Έρωτας εκτός χρόνου#Wattys2016

κεφάλαιο 33 -Αυτό που περίμενα

Έχει βραδιάσει. Όλοι κοιμούνται στα δωμάτιά τους εκτός από τον Σεμπάστιαν που πίνει το βραδινό του τσάι κάτω στο καθιστικό.

-Λυδία δεν μπορείς να το κάνεις αυτό..Θα τους ξυπνήσεις όλους..
-Μα πρέπει να μάθω τι κρύβεται πίσω από το τον τοίχο.
Σχεδιάζω με κόκκινο μαρκαδόρο το μέρος που θα γκρεμίσω με τη βαριοπούλα.
-Ίσως μια ντουζίνα κατσαρίδες..αυτές με τα κέρατα..αχ Λυδία σταμάτα..
-Εύα..από πότε φοβάσαι τις κατσαρίδες;
Για πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω τη φίλη μου..φοβισμένη..
-Κοίτα δεν είναι οι κατσαρίδες, είναι οτιδήποτε μπορεί να υπάρχει εκεί μέσα..τους τελευταίους μήνες φοβάμαι πολύ Λυδία, τι μπορεί να σου συμβεί ή να πάθεις..
Την αρπάζω σε μια σφικτή αγκαλιά και αφήνω επιτέλους δάκρυα να κυλήσουν. Είναι τόσο περίεργο το πως μια αγκαλιά σε λυτρώνει από τον πόνο σου.
Μέσα σε δευτερόλεπτα μια τεράστια τρύπα κοσμεί τον τοίχο και σκόνη αιωρείται σε όλο το δωμάτιο. Περίεργο. Πίστευα πως θα ήταν πιο δύσκολο αλλά ο τοίχος δεν είχε τούβλα τελικά. Ήταν κουφιος.
-Τι έγινε; Βλέπεις τίποτα;
-Δεν ξέρω είναι σκοτεινά έχεις φακό;
Πριν το πολυσκεφτώ χώνω το χέρι μου στο άνοιγμα του τοίχου και ακουμπαω στο κενό.
-Νομίζω ότι ακουμπάω κάτι.!
-Μην μου πεις κάτι ψόφιο..
-Όχι είναι ξύλινο..
-Σαν κουτί;
-Ναι βοήθησε με να το βγάλω..
Σε λίγα λεπτά ένα μπαούλο βρίσκεται επάνω στο μεταξένιο χαλί της γιαγιάς Λαίδης Γκράντας.
-Φαίνεται πολύ παλιό..Ποιος λες να το έκρυψε εκει;
-Δεν έχω ιδέα αλλά νομίζω οτι προορίζεται για εμένα.
-Είναι κλειδωμένο..τώρα πως..
Αρπάζω το κλειδί που μου είχε χαρίσει η μαμά μου την ημέρα που ξεκίνησαν όλα. Το τράβηξα τόσο δυνατά από το λαιμό που μια γρατζουνιά σχηματίστηκε γύρω από το σβέρκο μου.
-Πως είσαι σίγουρη ότι ταιριαζει;
Και πράγματι ταίριαζε γάντι.
Η Εύα Έχει σοκαριστεί από την όλη κατάσταση.
-Εύα δεν θέλω να σε πιέσω αν θες φύγε..
-Πλάκα κάνεις έτσι; Στο καλύτερο με κόβεις..Άντε άνοιξε το.

Με αυτά της τα λόγια ανοίγω με ορμή το μπαούλο. Αντικρίζω αυτό ακριβώς που περίμενα.
-Μα καλά τι είναι αυτό;
...
-Λυδία πες μου τι ξέρεις..
Ένας φόβος αλλά ταυτόχρονα και μια προσμονή με κυριεύει. Τώρα θα μπορούσα να πάρω όσες απαντήσεις ζητάω απελπισμένα τόσο καιρό.
-Λυδία τι είναι αυτό το πράγμα;
-Ο πρώτος Χρονογράφος.
Της απαντάω αποφασιστικά.
Εκείνη τη στιγμή το κινητό μου βουίζει και αντικρίζω το όνομα του στην οθόνη του κινητού μου.
-Ναι.
-Λυδία..Ο Ρούφους..Είναι νεκρός.

Σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξη σας😀 Αφήστε σχόλια με τη γνώμη σας!