Mistake Proposal (On-Going)

Chapter 1

I immediately run upstairs and open the door of my room harshly. Bumungad sakin ang kulay puti at rosas na bumabalot saking kwarto. Dahan dahan akong naglakad papuntang study table habang pinapasadahan ng aking mga daliri ang mga litratong nadaanan ko. Mga litrato ko simula pagkabata hanggang sa aking pagdadalaga.

Hindi ko napigilan sumilay ang aking ngiti. Walang pinagbago. Halatang alaga sa linis ang aking silid. Inilibot ko pa ang aking tingin hanggang sa napako ang aking mga mata sa isang painting. Maingat ko itong hinawakan. This is my first master piece.

Yeah, hilig ko ang pagpipinta. Ginawa ko ito noong 10 years old ako. Sobra kong na inspire nun. Kaya naman naisipan ko ito ipalagay sa kwarto ko.

Bigla ko nakaramdam ng panlalamig. Pagtingin ko saking likuran ay nag aanyayang hangin galing sa veranda ng kwarto ko ang dumampi sakin.

Naglakad ako patungo doon. Mula sa veranda ng aking kwarto ay tanaw ko ang buong kapaligiran ng aming lugar. Isa ito sa namiss kong balikan.

From here, I can now peacefully feel the atmosphere. I slowly close my eyes as I spread my arms to feel more the wind hugging my body.

Jeeezzz. I missed this. I missed this damn much!

"Welcome back to me."I whisper and smile playfully.

"Ouch! WTH?!"inis kong dinilat ang aking mata, only to find out a small crumpled paper near my shoes.

Agad ko itong pinulot at tumingin sa paligid. Where is this came from?!

And there I saw my brother waving his hand and grinning at me like an idiot.

Tsk. What a jerk brother I have?!

"What's with you Niegel?!"irita kong sigaw sa kanya sabay bato ng papel pabalik sa kanya.

Agad nya naman itong naiwasan at tatawa tawa pa akong binalingan.

"Muntanga ka kasi dyan 'lil sister'."pang aasar nya pa."Dream on September, you are not Rose of the lost Titanic. Hahahaha."

"Whattttt?!"baliw ba sya? Pag ba nag spread ng arms, si Rose agad? Hindi ba pwedeng si Jack. Harhar.

"Oh come on, stop imagining things there. Bumaba ka na dito. Naghanda si Mom ng mga favorite dish mo."

Bigla ko nakaramdam ng gutom pagkadinig ko ng sinabi ni kuya.

"Right away."ganting sigaw ko pa bago ko nagmamadaling bumaba. Sumabit pa ang paa ko sa huling baitang ng hagdanan. Buti na lang nakahawak ako agad sa railings ng hagdan. Kung hindi baka nakikipaghalikan na ko ngayon kay floor.

"Juskoooong bata ka. Hindi ka nag iingat."

Napa angat ang tingin ko sa nagsalita. At ngumiti ng napakalaki.

"Nana Violyyyyyyy!"sabay akap ko sa kanya ng mahigpit habang tumatalon talon.

"Ayy nakoooo na bata ka, hindi ka pa din nagbabago."natatawa nyang bati sakin.

"Namiss po kita Nana."

"Haaaayy, namiss din kita anak."sabay layo nya sakin ng bahagya habang nakahawak sa magkabila kong balikat."Aba'y gumanda ka lalo at tumangkad ng konti."dagdag nya pa.

Hindi mawala ang ngiti ko sa labi ngayong kaharap ko ang isa sa nag alaga at nagpalaki samin ni kuya.

"Syempre Nana, kanino pa ba ko magmamana?"biro kong sabi habang umiikot-ikot sa harap nya.

"Of course to your beautiful Mom."sabi ng isang boses galing sa likuran ko.

I slowly turned to my back, only to find out the beautiful face of my mom while smiling to me.

"Where's my hug pretty lady?"sabi ni Mama sabay ng pagbuka nya ng kanyang mga kamay na nag aanyaya ng akap sakin.

"Mama!!!!"sabay takbo ko at inambahan sya ng akap.

"Aaaah. I miss you dear."bulong ni Mama sa pagitan ng akap namin.

"Tekaaa, hindi naman ako papayag na sa Mama mo lang ikaw nagmana. How about your handsome Dad?!"agaw pansin ng isang baritonong boses.

Sabay kami napalingon ni Mama at nakita ang seryosong mukha ni Dada na nakatingin lang samin.

I giggled in his reaction. Kung hindi ko lng sya kilala baka isipin ko masama na talaga loob nya. Humalukipkip ako at ngumiti ng nakakaloko.

"Still the jealous Dada huh?!"sabay tawa ko ng malakas.

Napailing na lang si Dada at lumapit samin para akapin ako.

"Hala, dayaaa. Ba't hindi ako nasabihan may reunion dito?"epal ni kuya. Kahit kelan panira ng moment ito.

"Oh, group hug guys."sigaw ko at nag akap akap kaming apat.

"Welcome back bunso."chorused nilang sabi.

Finally I'm home. Ito yun namiss ko sa apat na taon ko paglayo sa kanila pansamantala para mag aral ng high school sa New York.

How I love my family so much.

"Nakooo kayo talaga. Tama na muna yan, halika na kayo't kumain na. Masama pinag hihintay ang grasya."pukaw samin ni Nana Violy.

Kasabay nun ang malakas na pagrereklamo ng tyan ko.

Oh-oh.

At napuno ng tawanan ang bahay namin.

--

A/N: This will be a slow update. Mas focus kasi ko sa isa ko on going story.

Ciao.