KOYU KARANLIK

-3-

Balkondan gelen güneş ışığı ile gözlerimi araladım. Hala çok uykum vardı. Telefonumu alıp saate baktım 08.00 olmuştu. Kahvaltı az sonra hazır olurdu. Kalktım koyu renk pantolon ve koyu t-shirt giydikten sonra abimin yanına gittim. Kapı aralıktı uyanmıştı galiba. Elimi kapının koluna götürdüm ve götürdüğüm an ile babamı görmem bir oldu. Bir an şok oldum. Babamın ne işi vardı burda neden hala işe gitmemişti ve abimin o halini görmesine rağmen neden hala sessizdi. Beni görmedi ve konuşmaya devam etti abim uyuyordu. "Bundan sonra yanında olucam oğlum." dedi ve son sözlerini söylemiş oldu. Konuşmanın sonuna yetişmiştim hiçbir şey duyamadım. Babam o sırada ayağa kalktı beni görmemesi için hemen kendi kapıma yöneldim. Görmedi beni. Odadan çıktığında kendi odamdan çıkıyormuş gibi yaptım " Günaydın." diye cırladım ama babam bunu hiç duymamış gibi kafası önünde devam etti yürümeye, babam gittikten sonra abimin yanına doğru yürüdüm uyuyordu hala. Rahatsız etmedim onu ve kahvaltı yapmak için mutfağa gittim. Hayret. Babam hala gitmemişti. Sessizce bir kere daha günaydın deyip masaya oturdum. Dedem de yoktu masada. Güzelce kahvaltımı yapıp masadan kalktım. "Akşam görüşürüz." dedi babam, içimden cevap vermek gelmedi vermedim bende. Dedemin yanına gittim her zamanki gibi masasının başında oturuyordu. Bazen bu adam benden fazla asosyal diye düşünüyordum çünkü ne zaman yanına gitsem hep bilgisayarının başında oluyordu. Ben içeri girerken lavabodan abim çıktı ve dedemin yanına sanki daha önceden de orada çok oturmuş, orası onun yeriymiş gibi oturdu. Beni gördüler bir kere daha "Günaydın" dedim. Onlar da bana aynı şekilde cevap verdiler. Dedem konuşmaya başladı. "Kızım ben abinle konuştum, abin artık şirkette babanla birlikte çalışmak istiyor." Ney! Dedem şaka mı yapıyordu anlamadım. Benim abim mi şirkette çalışmak isteyecek, hahah inanmam ama dedem gayet ciddiydi. Ya belki artık hayatında bir düzen isityordur diye düşünmek istiyorum ama bi insan daha 19 yaşında bunu düşünmezdi heralde. Neyse. Ya hem bu insana bi anda söylenmezdi ki. "Neden." dedim. "Öyle olması gerekti ama bunun için önce üniversiteye gidecek ve yurt dışında eğitim görmesini istiyorum." dedi dedem. Abim bunu ilk defa duymuşçasına dedeme baktı sonra da bana baktı ve gerçekten bunu yeni duyduğuna emindim artık. Abim ağzını bile açmadan dedemi onaylarcasına kafa salladı sadece. Yine hiç konuşmuyordu. Abimin gideceğine inanmak istemedim daha çok vakit vardı yani yaklaşık birkaç ay ama olsun yinede abimin bu evde olmayacağını bilmek kötü bir şeydi. Hem abim burdan gitmeyi hiç düşünmemiştir diye düşünüyorum neden düşünsün ki anneme ait her şey burdaydı burdan gitmezdi çünkü annemi unutmak istemiyordu bunu biliyordum. "Tamam." dedim. Arkamı döndüm ve çantamı alıp dışarı çıktım. Saat ne ara on olmuştu. Biraz daha beklersem kursa geç kalacaktım.

-
Yeni bölüm çok gecikti kusura bakmayın sevgili okurlarım. Stajdı, bayramdı derken yazamadım kusura bakmayon ☺☺