Έρωτας εκτός χρόνου#Wattys2016

κεφάλαιο 26 -Τον ρόλο μου

Σήμερα είναι ο χορός των Φόντε Ριγ. Δεν πήγα σχολείο. Κλείδωσα την πόρτα και είπα πως είμαι άρρωστη. Δεν είπα τίποτα στη μαμά και χρειάστηκε να τρίβω πέντε λεπτά το θερμόμετρο και να το στριμώχνω κάτω από το κενό της πόρτας για να την επιβεβαιώσω.

Έκλεισα και το κινητό μου. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω ούτε με την Εύα. Κοιτάω κάτι ώρες το ταβάνι και άλλες τόσες διαβάζω το αγαπημένο μου βιβλίο κάτω από τα παπλώματα αν και έξω σκάει ο τζίτζικας. Νομίζω πως λείπουν όλοι από το σπίτι εκτός από τον Φίλιπ γιατί δεν ακούω φωνές αλλά έχω σημαντικότερα πράγματα να σκεφτώ. 

Πως θα τον αντικρίσω ξανά χωρίς να ξεσπάσω σε κλάματα; Γιατί να είναι τόσο εγωιστής και τόσο όμορφος ταυτόχρονα; Με πλήγωσε. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και δεν θέλω να τον ξαναδώ αλλά δυστυχώς είμαι υποχρεωμένη να το κάνω. Σήμερα είμαι υποχρεωμένη να χορεύω εκατοστά μακρυά από το πρόσωπο του και να του κρατώ το χέρι. Και μόνο με αυτή τη σκέψη ανατριχιάζω. Τον μισώ. Αυτή τη στιγμή πιστεύω πως θα ακολουθήσουν και χειρότερα.

Ο λαιμός μου έχει γίνει πολύ καλύτερα και μπορώ να κρύψω τις κλειστές πληγές με λίγο make-up.

Σκέφτομαι την θεία Μάντι. Είχε δίκιο τελικά. Γαμώτο. Ήταν τόσο ωραίο για να ήταν πραγματικό.

Κάποιος χτυπάει την πόρτα μου. Καχύποπτη εξαιτίας τς ώρας, ρωτάω σιγανά πίσω από την πόρτα.

-Ποιος είναι;   Ακουμπάω το αυτί μου στην πόρτα λες και κρυφακούω τι γίνεται από την άλλη πλευρά. Η δυνατή φωνή του Φίλιπ με τρομάζει για μια στιγμή και τραντάζομαι. 

-Δεσποινίς Λυδία.. Σας ζητάει κάποιος.

-Ποιος;

-Ο φίλος σας.      Για μια στιγμή η καρδιά μου σφυροκοπάει.  

-Δεν έχω φίλο.   Έχω ήδη καταλάβει περί τίνος πρόκειται αλλά άθελά μου τον ρωτάω πράγματα τα οποία γνωρίζω.

-Επιμένει.

-Διώξε τον είπα.

Διστάζει να μιλήσει, δεν βρίσκει τι άλλο να πει και τον βγάζω από την δύσκολη κατάσταση.

-Δεν θέλω να τον δω, πες του να φύγει και να μην ξαναγυρίσει.

Χωρίς να απαντήσει κατεβαίνει τη ξύλινη σκάλα και ακούω τα βήματά του μέχρι που σταματάνε. Ύστερα ακούω φωνές και βήματα να κατευθύνονται γρήγορα μέχρι την πόρτα μου. 

-Μα σας είπα κύριε δεν--

-Σε παρακαλώ, άφησε με να της μιλήσω. Για λίγα μόνο λεπτά.