Έρωτας εκτός χρόνου#Wattys2016

κεφάλαιο 1- Αρχή

-Μην πεθάνεις, σε παρακαλώ..

Φωνάζω με όλη μου τη δύναμη μα η φωνή μου ίσα που ακούγεται στο ένα μέτρο. Έχω βραχνιάσει και τα δάκρυά μου πέφτουν σαν βροχή και μουλιάζουν τα ματωμένα ρούχα του. Του σφίγγω το χλωμό του χέρι χωρίς ανταπόκριση. Τα μάτια του μουλιασμένα και κλειστά. Έκλαιγε. Έκλαιγε για εμένα.

-Σε παρακαλώ, μην πεθάνεις, μείνε μαζί μου..σε αγαπάω..σε αγαπάω όσο τίποτα και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ..έλα μαζί μου να είμαστε μαζί και ευτυχισμένοι για όλη την αιωνιότητα..σε αγαπάω..

Του δίνω ένα δυνατό και παθιασμένο φιλί στο στόμα..Το δεδομένο ότι δεν ανταποκρίνεται με ζαλίζει και με κάνει να τον σφίγγω δυνατά επάνω μου για να μην τον χάσω ποτέ. Η σκέψη πως είμαι ικανή να σκοτώσω οποιονδήποτε προσπαθήσει να μου τον πάρει μακρυά ακόμα και νεκρό, με τρελαίνει.

Σπαράζω επάνω στο στέρνο του και το πρόσωπο μου γεμίζει με αίματα μα δε με νοιάζει. Τον αγκαλιάζω σφικτά και περιμένω να ξυπνήσει. Θα ξυπνήσει. Θα ξυπνήσει σε λίγο επαναλαμβάνω από μέσα μου λες και ο θεός θα ακούσει τα λόγια μου και θα τα πραγματοποιήσει.

Ξαφνικά νιώθω το παγωμένο πιστόλι τοποθετημένο στον κρόταφο μου.

..........................................................................................................................................................................

-Βιάσου Λυδία θα χάσουμε το λεωφορείο...

Εύα. Η κολλητή μου. Ο πιο δυναμικός και έξυπνος άνθρωπος του σχολείου ή ακόμα καλύτερα ολόκληρου του Λονδίνου. Κοντή με καστανά σγουρά μαλλιά, σκουρόχρωμο δέρμα και σιδεράκια.

-Τώρα, κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ.

Εγώ. Μετρίου αναστήματος, με κατάμαυρα μαλλιά, κατάλευκο δέρμα και γαλάζια μάτια.

Δεν νιώθω καλά. Από τη στιγμή που βγήκα από την οικία Χάουζεθ μου έρχεται τάση προς εμετό και λιποθυμία. Μάλλον δεν έπρεπε να πάω σήμερα σχολείο, στο κάτω κάτω είμαι άριστη μαθήτρια και δικαιούμαι ένα διάλειμμα.

-Έχεις κάτι;;... δεν φαίνεσαι και στα καλύτερα σου..

Προλάβαμε το ασφυχτικά γεμάτο από χαζοχαρούμενους εφήβους λεωφορείο.

-Δεν ξέρω τι έχω, από χτες το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ και ζαλίζομαι που και που.

-Μήπως να πας να ξεκουραστείς και να πάρεις καμία αντιβίωση; Θέλω να είσαι περδίκι το απόγευμα. Δύο εβδομάδες ετοίμαζα το πάρτι γενεθλίων σου..

-Καλά είμαι Εύα, θα μου περάσει, μην ανησυχείς όλα θα πάνε όπως τα σχεδίασες..

-Το ελπίζω.., Τι γίνεται με την ξαδέλφη σου;

Ίσα ίσα που ακούω τα λόγια της εξαιτίας της οχλαγωγίας που επικρατεί μέσα στο όχημα.

-Τα ίδια, λιποθυμάει πιο συχνά από την προηγούμενη εβδομάδα και συχνά έρχεται έξω από το σπίτι μια κατάμαυρη λιμουζίνα και την πηγαίνει κάπου.

-Που;

-Δεν ξέρω, ρωτάω συνεχώς την μαμά και τη θεία, τη γιαγιά δεν τολμάω να την ρωτήσω, και συνεχώς αλλάζουν θέμα ή με αγνοούν κανονικότατα.

-Μα καλά, γιατί τέτοια μυστικότητα η οικογένεια Χάουζεθ;

-Τι να σου πω, ξέρω μόνο τα βασικά, μια γενετική μετάλλαξη στην Βίλνα τις τα προκαλεί όλα αυτά και την προετοιμάζουν για κάτι μεγάλο.

Βίλνα. Η πρώτη μου ξαδέρφη. Κατακόκκινα μαλλιά και χείλη, ψηλή, λεπτή και καλόγουστη. Κομψή, με τρόπους, μα εντελώς σπαστική και ανυπόφορη. Νομίζει ότι η ιδιαιτερότητα της την καθιστά αυτομάτως ανώτερη από τους υπόλοιπους, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου.

-Τι μεγάλο;

-Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει.

-Μα γιατί Λυδία; Αν πραγματικά είναι τόσο σημαντικό αυτό που θα κάνει και αυτό το γονίδιο πρέπει να είμαστε οι πρώτες που θα το μάθουν.

-Γιατί;

-Για να είμαστε προετοιμασμένες.

Η συζήτηση μας σταμάτησε με την κόρνα του λεωφορείου που σήμαινε αποχώρηση. Κατεβήκαμε μπροστά στην τεράστια, καταπράσινη αυλή του σχολείου και κατευθυνθήκαμε στην τάξη.

Γεια σας!! Αυτή είναι η αρχή της ιστορίας μου, υποστηρίξτε την, θα είναι μαγευτική.

Vote!