ZAMANIN KÜLLERİ

Umutsuzluk resminin her bir fırça darbesiyle aldığı solgun renkler ruhumda karışmış, etrafa saçılan artıkları ise yüzümden akan makyajım olmuştu. Beyaz tenimin üzerinden yayılan siyah boya tarihteki en uyumlu zıtlığı yaratmıştı.

Gri gözlerine baktım. Orada beyazın sınırlarında gezen duyguların karışımı görünüyordu. İyi ve kötü bir çok duygu. Gözlerinin rengi gibi birbirine karışmış duygular.

"Geleceğim demiştin," dedim ısrarla gözlerine bakmaya devam ederek. 

"Dedim," dedi, pişmanlık kendini daha fazla hissettirirken.

"Gelmedin." Bana doğru bir adım attı. Kımıldamadım. Ne ona adım attım ne de ondan kaçtım.

"Sadece geç kaldım." Göz bebeği titredi, kısa süreliğine benden kaçırdı gözlerini.

"Hemde çok geç."

Karanlığın soğuk kollarında sessizlik senfonisinden notalar çalıp ruhuma işlerken, ellerim hissettiğim soğuklukla ceplerime girdi. Bu fiziksel bir soğuk değildi. Onunla gelmiş bir soğuktu.

O geçmişten gelip peşinde ölüleri sürükleyen biriydi. O kanlı hatıra defterine kendini bana işletmişken geleceğime de sahip olmak isteyen bir ruh katiliydi.

Nasıl ki beyaz kağıda damlatılan mürekkep sonsuza kadar orada kalıp silinmiyorsa günahlarda insanların hayatlarına kara bir leke olarak çalınıyordu. O günahınızı saklamak için yanına aynı kalemle çizikler atabilirsiniz veya üstünü karalayabilirsiniz. Ama önemli olan sayfayı yırtıp atmanız. Ve bu herkesin işi değil.

Bu hikaye herkes için yazılmadı. Düşmüş çocuklara, kaybedenlere, ruh hastalarına ve yeniden başlayanlara yazıldı.

Kayıp ruhlara ithafen.