Dankje." Hij overhandigt me een glas. Hmm...smaakt heerlijk. Ik kijk nog eens aandachtig door de glazen wand naar het zwembad buiten."Overweldigend?" Ik knik. "Waarom heb je me hierheen gebracht? Ik dacht dat we uit eten gingen?" Ik kijk hem nieuwsgierig aan en geduldig wacht ik tot hij antwoordt. "Het is veel makkelijker om je hier mijn bed in te krijgen." Mijn mond valt open. Wat brutaal! Wanneer hij mijn geschokte gezichtsuitdrukking ziet, schiet hij in de lach. "Ik maak maar een grapje. Niet in paniek raken." Hij zucht diep. "Ik heb een zakelijke deal verknalt. De media laat me maar niet met rust. Hier thuis hebben ze een verbod, dus kunnen ze me niet lastig vallen. Buiten word ik continu achterna gezeten met vragen waar ik zelf niet eens het antwoord op weet." Zijn gezichtsuitdrukking staat somber. "Sorry dat ik zonder overleg je hier naar toe heb gebracht."
"O, ik snap het......Nou, eigenlijk niet want ik maak nooit iets mee met de pers, maar ik kan het wel begrijpen." "Geloof me, dat wil je ook niet." Zijn telefoon gaat af en hij neemt meteen op. "Zijn ze er?....Mooi." Wat?Wie zijn er? Ik raak in paniek. Krijgen we gezelschap? Daar had ik niet op gerekend! "Het eten is er. Kom." Hij leidt me naar de eettafel. Oh...hij had het dus over het eten. Het eten wordt bezorgd? Kon hij niet een beetje de moeite nemen om dan zelf iets te koken?

Ik zit aan de eettafel tegenover hem en zie hoe alle gerechten door twee bezorgers worden verdeeld over de tafel. Binnen enkele minuten zijn ze weer verdwenen, elk met een dikke fooi. "Ik heb een topchef dit eten laten bereiden. Ik hoop dat je het lekker vindt." Ik kijk naar de borden op tafel. Dit is wel erg veel voor twee. "Dit is absoluut een van de meest aparte etentjes die ik ooit heb meegemaakt" lach ik,"Het eten laten bezorgen? Kan je zelf niet koken?" Ik grinnik.
"Lach je me nou uit?" hij klinkt beledigd, maar ik zie aan zijn gezicht dat hij het wel grappig vindt. "Ik kan wel koken hoor. Ik doe het alleen niet zo vaak."

Na het eten zitten we weer op de bank."Vertel me meer over jezelf." Ik denk even na. Ik heb hem tijdens het eten in grote lijnen al alles over mezelf verteld. Dit zeg ik hem. "Er is vast meer", zegt hij met een blik die ik niet meteen kan plaatsen. "Wat wil je dan weten?" vraag ik kinderachtig. "Uhh..hoeveel vriendjes heb je gehad?" Oh nee. Niet dit soort vragen. "Is dat relevant?" "Voor mij wel. Vertel."
"Hoeveel vriendinnen heb jíj dan gehad?" vraag ik hem. "Geen" zegt hij heel serieus. Dat kan niet."Ik geloof je niet", zeg ik botter dan ik bedoel. Hij grijnst breed. "Nou, het is toch echt waar. Waarom geloof je me niet?" Hij fronst erbij. "Ik bedoel....kijk naar jezelf." Ik word vuurrood. Het kon onmogelijk zijn dat hij geen vriendinnen heeft gehad. "Val je wel op vrouwen?" fluister ik hopend dat het antwoord 'ja' is. Hij moet keihard lachen. "Ja, ik val alleen maar op vrouwen." "Waarom heb je dan nooit een vriendin gehad?" "Omdat ik geen behoefte heb aan een vriendin." "Oh", ik vraag mezelf af wat ik dan hier doe, misschien wil hij me toch wel zijn bed in krijgen. "Kom. Ik wil je wat laten zien." Hij pakt mijn hand vast en loopt richting de gang. "Voordat ik het laat zien, moet je me beloven dat je hier met niemand over spreekt." Hij kijkt me serieus aan. "Oke, ik beloof het." "Echt met niemand" herhaalt hij nadrukkelijk. Is het zo erg? "Ja, ik beloof het."
De deur gaat open en even lijkt het me een doodgewone spierwitte slaapkamer, maar wanneer ik de haken boven het bed aan het plafond zie, weet ik dat dit geen "normale" slaapkamer is. Het zal toch niet? Er gaat een huivering door me heen.