LETHAL GÜÇ (Ara verildi- Düzenlemede)

2.BÖLÜM"KORKUYORUM"

Sabahın erken saatinde çalan kapıyla  etrafa küfürler savurdum, yataktan ağır hareketlerle kalktım, uzun esneme hareketlerinden sonra ısrarla çalan kapıya gittim. Kapının sağ tarafında bulunan aynadan kendime baktım. Saçlarım dağılmış, gözlerim olduğundan fazla şişmişti. "Sabaha kadar ağlarsam böyle olur." diye söylendim. Mavi beyaz benekli pijama takımım biraz boldu, ama yine de beni tatlı göstermişti. Yüzüme sahte gülümseme yerleştirip kapıyı açtım.

Kendime itiraf etmeliyim ki Aras'ı beklemiyordum. Ona şaşkınlıktan açık ağzımla baktım. Aras'ı süzmeyi de ihmal etmedim. Koyu mavi gömlek giymişti, gömlek ona yakışmıştı. Altına siyah pantolon giymişti. Saçlarını dağınık bırakmıştı. Tek kelimeyle 'Harika' görünüyordu. 

Onu görme, ilk defa, bana iyi gelmedi, onu görünce öleceğimi hatırladım. O bana ölümü hatırlatıyordu, halbu ki eskiden onu görünce yaşam geliyordu aklıma. Neden böyle oldu şimdi, bana öleceğimi söyledği için mi ona bakınca ölümü hatırlıyorum? 

"Bu saatte ne işin var?" dedim bıkkınlıkla.

"Saat öğlen 2." dedi Aras saatine bakarken. 

Benim sabaha karşı uyuduğumu bilmiyor tabii ki.  Bilse böyle konuşmazdı, benimiçin sabahın körü. Aras'a bakamıyodum, bakmak istemiyordum.

"Aras, işim var." dedim bıkkınlıkla.

Kapıyı kapatmaya yelkendim ancak Aras eliyle engelledi. Ondan kurtulamayacağımı anladğım zaman içeri girmesini söyledim. Aras ezbere bildiği salona geçti. Bir süre onun arkasından izledim, aynanın karşısına geçip saçımı ve üzerimi düzelttim. Salona geçip koltuğa oturdum.

Aras'ın karşısına oturmuştum, onun yüzünü görmek bana bir iyi geliyor bir kötü geliyor, anlamadım bu adamı. Aras ile aramıza giren sessizlik beni her zaman ki gibi delirtmişti. 

"Hastaneye neden gelmedin?" dedi Aras sessiziliği bozarak.

"Aras, anlamıyorsun. Ben hastaneyi hayatımdan silmek istiyorum." dedim boş bir sesle.

Liya, Amerika'dan uzman doktorlar geldi, seni beklediler ama gelmedin." dedi Aras, bana bozulmuştu.

"Aras, ,istemiyorum." dedim sinirle.

"Liya, sen normal değilsin. Farkında mısın, bir kaç gün önce elin kağıt yaktı?" dedi Aras, hafif sinirli çıkmıştı.

"Aras, ben son 3 ayımı hastanede geçirmek istemiyorum." dedim gözlerim dolarken.

"Annene de söylememişsin."

"Öleceğim diye iyi davransınlar istemiyorum." 

"Liya, yapma böyle... Senden sonra başkalarında görülürse ne yapacağımızı bilmemiz lazım." 

"Aras, ben denek miyim?" dedim hışımla yerimden kalkarken.

Aras'da benimle aynı anda kalktı. Bu sefer oda sinirliydi, sinirini o gökyüzü mavisinden okuyabiliyordum. Bana sinirli, bakması hoşuma gitmiyor. Ona bakmamak için yere baktım.

"Ama tıp dünyasına kazandıracağın şeyleri düşün. Ama bu hastalık başka birisinde de görülürse ne yapacağımızı bilmeliyiz." dedi Aras.

"Aras, ben senin için değersizim, değil mi? Ben senin için kariyer yapmanda önemli bir unsurum. dedim gözlerimde yaş gelirken.

"Öyle değilsin." dedi Aras kısık sesle.

"Neyim öyleyse?" dedim bağırarak.

"Ben seni seviyorum. Seni daha  fazla görebilmek için hastaneye gelmeni istiyorum." dedi Aras bağırarak.