Controlfreak (18+)

Hoofdstuk 5

Er zijn minuten voorbij gegaan en ik heb alleen maar met open mond staan staren naar de kamer. Ik werp een blik op Milan en zie hem onzeker en afwachtend kijken. Wat moet ik hier in hemelsnaam op zeggen? Wie is deze man? Zonder iets te zeggen draai ik me om en loop zo snel mogelijk richting de salon. Hij loopt gehaast achter me aan, zwijgend.
Eenmaal terug in de woonkamer voel ik me iets beter op mijn gemak. "Is dat wat ik denk dat het is?"
Hij zucht diep, gaat op de bank zitten en klopt op de plek naast hem. Ik ga - met enige twijfel - naast hem zitten. "Ja" fluistert hij hees. Ik wist het. Die rijke mannen zijn allemaal rare types. Waarom heeft hij mij hierheen gebracht? Dacht ik serieus dat hij met mij uit wou? Hoe kon ik zo stom zijn om dat te denken?
"En dat wil je met mij doen?"
Hij hoort de verbazing in mijn toon en fronst. "Ja, heel graag."
Ik slik hoorbaar en aangezien ik niks uit kan brengen, gaat hij verder. "Het geeft me onwijs veel voldoening." Hij kijkt bloedserieus. Ik ga staan om afstand tussen ons te creeren.
"Dus je vindt het leuk...om een vrouw op zo een  manier pijn te doen?" Ik probeer de vraag zo neutraal mogelijk te stellen, maar dat mislukt. "Ik doe vrouwen geen pijn. Niet erg in ieder geval. Ik doe het met hun goedkeuring, niet gedwongen. En zij genieten er ook van." Zij genieten ervan? What the...daar geloof ik dus niks van.
"Waarom doe je het?"
"Dat zei ik al. Dat doet me goed."
"En er zijn vrouwen die hiermee instemmen?"
"Ja."
"Waarom?" Mijn afkeuring is te horen.
"Omdat ze het fijn vinden."
"Hoe?"
Hij grinnikt. "Je hebt zeker helemaal geen ervaring hier mee, he."
"Nee." Geen enkel weldenkend mens heeft dat! "Hoelang doe je dit al?"
"Een aantal jaar."
"Hoe gaat dat in zijn werk? Waar haal je een partner vandaan?" Gaat hij altijd voor het personeel?
Hij is even stil, denkt na over zijn antwoord. "Dat verschilt."
"Waarom ben ik hier?"
"Omdat ik hoop dat jij dit ook wil."
"Je wilt me als seksslaaf?" fluister ik geschrokken.
"Seksslaaf?" Hij fronst bij het horen van het woord. "Ik noem het liever minnares."
Hij wil dus toch wel met me naar bed. Met mij! Hij bestudeert mijn gezicht als ik niks zeg. "Ik snap dat je nu een beetje geschokt bent. Maar ik ben serieus en wil dat je er echt over nadenkt. Wil je nog wat wijn?" Hij loopt richting de keuken, ik loop hem achterna en neem plaats aan de keukenbar. Ik besluit niets meer te zeggen over zijn onthullingen. Ik moet dit even verwerken voordat ik er inhoudelijk verder op in kan gaan. Bovendien zou ik
wat onderzoek moeten doen, aangezien ik hier niks over weet.
"Wist je waar ik werkte?"
Deze vraag verwachtte hij duidelijk niet. "Nee, dat wist ik niet."
"Je snapt toch wel dat wat je me net voorstelde niet echt past in hetzelfde plaatje als jij...in het bedrijf...waar ik werk."
"Ik weet het, als ik het eerder wist, had ik de overname meteen afgeblazen, maar ik wist het dus niet. Ik ben al bezig met het annuleren van het proces."
De overname annuleren? Ik herinner me hoe blij mijn collega's waren, toen bekend werd dat er een mogelijke koper was. En hij wil dat verpesten om mij?
"Waarom?!", snauw ik gefrustreerd, " Je kon het proces gewoon voortzetten. Je hebt me dit allemaal pas verteld, nadat je me op werk hebt gezien. Je kon mij dus ook NIET aanspreken, maar dat heb je toch nog gedaan!" Ik praat veel te luid. Waarom ben ik zo boos? Ik ben nog in de war van wat ik net heb gezien.
"Ik weet het en ik heb, zoals gezegd, sinds ik je daar zag, geprobeerd de onderhandelingen te beëindigen! En wil je niet zo tegen me schreeuwen, want daar hou ik totaal niet van!" Hij staat net niet te schreeuwen. Alsof hij probeert zichzelf weer helder te krijgen, schudt hij zijn hoofd even.
"Ik heb dit niet zo gepland", gaat hij zachtjes verder. "Ik wil jou, Sabine. Toen ik je op je kantoor tegenkwam wist ik al dat het niet zou werken tussen ons als ik je baas zou worden. Er zouden dan twee opties zijn. Ik zou je kunnen ontslaan, maar dat wil ik je niet aandoen. Dus heb ik daarna het bod teruggetrokken, de tweede optie ."
"Als ik nu nee zeg, zet je dan de overname weer voort?" vraag ik hoopvol.
Hij schiet in de lach. Wat een omslag vergeleken met een paar seconden geleden. "Denk je dat het een soort spelletje is en je kan meedoen wanneer je wil? Een overname kost veel tijd en moeite. Als je je terugtrekt, kun je echt niet zomaar weer met ze aan tafel en zeggen dat je van gedachten bent veranderd." Zijn blik is weer serieus, intens. "Ik hoop niet dat je weigert, Sabine."
"Wat verwacht je dan van me? Hoe ziet onze relatie er dan uit? Valt het uberhaupt een relatie te noemen? Wil je me vastbinden aan die haken en me slaan? Denk je dat ik.." Ik ratel maar door. Hij legt zijn vinger op mijn lippen, als teken dat ik mijn mond moet houden. "Ik verwacht van jou dat je mij vertrouwt. Dat is alles wat ik wil, Sabine. Je vertrouwen." "Meneer Ganory." Ik schrik op van de onbekende stem die ik hoor. Ik draai me om naar de richting van het geluid en zie een man met donker kapsel in een net zwart pak bij de deur van de kamer staan. Hoelang staat hij daar al? Heeft hij meegeluisterd? Ik voel dat ik rood word. "Will, wat is er?" snauwt Milan gefrustreerd naar de man.
"Hier zijn de papieren waar u om vroeg, meneer."
"Leg maar in mijn werkkamer neer."
Milan richt zich weer tot mij. "Waar waren we?"
"Heeft hij me gehoord?" piep ik.
"Geen zorgen. Hij werkt voor me."
Alsof dat het minder erg maakt!
"We hadden het over vertrouwen, Sabine. Vertrouw je me?"