Sıradanlığın İçindeki Mucize

Bölüm 1: Garip Varlıklar

Karakterleri kendi hayal gücünüze bırakıyorum..

Bölüm ithafı: xsudepehlivan

*****

'Şu kızı gördün mü?'

'Yeni gelenlerin en zekisi olduğunu söylediler''

'O kadar zeki mi? Bence fazla abartıyorlar.' 

'Öyle deme. Ortaokulu dereceyle bitirmiş. Ayrıca duygusuz olduğunu söylüyorlar. Arkadaş edinmek ona göre çok gereksizmiş, sence de havalı değil mi?'

'Boş versene. Uzak duralım bundan. Garip birisi.'

Ben garip değilim. Sizler fazla normalsiniz. Ağlamıyorum diye duygusuz mu olmuşum? Benim hakkımda konuşan kızlara kısa bir bakış attım. Gözleri büyürken ilerlemeye devam ettiler.

'Duymuş mudur sence?'

'Bilmem. Sınıfa çıkalım.'

Böylesi daha iyi. 

Lise denilince akla gelen ilk renk kırmızıdır. O coşkulu kırmızı renginde coşup eğlenirken, onlara ayak uyduramayan bir bendim. 

Kül rengi. 

Ben kül rengiydim.

Diğerlerinden farklı olan. Sıcak dünyadaki soğuk insan. Ben buydum.Benim kafam matematiğe çalışır. Tek yapabildiğim soruları çözmek. Problemlere ne kadar uğraşırsam, sonuca ulaştığımda o kadar rahatlıyorum. 

Bana soğuk derler. Diğerlerinin taktığı isim bu. Ağlamam gereken yada gülmem gereken yerde, ne gülerim ne de ağlarım. Bunun yüzünden bana soğuk diyorlar. Açıkçası umurumda da değil. 

Küçüklüğümden beri hep başarı yolunda ilerlemişimdir. Annem yurt dışında çalıştığı için babam bana bakıyordu. Fakat bir kaç gündür işler yolunda gittiğinden şüpheliyim. Arkadaşlarım yok, şimdi de olması mümkün değil. Çünkü onlar sadece zaman kaybı. Benim için önemli olan notlarımdır. Ve en iyisi olmak. Eğer arkadaş bulup onlarla zaman geçirirsem, notlarım büyük bir oranda düşüşe maruz kalacaktır. 

Hayır, buna izin veremem. 

9/B tabelasını gördüğümde en arka sıralardan cam kenarı olan yere geçtim. Tekli sıralar olduğu için rahattım. Huzurlu bir şekilde ders çalışabilirdim. Çantamdan matematik test kitabını ve kalem kutumu çıkardım. İlk sayfaları nazikçe ilerlerken 76. sayfaya kadar geldim. Kalem kutumdan kalem çıkartıp işlemlere başladım.

Yaklaşık 10 dakikadır çözdüğüm sorulardan sonra, hocanın gelmesiyle bitirmiştim. 

"Günaydın!" 

"Sağ ol!"

Hocanın ve bizlerin gür sesleri sınıfın içinde yankılandı. Ve herkes 'Oturun' kelimesiyle aynı anda oturdu. Kır saçlı orta yaşlı hocamız elindeki kağıtlara bakıp bize döndü.

"Sizin proje ödeviniz ikili gruplar halinde olacaktır. Size verilen iki test kitabını bitirip, doğrularını çıkartacaksınız. Aynı zamanda bu sınav notu olarak geçecek. Bu proje nottan daha çok birlikte hareket ederek başarıya ulaşmak asıl amacı olacak. İsimleriniz okulun panosunda asılı. Bakabilirsiniz."

Sözün bitmesiyle herkesin arasında konuşmaya başlaması aşırı derecede gürültü kirliliğine yol açıyordu. Ne kadar acınası. 

Sırf projeden yüksek not almak için, birisine katlanmak zorundaydım. Umarım projeyi alırken ölür.